Bijna 7 jaar na de diagnose

Lang geleden dat ik iets gepost heb, ik moest van mezelf en mijn huisarts even afstand nemen van kanker. Gek eigenlijk, want dat blijkt dus niet echt te lukken. Als je leventje doorpruttelt gaat het best goed, maar hello, zodra er weer een pijntje is wat  iet weggaat dan gaat het toch weer mis in de bovenkamer. Afgelopen oktober voor de 3e, en hopelijk laatste, keer geopereerd aan mijn buik. Na de 2e operatie, waarbij ze een matje geplaatst hadden, hield ik best veel pijn en een groot seroom in de onderbuik. Afgelopen oktober hebben ze dat allemaal hersteld, ik was superblij, eindelijk geen pijn meer in die buik. In januari kreeg ik echter pijn in de onderrug, en het gekke is, vooral 's nachts. Huisarts gegaan, foto's laten maken in het ziekenhuis, bleek versleten tussenwervelschijven te hebben, maar hé, wie heeft dat nou niet? Aantal maanden fysio gehad, nieuw bed gekocht, niks helpt. Nog een paar keer huisarts gebeld (want tja, coronatijd) maar het is echt niks ernstigs. Vandaag toch maar eens terug naar de huisarts, nu hebben we afgesproken om naar de osteopaat te gaan, maar o, wat ben ik weer bang. Zo verschrikkelijk bang dat ik een tumor in m'n rug heb. Als osteopaat ook  niet helpt dan moet ik naar het ziekenhuis wat ik echt niet wil, vanwege de angst voor slecht nieuws. Is die angst terecht? Ik heb geen idee maar mijn hoofd maakt weer overuren. Uitslagen van controles zijn altijd goed geweest, in juli nog eem darmonderzoek gehad, ook alles goed. Pffff darmkanker zaait meestal uit naar lever en longen, zou ik dan weer zo'n uitzondering zijn waarbij het in de rug zit? Wat blijft het toch telkens een gevecht, die klote-angst! 

Sorry, moest het even kwijt.