Sneltrein

Je kan het ook een rollercoaster noemen, maar dat woord wordt al voor van alles gebruikt tegenwoordig. En dus noem ik het maar een sneltrein die op enig moment, en dat moment kwam al heel snel, gaat rijden en waar je gewoon op moet springen om er alles aan te doen om op tijd te zijn. En die sneltrein heb ik dit jaar al een keer eerder langs zien komen zodat er erop kon springen.

Op donderdag 18 november ontdekte ik een bultje in mijn lies, en een week later had ik de uitslag van de punctie uit het AvL en werd bevestigd dat het weer een nieuwe uitzaaiing was. En binnen een paar dagen was er een MRI én PET-scan gemaakt, kreeg ik op maandag 6 december de diagnose te horen en lag ik op woensdag 15 december in het AvL op de dagverpleging met een infuus in  mijn arm voor de eerste dosis Ipilimumab en Nivolumab. En nu zit ik nog enigszins verward bij te komen van een wilde rit die een maand geleden is begonnen, en die over ca. 12 weken even gaat stoppen voor een spannende nieuwe controle. En dan moet blijken of die wondermiddelen, want dat zouden het kunnen zijn, bij mij gaan werken of niet. 

En tot die tijd staan de Kerstdagen voor de deur, met een mooie boom en lichtjes, komen kinderen en kleinkinderen langs en gaat het hele Coronagedoe een beetje langs mij heen. Ik heb mij tussen mijn oren zorgen te maken over een andere mogelijke lockdown, zorgen die ik voorlopig nog even kan uitstellen tot die eerste controle over een week of 12.