Alles goed?

‘Ben je zwanger?’ Papa kijkt me vragend aan als we op een dinsdagmiddag in augustus spontaan langs komen. We waren ‘toevallig’ in de buurt.

Was het maar zo, dacht ik bij mezelf. Was het maar zo dat ik op 47-jarige leeftijd nog een keer moeder zou worden. En hij opa. In wat voor stemming zouden we hier dan zitten? Nieuw leven. Lachend, vol ongeloof? Niet gepland maar super blij?

‘Nee pap. Ik heb vandaag geen goede diagnose gekregen. Borstkanker. Waarschijnlijk met uitzaaiingen in de oksel. Daar doen ze nu onderzoek naar. Maar het is goed te behandelen hoor.’ BAM. Het is eruit. Ik hoor het mezelf zeggen en begin te huilen. Papa huilt ook. Vincent slaat zijn arm om me heen. Op tv komt een videoclip van een of ander zonnig eiland voorbij. Ik staar ernaar maar de beelden komen niet binnen.

‘Hoe kan zo’n lieve meid nou kanker krijgen? Dat kan toch niet? En al rotzakken dan? Jij verdient dit niet.’ Papa stelt allerlei vragen maar ik heb geen antwoorden.

Geen idee. Ik rook niet, drink af en toe een wijntje, eet gezond. Oké, ik hou van chocolade en koekjes. Ik werk teveel. Ik heb diep verdriet om mama die vorig jaar plotseling overleed. Maar krijg je daar kanker van? Of is het gewoon pech? Sinds enkele maanden heb ik echter een onbehaaglijk gevoel. Alsof er iets gaat gebeuren. Het spookt weleens door mijn hoofd: Wat als ik ziek zou worden? Stom zeg. Waarom heb ik nou niet geluisterd?

‘Kan die borst er niet af? Dan is het weg.’ Papa haalt me uit mijn gedachten. Ik moet lachen. ‘Ja, misschien wel.’ 
Hij pakt een biertje. ‘Ja sorry. Even nodig. Jullie ook?’ Doe maar een fles witte wijn, denk ik. Ik wil dronken worden. Geen angst voelen. Wel liefde. Maar ik ga voor water. Ik moet helder blijven. Zometeen gaan we naar mijn broer en zijn vriendin. Omdat we ‘toevallig’ in de buurt zijn. In mijn ooghoek zie ik mijn telefoon oplichten en op het scherm staat een appje van mijn broer. ‘Alles goed?’ Ik typ snel een berichtje terug. ‘Ja hoor, tot zo. Xxx’