In memoriam Kim Franken "Laatste Blog"

In memoriam (de laatste blog van Kim Franken) Zoals in mijn vorige blog aangegeven heb ik Kim belooft haar Blog nog een aantal keren voort te zetten. In deze blog wil ik jullie laten weten wat er gebeurd is in de afgelopen 4 maanden en hoe het nu met ons gaat. Een week na de euthanasie had Kim op 12 juli nog een “vier het leven feestje gepland” om zo een ieder in de gelegenheid te stellen afscheid van haar te nemen. De uitnodigingen, welke bloemen er op tafel stonden, tot in detail was het geregeld ( dit is wie ze was, alles tot in de puntjes regelen). Ruim 150 man waren er op deze middag bijeen om Kim nog één maal de laatste eer te bewijzen en na het officiële gedeelte hebben wij gezamenlijk met een drankje en een snack het leven gevierd. Ik denk dat Kim die middag goedkeurend over onze schouder heeft meegekeken. Voor ons als familie was het een troost en hartverwarmend dat er zo veel mensen voor Kim zijn geweest. Een dag later op 13 juli begon de schoolvakantie en gingen wij (opa en Oma) met de drie kleinkinderen op vakantie, hoe zouden ze zijn, wat hebben ze voor vragen, kunnen wij ze de geborgenheid geven die ze nodig hebben want ook papa moest werken en moesten ze 3 weken missen. Ik moet zeggen, ook dat hebben Kim en Mark goed voorbereidt, natuurlijk hadden de kinderen verdrietige momenten en vroegen ze wel eens wat, maar ze waren vrolijk, hadden al snel vriendjes en vriendinnetjes, en hebben het naar hun zin gehad. Ook voor de kleinkinderen waren er geen open eindjes meer, in alles waren ze mee genomen tijdens de ziekte van Kim, zonder geheimen, altijd open en eerlijk. De laatste 3 weken van de schoolvakantie hebben ze met papa nog 3 weken heerlijk vakantie kunnen vieren en daarna was de tijd weer aangebroken voor school. De school is al weer 8 weken aan de gang en de kinderen doen het goed op school. Ook zij lijken hun leventje weer op te hebben gepakt en zijn er aan gewend dat mama er niet meer is. (het is mooi te zien dat ze die flexibiliteit hebben). Met hulp van goede vrienden, familie en buren wordt er in ieder geval alles aan gedaan hun leventje zo veel als mogelijk het zelfde te houden. En dan nadert de verjaardag van Kim (15 september), Mark wilde dit niet zomaar voorbij laten gaan en we hebben met een aantal hele goede vrienden, familie en buren wensballonnen opgelaten met de kinderen in Zoetermeer. Dit was best emotioneel maar ook een mooie ervaring. (zie foto). Eind september is er een gedenksteen geplaatst in de tuin van Mark en de kinderen (Ook deze gedenksteen heeft Kim samen met Mark ontworpen) zodat de kinderen maar ook haar dierbare toch een plekje hebben om naar toe te gaan als ze daar behoefte aan hebben. Soms vragen mensen wel eens aan mij, hoe gaat het nu met jullie, lukt het allemaal wel. Natuurlijk is het weleens zwaar (Wij hebben onze dochter verloren) maar des te vaker ik het over Kim heb hoe trotser ik ben op hoe zij haar ziekte heeft gedragen, maar ook op mijn schoonzoon en de kleinkinderen. Ik wens oprecht dat mensen die in een vergelijkbare situatie zitten, uit de Blogs die Kim geschreven heeft kracht kunnen putten, en het leven proberen te vieren met hun dierbare zoals Kim heeft kunnen doen. Ter afsluiting van deze Blog nog een laatst eerbetoon aan Kim; Met Kim hebben wij een bijzondere en moedige, strijdbare vrouw, moeder, dochter, kleindochter, zus en vriendin van velen verloren. Ook al heeft haar lichaam verloren van de ziekte, haar geest heeft echter de ziekte overwonnen en wie weet dat haar lichaam, die Kim ( zoals ze zo graag wilde) ter beschikking van de wetenschap heeft geschonken, in de toekomst andere patiënten kan helpen deze ziekte te overwinnen. Voor de wijze waarop zij heeft gezorgd om voor een ieder een mooie herinnering na te laten kunnen wij alleen maar een diepe buiging maken en met nog meer mooie gedachten en trots terugkijken op ons leven met jou. Lieve Kim bedankt dat wij je ouders mochten zijn, wij zijn trots op jou en waar je ook heen gaat, in ons hart zal je altijd bij ons blijven, en zullen wij, zolang we leven zorgen dat je niet vergeten wordt. Als de stilte komt (gedicht Toon Hermans) Als het rouwrumoer rondom jou is verstomd, de stoet voorbij is, de schuifelende voeten, Nu voel ik dat er ’n diepe stilte komt, en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten. En telkens weer zal ik je tegenkomen, we zeggen veel te gauw: het is voorbij. Alleen je lichaam is weggenomen, niet wie je was en ook niet wat je zei. Ik zal nog altijd grapjes met je maken, we zullen samen door het stille landschap gaan. Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken, raak je mijn hart nog duidelijker aan. Papa Kim