Een traan en een lach

Na 11 dagen tijd voor een nieuwe blog. Vergeet soms in alle drukte om te schrijven of als ik er aan denk ben ik te moe om nog achter de computer te kruipen. Na 11 dagen dan toch even een update zo fijn om te zien dat iedereen zo betrokken is en wilt weten hoe het mij vergaat. De titel een lach en een traan heet zo omdat mijn emoties alle kanten op schieten. Het ene moment geniet je volop en het andere moment is daar de man met de hamer en wordt je met de neus op de feiten gedrukt. De pijn bij hét plassen lijkt minder te worden. De uroloog heeft medicatie voor blaaskrampen herstart, ik heb antibiotica gehad vanwege een ontsteking en mogelijk dat de bestraling toch ook nog doorwerkt. Met de zonodig oxycodon is ook de jeuk beter te dragen. Het is allebei nog aanwezig maar het belemmert mijn dag iets minder en dat doet een mens goed. Ook het mysterie gescheurde ballonnetjes van de katheters lijkt opgelost, het komt door de jj drain die van míjn nier naar mijn blaas zit zo vertelde de uroloog. Vorige week woensdag naar een symposium geweest in zoetermeer samen met mijn lieve collegaatje Paulien die mij kwam halen en weer thuisgebracht Toch merk ik dat de avonden moeilijk zijn omdat ik dan zo ontzettend moe ben en dat frustreert dan weer. Vorige week donderdag 4 uurtjes op cursus geweest in vd valk nootdorp. Leuk om mijn or/oc collega's weer even te zien. Maar wat is 4 uur luisteren dan toch ineens erg intensief. Vrijdag was het zover. Mark en ik gingen richt zeeland. Heerlijk hotel gewandeld in renesse en daarna hapje eten bij café simpel. Mm mm wat was de biefstuk goed gebakken maar wat is het raar dat ik geen patatje opkan en zelfs een stuk vlees af moet staan. Terug bij het hotel ik in pyama op de bank en mark in bad. Om 22.15 uur gaan we lekker naar bed. In de ochtend ga ik in bad en na het opfrissen heerlijk ontbijten. Maxine bedankt voor de bon die ik van je kreeg in februari we hebben genoten. Nog even naar het dorpje heemstede zelf en daarna in de auto richting rockanje voor het volgende hotel. Onderweg flinke hagel zelfs de weg was wit. In rockanje eerst de buurt verkend en daarna hup het hotel in. Even wat gedronken en rustig aan gedaan en voor het avond eten richting de Chinees. Na koffie in het restaurant op naar de hotelkamer waar ik uitgeteld in bed ben gaan liggen. Weer zo'n frustrerend moment dat ik zo snel moe ben. In de ochtend worden we verrast met een champagne ontbijt van de kinderen en checken we iets te laat uit. Charessa, Stefanie, Mariska, wietske en Maaike bedankt voor deze heerlijke overnachting. Op naar spijkenisse waar we op pad gaan voor een jas en laarzen, helaas niks gevonden maar uiteraard wel weer tassen vol voor de kids. Om 14.00 ben ik kapot en er klaar mee. We gaan naar huis drinken wat en besluiten nog even naar de Intratuin te gaan. Om het weekend af te sluiten gaan we naar de Griek. Heerlijk genoten en al stralend zeggen we tegen elkaar wat was het leuk wat heb ik genoten. Bam daar is de man met de hamer en de tranen over mijn wangen. Want de kans is aanwezig dat dit de laatste keer was. Veel te weinig zijn wij echt met zijn 2en weg geweest en nu is de tijd nog zo kort of toch niet ? We weten niet hoe lang.... Bij thuiskomst kids en ouders er. Ons verhaal verteld, hun de verhalen verteld, kids naar bed, koppie koffie, knuffelen met papa. En als iedereen weg is heerlijk naar ons bed. Samen nog even nagenieten van de fijne dagen. Maandag naar mijn werk geweest. Dinsdag naar de tandarts en naar de ouderavond van school. Pfff dat zijn momenten die ik nu wel moeilijk vind. Vooral omdat ik er geen grip op heb. Was dit de laatste ouderavond waar ik bij was, het is zo oneerlijk dat ik ze niet meer kan helpen straks, waarom kost het lezen ze zoveel moeite terwijl ze zo gigantisch goed hun best doen. Kwaad wordt ik er weleeens van maar ik kan er niks aan veranderen en we weten niet hoe het loopt. We weten hoe het uiteindelijk afloopt maar wanneer dat blijft de vraag ...... Ga ik maart halen en kan ik mee naar Disney? Gaan we op mei vakantie, natuurlijk maar kan ik ook mee. Hoe moet dat met de zomervakantie stel dat ik er dan niet meer ben. Mijn moeder denk mee en heeft al veel vrij gevraagd en gekregen en ik wordt weer verdrietig. En waarom.... 1. Super lief dat zij zich opoffert voor mij en mijn gezin. Maar zo zou het niet moeten zijn. 2. Ik zou dit nog jaren zelf moeten doen. 3. Hoe moet het met mijn ouders zij moeten toch gewoon op vakantie kunnen. Echt ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Mam/pap ik houd van jullie 😍 Dus zoals hierboven al beschreven gaat het op het moment met een lach en een traan. Ik ben nog steeds niet bang om dood te gaan. Maar ik denk dat het de angst is voor het onbekende en de daarbij horende onzekerheid. Ik hoop dat de klachten nu rustig blijven ik weer 2 daagjes per week naar mijn werk kan. Leuke dingen kan doen met mark en de kids, mijn ouders en vriendinnen. En er nog een onvergetelijke hopelijk lange tijd van kan maken. 💖💋