Nu echt vitaler met APPELTAART

Dan weer een nacht. Ik mag eindelijk savonds om 8 uur gaan slapen (was eerst bang voor een verstoord slaapritme ……..hoebedoelu? En dwong mezelf langer op te blijven) en wat een Meesterzet: veel meer tijd om tussen het wakkerzijn door extra slaap te pakken! Bert is nog steeds uit logeren, gelukkig maar, want ik voer weer hele gesprekken met mezelf, ehhh…. hardop. Het is wel komisch hoor, er zijn zelfs verschillende stemmetjes per deelpersonage. Er zit nog steeds een flinke spanning bij de schouders, die houd me vast wakker en ik ga op zoek naar verheldering. Eerst langs mijn kwetsbare kindje van gisteren, maar die……. ligt in zijn warme bedje en zegt: nee hoor, ik ben gisteren al geweest, en ik lig net zo lekker, aan mij heb je niks! Dan verder en in de volgende hoek…… vind ik nog een Saskia, met de schouders opgetrokken. Wantrouwig, bang. Ik zal een deel van de conversatie proberen weer te geven, WS= wantrouwige Saskia, VS= volwassen Saskia, stemgeluid default mild.

VS: hee hallo! WS: wat mot je? (Harde stem, gespannen), VS: ik wil je leren kennen,  WS: pfff (sarcastische puf met ogen omhoog rollend), VS: nee, echt. Je bent deel van mij en ik kom je best vaak tegen.  WS: o ja? (Oprecht verbaasd) VS: Ja echt.  Dan voel ik jou van binnen. En je bent heel vaak gespannen. WS: Ja wat denk jij dan!  Ik moet de hele tijd opletten of je wel veilig blijft ( Harde stem, licht verontwaardigd). Enz enz. Einde van deze sessie is een hoekje met lichtgroene muren,  een zitzak, een hangmat…. een soort snoezelhoekje is het geworden.

Eindelijk een beetje genoeg slaap te pakken gekregen! Ook zonder chemo zou iedereen denk ik daas worden van zo lang te weinig slaap. Voelt echt heel anders. Of is het de eindelijk normale eetlust, of alle hoekjesopruimsessies, of gewoon zoals het gaat?  Eindelijk lekker buiten kunnen wandelen zonder hartkloppingen, hijgen of pijn in de keel bij elke ademhaal, en dan in de zon!

Smiddags komt Sandra helpen appeltaart te maken. In feite voor mijn toegenomen eetlust, maar dan maken we er twee en zij neemt er eentje  mee, die mijn collega’s de dag erna opsmikkelen. En haar zoontje Jack helpt ook, in ieder geval om het extra levendig te maken!

Savonds zit ik maar te wachten tot ik in elkaar stort van uitputting. En dat lukt pas om  11 uur. Joepie!