Het is OP 4-3-2018

Meestal kan ik er nog wel een aardige draai aan geven, in het echte leven en/ of in mijn blog. Kom ik over als moedig en dat soort shit.  Maar nu niet.  Het is vreselijk.  Ik ben zo uitgeput, dat ik nauwelijks kan praten, bij de minste inspanning ga hijgen en wankelen. Het vasthouden van een gieter is al teveel moeite, het inschenken van een kopje thee. Gemene steken op de hoofdhuid. Ik huil als ik de afstandsbediening niet direct kan vinden en als Bert het erover heeft dat hij niet zou weten hoe hij moest doorgaan als ik er niet meer zou zijn. En om nog tien andere redenen.

Ik beoordeel toch maar zelf, of dit medisch gezien zorgelijk is. Ik heb geen koorts, zuurstof in het bloed is goed, ademhalingsfrequentie niet verontrustend, ik heb een loopneus (kon gisteren ook alleen heel langzaam fietsen op de hometrainer, want meer lucht door de neus doet teveel pijn aan de gevoelige slijmvliezen) en een gemene hoest maar die klinkt hetzelfde als die van Maarten, en mijn bloeddruk is perfect.  Alleen de hartslag is 100, maar dat heb ik beste wel vaak. (Toch eens vragen hoe dat kan.)  Dan heeft het geen zin om een dokter erbij te roepen.

Dan zal het wel een virus zijn met volkomen uitputting.  Het is ook wel zo, dat ik toch eigenlijk al een volle week niet normaal kan uitademen, door een weeë buik en hoesten door de astma. En de slokdarm is geen kwelling meer, maar ook nog niet zijn oude soepele zelf.  Hoe kun je dan echt ontspannen, ik weet het niet hoor! En dan is de volgende kuur alweer over 10 dagen…. in ieder geval stuur ik een mail naar de oncoloog over maag en astma na de kuren, dat moet niet elke kuur erger worden, dat overleef ik niet….

Naschrift: na deze exercitie als levend lijk heb ik vandaag spruitjes geoogst in de moestuin.  So don’t worry. Alleen uitgeputte Bert en ik hoesten de hele dag tegelijkertijd.