SPRONG in het DIEPE 30-1-2018

It gaet oan! (Wie deze ondertitel niet snapt, google Elfstedentocht)

De eerste pil smorgens bij het ontbijt (1 van de soldaten  tegen misselijkheid) is opeens een heel beladen voorwerp. Nu gaat het echt, echt beginnen. Maar je kunt ook zeggen: de eerste stap vooruit! ( da’s een goeie, van Marja),

Dan beetje teuten, nog even de zon op de hei zien schijnen, dan is het tijd voor the real thing! Kamertje met 3 stoelen en 1 bed, 3 geriatrische types en dan wij, ik en Bert en Sam. Spannund! Eerste infuus gaat fout, grmbl, goed begin, 2e gaat goed. Dan lopen er gewoon 2 zakjes gekleurd water in mijn bloedvat, tja, je voelt er niks van. Zon in de kamer, uitzicht op bomen.

LEUK VERHAALTJE BEDACHT: Op een gegeven moment kijk ik onder het bed bed waar ik op lig in het ziekenhuis tijdens de chemo, zie ik daar allemaal handjes! Met de palmen naar boven, onder de matras. Ik zeg tegen Sam: kijk! Sam! ( ik zou toch niet nu al aan het hallucineren zijn?) Hij stompt tegen mij aan ( die jeugd ook, geen respect voor de Zielige Medemens!) En zegt: Ma, hou je stil! Dat zijn jouw hands of support, van iedereen die meeleeft! Maar als de zuster er achter komt, moeten ze misschien weg in verband met infectiegevaar! Dus: zijn we muisstil blijven zitten genieten van  dit schouwspel, en de zuster heeft niets gemerkt….. ( kleine kanttekening: dichterlijke vrijheid:  ik lig helemaal niet tijdens de chemo, maar handjes onder een stoel tussen de poten ofzo, ziet er niet uit. En dat muisstil,  dat lukt natuurlijk nooit met Sam.  Maar het klonk zo mooi…)

So far so good! Pijn op de infuusplek, maar verder zin in koken, eten… ( dexamethason-euforie?).Ik was voor de chemo een stuk misselijker dan na de chemo,  door de antimisselijkheidspillen? De stress? De eerste kuur valt vaak ook wel mee,  zeggen ze, en daarbij kunnen er nog dagen later pas bijwerkingen gaan ontstaan.  Dus de eerste week is even afwachten.