De kinderen

De kinderen kwamen vandaag terug van hun geweldige week vakantie met oma. Oma heeft alles gegeven om de kinderen ondanks alles een hele leuke tijd te geven en dat is zichtbaar gelukt. Ze kwamen vol enthousiasme naar het ziekenhuis en vertelde honderd uit, fijn om mama weer te zien na zo een lange tijd. En dan komt het moment daar dat je als moeder moet vertellen dat jij de kanker niet gaat overwinnen, moet je ze vertellen dat hun leven echt anders gaat worden en mama niet meer beter zal worden. Hoe doe je dat, ik heb het niet geleerd en heb mijn best gedaan dit met al mijn kracht die ik had rustig en kinds te vertellen. Ik denk dat het gelukt is, ze er rustig onder zijn en het weekend misschien heel veel vragen zullen hebben. Ja je bent 6(2x) en 7 jaar oud. Hoezo mama gaat dood, dat kan toch niet, dat is verdrietig, hoe moet het nu en toch gaan de kinderen ook weer verder.

Ik begon met het uitleggen van wat er afgelopen week is gedaan en wat de doctoren allemaal gezien hebben. Het poep verhaal was natuurlijk lachwekkend en ook het stoma riep direct vragen op. Hoe ziet dat er dan uit en hoe maken ze dat dan? Maar het verhaal dat mama nu echt niet meer beter kan worden hakte er in. 3 Hompjes mens op dat bed en alle 3 met een andere reactie.

May liep bij het woord dood vol met tranen maar verstijfde en huilde niet, ze vond het zichtbaar erg. Daarna vroeg zij heel mooi en ik heb dat omarmd, Mam als je dood bent dan ben je onzichtbaar, ja meis dat klopt en als jij een knuffel voelt maar niemand ziet dan zal die wel van mij zijn. Daarna was haar verbaasde gezicht gericht naar papa en ze vroeg hem recht op de man af hoe moet jij het nu doen met geld. Ze was zichtbaar ongerust dat papa straks geen geld zou hebben, gelukkig konden we haar dit redelijk uitleggen. Ze nam met gehangen hoofdje afscheid.
Dean liet weinig emotie zien althans die was er wel maar vooral door lacherig doen/ druk doen. Hij friemelde aan kleren, speelde verstoppertje en alles waarom je zou kunnen lachen maakte hij gebruik van. Bij hem zal het later wel pas doordringen.
Seth was erg verdrietig en lijkt het nog beter te begrijpen maar voelde volgens mij al een tijdje goed aan dat ik niet meer in orde was. Hij was wel goed op te beuren en kon even lekker huilen. Daarna ging hij met veel plezier ook weer naar de tennis.

De kinderen zijn uit logeren dit weekend en we hebben ze kleine dingen meegegeven om over na te denken. Bijvoorbeeld dat ik graag wil dat ze nadenken of er iets is wat van mij is wat ze graag willen hebben. Of wat als mama zieker wordt, moet ze dan thuisblijven of willen we haar even ergens anders bezoeken. Benieuwd of ze ergens mee komen, en anders bespreken we het gewoon nog een keer.

Verder kregen ze van mij en mark een beschermengeltje zodat ze iets hebben waar ze bij kunnen als ze mama missen. Het zijn kleine dingen maar we hopen dat ze er wat aan hebben. En als ik ze vandaag gezien ben ik super trots hoe zij hier tot nu toe mee omgaan. Gelukkig kennen zij hun moeder en die gaat niet voor minder. Ook Mark wil ik niet vergeten in het gehele verhaal, hij is verdrietig en daar praten we over maar hij is ook zo ontzettend sterk, super lief voor mij en de kinderen en doet van alles om het hoofd boven water te houden het is gewoon GEWELDIG.

Ook al is het niet leuk, ook zonder mij komt alles goed dat weet ik zeker

Ik hou van jullie XXX