SLOWLY SLOWLY 5-3-2018

Nou, ze is nog niet echt helemaal beter hoor.  Sinds vandaag 38.1 en een stuk  minder vaak flink kortademig in rust. Wat een rare ziekte! Ik denk, dat de flinke bloedarmoede niet tegen verhoging van de lichaamstemperatuur kan, dat ik dan gewoon extra moet ademen om genoeg zuurstof door mijn arme, matig gevulde bloedvaatjes te laten stromen, zelfs in rust. Ik ben nog een complete vaatdoek. Schijnt dat de bloedarmoede weer wat minder kan worden als de infectie uitgewoed is, en je went er ook een beetje aan. Hoop ik maar, want met zo'n flutconditie kan je echt drie keer niks.

Na overleg met de onco is de chemo verschoven van morgen naar volgende week woensdag. Godzijdank! Tijd om rustig bij te komen.

Vandaag al mijn energie opgespaard om toch zoon Sam te kunnen ophalen op Schiphol, terug uit lang verblijf in Tel Aviv. Hele dag gelegen, leuke telefoontjes afgehouden en kortgehouden en ja het is gelukt! In de rolstoel door schiphol, net op tijd om hem geroerd in de armen te kunnen sluiten. Levendig en charmant en druk als altijd, prachtige reisverhalen rondstrooiend,  met nog veel blonder haar en een nog veel viezere spijkerbroek.

Overigens is het heel vervreemdend voor mij, om als een slak te moeten lopen, om niet tegen al dat geluid en die beweging om mij heen te kunnen, om niet mijn stem te kunnen verheffen. Net of ik iemand anders ben. Het aller vreemdst is  dat ik de he-le tijd het gevoel heb dat ik me aanstel, dat ik op elk moment me weer "normaal" zou kunnen gaan gedragen. Waar zou dat rare psychische kronkeltje nou vandaan konen?