EVEN BIJNA NORMAAL 10-2-2018
Beter geslapen dan in 4 weken. Wel nog uren nodig voor allerlei wakkere dingen snachts, maar voor het eerst is de slaap pas definitief afgelopen om 8 uur in plaats van vijf of zes. En HONGER. Ik eet de hele tijd bietenstamppot en cruesli.
Ik kan vandaag op de hometrainer voor het eerst weer de (bescheiden) prestatie leveren die ik voor de chemo kon. Trots! What a little sleep can do! (of: a little catharsis (= freudiaanse term voor emotionele ontlading)
Verder ben ik opeens iemand met een zeer uitgebreid sociaal leven, vooral per mail en whattsapp, maar ook komt SinterMaureen weer even kwartiertje cadeautjes brengen van mijn werk (kaartjes, van patienten, Hoeden!) Mijn eerste whattsappvideochat ever, met Addy en daarna met haar samen olympische opening bekijken (nou ja, wel in verschillende steden, maar sportfanaat en patient wisselen bewonderde appjes uit over het aansteken van De Vlam enzo) Ook wel overal tijd voor natuurlijk nu….
Ik voel me even bijna normaal, of er niets aan de hand is, en dat is ook weer een beetje unheimisch, want dat kan niet kloppen. En gelukkig crasht het blog, heel eventjes, en gelijk ben ik volledig in paniek, ik kan niet zonder mijn navelstreng naar mijn wereld! Toch niet normaal.
S’avonds twinpeaks kijken met het twinpeaksgroepje. Net als normaal.
Dan ga ik apart slapen. Dat heeft Bert voor elkaar gekregen door een paar nachten lekker verkouden door te snurken. Heeft hij eindelijk ook eens een nacht zonder sessies! Na het verplaatsen van kacheltje, extra deken, glaasje water, xylo neusspray, oplader, boek, extra kussen, dik vest voor als ik naar beneden moet, gedesinfecteerd plasemmertje met toiletdoekjes, kruik en magnetronsokken bedenk ik mij…….. dat het natuurlijk veel makkelijker was geweest als Bert in het andere bed was gaan slapen! O o o, weer lekker dom. De oplettende lezer zal nu ook direct doorhebben, dat mijn toch al matige temperatuur-regulatiemechanismen in deze tijden geheel en al van slag zijn!
Snachts ben ik weer uren in de weer. Er komen hele oude verstopte stukjes Saskia naar boven. Door het nu erg bewust met mijzelf bezig zijn, maar ook omdat een oud chronisch stress-stukje ineens meer aan de oppervlakte komt als het wordt opgeteld bij de nieuwe grote stressoren in mijn huidige bestaan. Een heel verstopt stukje wat de moed heeft opgegeven ooit nog verlost te worden van eenzaamheid. (ik schat jonger dan vijf jaar, misschien wel veel jonger) ik voer lange intieme gesprekken met dat stukje, volgens de methode van imagery rescripting. (term voor de liefhebber) Dan zoekt je volwassen stuk contact met dat kwetsbare kindstuk. Don’t worry, hier houdt de psychologische striptease op! Rest mij te melden dat deze saskia-delen nu dichter bij elkaar gekomen zijn op een volgens mij waarlijk helende wijze