Analyse van een UI 24-3-2018
Eerst even dit: sommige vragen uit mijn vorige blog zijn makkelijke te beantwoorden. Vannacht nog maar een halve dode muis in de mond gehad in plaats van een hele. Dus die is aan het verdwijnen!
Maar dan: Een ui vind ik een mooie metafoor voor het proces van het verwerken van iets groots. Achter elke laag zit weer een andere laag.
En ja, daar horen dan vaak wel tranen bij inderdaad!
Tja, dan moet ik toch weer denken aan mijn contactadvertentie van 22 jaar geleden, die gemaakt heeft dat ik nu midden in de nacht lekker tegen Bert kan aankruipen.
(Ja jongeren, in het pre-internettijdperk zocht je nog relaties via pagina's vol kleine advertenties in vooral de Volkskrant.)
Ik heb hem teruggezocht, en hier is hij:
030. Ik ben filosofisch, nuchter, eigenwijs, aanhankelijk, beetje bio, zo relativerend als een ui -'t is wat. Ik (vr, 34)zoek een man, om wie weet samen te zoeken en te bouwen. Br.o.nr 171-22156 vd bl.
(Je moest per regel betalen, dus die afkortingen zijn uit zuinigheid!).
Bert vind het nog wel kloppen en ik ook.
Vele briefschrijvers dachten van alles over die ui, dat ik iemand was met allerlei diepe lagen ofzo. Wie weet, maar voor zover ik me kan herinneren bedoelde ik er gewoon een aardig soort woordspeling mee en had het net zo goed een aardbei of een koolrabi kunnen zijn, al klinkt dat minder mooi.
Bert sprak met name de originaliteit van de tekst wel aan- en zo is het gekomen!
Sinds vandaag heb ik weer af en toe een beetje van de oude (of nieuwe) Saskia-energie. Mijn nog hese stem krast weer af en toe een liedje en ook heb ik weer een beetje ruimte voor serieuze zelfreflectie.
In dat kader probeer ik al mijn uienlagen te respecteren.
En: dan kom ik op een uienlaagje van heel erg veel weerstand!
Ik wil niet moe zijn, ik wil geen vervelende buik hebben, ik wil niet hijgen als ik gewoon flink doorwandel...... maar ja dat is er natuurlijk gewoon wel.
Negeren werkt niet of maar heel even. Ervan balen geeft.... moeheid, en een vervelend gevoel in de buik!
Tja, wat nu?
Dan kan ik alleen maar mijn uienmantra van de mindfullnesstrainingen te hulp roepen. Elke keer weer. Zo gaatie:
Ik accepteer mijn hijgen (of vul iets anders in naar keuze).
Ik hoef dat hijgen niet te veranderen.
Maar: ik laat mij er niet door meeslepen!
Als me dat helemaal lukt, dan geeft dat ruimte. Dan laat ik mij niet meer leiden door mijn gedachten, niet door mijn gevoelens, maar wel door.......een vriendelijk kalm stemmetje van binnen, wat meestal wijze raad geeft en mij vertelt wat ik op dat moment het beste kan doen of laten. Dit klinkt mooi hè? Maar ik waarschuw jullie! Dit is geen quick fix, werkt wel, maar moet steeds weer steeds steeds weer herhaald worden en elke keer opnieuw uitgevonden worden. In mildheid.