Hoe het begon...

22 zal ik geweest zijn, toen mama als het ware tussen neus en lippen door vertelde dat ze na het weekend moest opgenomen worden voor een borstamputatie.
Twintig jaar later was ze opnieuw aan de beurt, de andere borst...
Ze was lang niet de enige in de familie, diverse nichten aan haar moeders zijde kregen dezelfde diagnose op hun pad.
Mama is intussen nog steeds een overlever... De kanker kreeg haar niet klein.

Fast Forward naar februari dit jaar.
Een telefoontje van mijn zus Graciella.  'Amelia, niet schrikken, ik heb borstkanker...'

Omwille van de overduidelijke familiale factor werd haar ook een genetisch onderzoek voorgesteld.  Het verdict viel in mei: BRCA2

En, hoe gek het ook klinkt, ik slaakte een zucht van opluchting:
Dat we in een familie met een hoog risico leefden, dan wisten we al.  Maar nu was het mogelijk uit te vinden wie écht risico liep, en wie de dans ontsprongen was.

En, eerlijk is eerlijk... stiekem dacht ik, dat IK degene was die het goeie lotje getrokken had,
Niet dus...
Afspraak bij de oncoloog, MRI en echo borsten, gynecologisch echo, tumormarkers, weer een afspraak  de oncoloog en daarna zo snel mogelijk een preventieve BSO, een bilaterale salpingo-oöphorectomie. Ik was immers al 57, de tijd drong!