Verdriet

Een aantal weken geleden begon Naya met rechterachter poot te slepen en we zagen het elke dag verslechteren. Vorige week zondag een afspraak gemaakt bij onze dierenarts aan huis. Ze viel om  bij het doen van haar behoeften, vroeg veel meer aandacht en we vermoedden, dat ze pijn had. Nog een goed orthopedisch kussen  gekocht. Daar heeft ze nog een week goed op gelegen, maar gaan liggen en opstaan was een crime, haar dagelijkse wandeling op losloopveld kon ook al een week niet meer, in en uit de auto ging niet meer, op de bank ook niet. 

Dinsdagmiddag vorige week is Naya over de regenboogbrug gegaan, met hulp van de dierenarts hebben we haar in een deken achter in de auto gelegd en 's avonds naar het dierencrematorium gebracht. Haar laatste rit in haar auto, waar ze zo graag in zat, raampje open kop vol in de wind naar buiten. Het is voor haar goed zo, maar wat een verdtiet!

Maandagavond zijn oudste kleinzoon en dochter afscheid komen nemen, flink geknuffeld, heeft ze duidelijk van  genoten.

Ik merkte dat ik in mijn verdriet bleef hangen, trok me nog meer terug, dus had ik een fantastisch idee...maandag naar Maastricht en overnachting in een goed hotel, dinsdag terug. Eten en kamer waren prima, maar slapen hebben we allebei bijna niet gedaan, foute hoofdkussens!

Vannacht weer heerlijk in ons eigen bed geslapen, nek pijn is weg, geen hoofdpijn meer, maar vooral is het goed geweest voor mij, ondanks alles. 

We missen haar heel erg, "ons kalf"! Ze was een grote zware herder van 40 kilo, met een prachtige stoere uitstraling en tegelijk een klein angstig hartje.

Nooit meer bang voor vuurwerk en onweer, geen pijn meer, we praten nu regelmatig over haar, wat voor ons ook goed is.