De ontdekking

Eind november 2014 voelde ik voor het eerst een bult onder mijn oksel. Uiteraard gegoogled, maar ik was snel gerustgesteld. In 99% van de gevallen gaat het om een reactie van het lichaam op bijv verkoudheid, een wondje. Alleen maar een teken dat het lichaam goed functioneert. Prima toch. Er stond dat als je er na 2-4 weken nog last van had, het verstandig was even naar de huisarts te gaan. Aldus na 2,5 week gedaan. De huisarts dacht een lipoom, maar stuurde me voor de zekerheid door voor een echo. De radioloog maakte de echo, constateerde opgezette klieren en dus geen lipoom en besloot ter plekke een punctie van de okselklieren te doen. Uitslag duurde 5 dagen. 5 dagen waarin ik met mijn gezinnetje in Londen zat, geprobeerd heb alles van mij af te zetten en te genieten, maar met een onderbuik gevoel die niets goeds aangaf. Bij terugkomst uit Londen direkt de huisarts gebeld. De mededeling kwam heel hard aan: er waren slechte cellen gevonden in de punctie. Het was de dag voor kerst. Een afspraak bij de mammapoli kon niet eerder dan na de kerst en dan zat er ook nog een weekend tussen. 5 hele lange dagen wachten, zenuwachtig zijn, de schijn ophouden naar familie en kinderen waarmee we 'gezellig' de kerst vierde. De dag na de kerst heb ik het toch mijn ouders verteld. Dat voelde als een opluchting. Toen we na het weekend naar de mammapoli gingen had ik nog een hoopvol gevoel. Ja, borstkanker, maar hopelijk kleine operatie, bestraling oid, en klaar. Ik had immers ook helemaal niets gevoeld in de borst. Dus dan kon het toch ook niets groots zijn?!

Eenmaal bij de mammapoli aangekomen, leek het wel theater. 3 stellen en wij. Het ene na het andere stel werd bij de chirurg naar binnen geroepen. En kwamen met een wit papiertje en een geel kaartje weer buiten. Op het gele kaartje stond de 'ronde' die je moest afleggen; mammografie, echo, evt, punctie, cycstelogie, en terug naar de chirurg. Bij elk onderdeel kwamen we weer dezelfde stellen tegen. De chirurg voelde aan mijn borsten: links voelde hij een klein tumortje, een kleine centimeter, wat achteraf een cycste bleek te zijn. Rechts voelde hij aan de zijkant van de borst een verharding. Beiden had ik zelf nog nooit gevoeld. Kon ook niet zei de chirurg. So far voor zelfonderzoek van de borsten wat ik dus echt regelmatig deed. Volgens de chirurg was het heel goed dat ik de bobbel onder mijn oksel had gevoeld. Eerder had ik er toch niet achtergekomen. Ongelooflijk. Niet v.w.b. mijn chirurg, dat is echt een prima man. Maar, ongelovelijk dat er zoveel wordt gezegd over zelf je borsten regelmatig onderzoeken en dat in mijn geval dus blijkt dat dit geen ene reet uitmaakt. Maar goed. We gingen door naar de mammografie, en daarna naar de echo alwaar twee puncties uit mijn rechterborst werden genomen waar de verharding - eerdere door de chirurg geconstateerd - zat. Daarna punctiemateriaal afgeleverd bij cystelogie en volgens terug naar de chirurg die de nu de uitslagen had verzameld van de mammografie, de echo, de punctie.

Van de diagnose sloeg ik stijl achterover. In een groot deel van mijn rechterborst zat kanker. De bobbel die ik voelde onder mijn oksel waren opgezette klieren en dus een uitzaaiing van de borstkanker. De chirurg gaf aan dat het geen goed scenario was, maar ook geen onmogelijke. De borstkanker was niet hormonaal. Hij dacht aan een triple negatieve tumor (oestrogeen receptor -, progesteron - en eiwit -), in ieder geval waren de eerste twee al duidelijk negatief. Van de derde moet nog uitslag komen.

Vervolg is nu een PET CT scan, bloedonderzoek + tumormarkers en een MRI om te bekijken of er andere uitzaaiingen zijn.

Daarna is het beleid: neo-adjuvante chemotherapie (6x om de 3 weken), opnieuw beoordelen, borstamputatie met okselklieren en tot slot bestraling.

Ik wordt er bijna zelf misselijk van als ik het zo opschrijf. Maar ga, wil en kan de moed niet verliezen. Ik heb twee prachtige kinderen en een man (en niet te vergeten mezelf ;-) om voor te vechten. Ik zal er komen, hoe dan ook. Positief wil zijn. Ook genieten van de dingen die er nu zijn. Die instelling wil ik voorop zetten. En natuurlijk zullen we ook regelmatig downs hebben, en zal er verdriet en angst zijn. Dat hoort er ook bij. Maar bovenal POSITIEF.

Volgende week krijgen we de uitslag van de onderzoek naar eventuele verdere uitzaaiingen. Ik vind het spannend.

So far for now.

Helenaatje