Amor vincit omnia

Blog 109 ,,Hoe gaat het? Wanneer mag ze naar huis? '' Dat zijn zo van die normale vragen bij een ziekenhuisopname. Soms zijn telefoons irritante, storende ondingen. Het enige wat je dan kan doen is ze negeren. Niet omdat je geen info wilt geven, maar omdat het nu even niet uitkomt. Want het gaat niet goed. We weten niet wanneer we samen weer naar huis gaan. Tuurlijk, haar laatste stuk dunne darm heeft al anderhalf jaar geen dienst meer gedaan. En we wisten dat de overgang van niksen naar weer aan de bak moeten gaan niet zomaar zou gaan. Maar zoals dat grapje gaat over dat bruggetje waar maar een man over kan gaan, en die dus prompt de plomp in gaat, zo gaat dat dus nu ook. Want ik heb veel meegemaakt, maar dit niet. Vaak heeft ze haar lijf vervloekt, een ander lichaam gewenst. Deze opname heeft haar gebroken. Ze is kopje onder gegaan, en belde vanochtend en vanmiddag in totale verslagenheid of ik wou komen. Dus sprong ik beide keren ruim voor tijd in de auto. Totale ontreddering. Pijn, misselijkheid, angst, oververmoeidheid, geen controle meer hebben......dat zijn al bekende ingrediënten. Maar nu is Joke ook boos. Heel boos. Daar werkt geen enkele pil tegen. Gelukkig wordt er flink veel aandacht aan haar besteed, en is de pijnbestrijding omhoog geschroefd. Maar aan verdriet en woede kan alleen aandacht helpen. Er zijn. Praten, en vooral luisteren. Ook daar zijn onze verpleegkundigen helden in. Vannacht was zo'n nacht die je dus niet in films ziet. Maar Florence Nightingale zat wel aan haar bed met een lief luisterend oor En nu maar hopen dat je darmen snelwakker worden lief, dan kan jij eindelijk weer eens langer dan een uur dutten. Echt slapen, dat zal als je darmen wakker zijn, voor een lange tijd wel niet mogelijk zijn.