CANTO 7-2-2018

Naar de canto ostinato geweest in het concertgebouw!
Kaartjes moedig ingekocht door vriendin Marleen, die het risico op ontijdige afzegging door chemotroubles op de koop toenam.  Een luxe all-in trip met Bert die mij komt brengen en halen en een hapje vooraf in het concertcafe. Het eerste uitje in mijn nieuwe leven als patient. En gelijk gebruik ik mijn positie schaamteloos. Als ik wil reserveren in het cafe, kan dat alleen om kwart over zes. Maar ik denk dat ik nog geen twee uur in een cafe plus heel concert aankan. Dus: ik vertel gewoon precies wat er aan de hand is, en simsalabim: we mogen om zeven uur komen, als we beloven alleen nog een klein hapje te gaan eten, meer lukt me toch nog niet. Geweldig! Eerst heerlijk bijkletsen, dan 2 uur achter elkaar meedeinen op de golfjes van dat unieke stuk, in een uitvoering met concertgebouworgel.

Marleen leert mij ook nog de term disability paradox. Dat betekent, dat mensen ook, of beter juist, de positieve dingen in hun leven kunnen waarderen als ze geconfronteerd worden met gebrek en ziekte.  Heel kort door de bocht: je komt in een rolstoel en je gaat horen hoe mooi de vogeltjes fluiten. Ah. Dat is het dus!

Uitgeput daarna, geen energie meer om het warm te krijgen in bed, 2 uur rillen ondanks de hemelse electrische deken, die sinterklaas mij toevallig net gegeven had. Maar wel tevreden. ( Niet elke dag uitgaan!