Schildklierkanker en pubers

23 oktober 2020 om 02.42
139 x gelezen

Hoi,

ik heb folliculaire schildklierkanker. Ik heb de behandelingen achter de rug en ben nu bezig met instellen van de medicatie en krijg in januari controles.  Ik merk dat ik snel moe ben en daardoor ook snel geirriteerd. Mijn oudste puber is sinds mijn diagnose volop aan het puberen. Ik ben moe en snap dat ze aan het puberen is en grenzen opzoekt maar ik begrijp niet dat ze totaal geen nee accepteert en ze keer op keer volledig over mijn grenzen gaat. Ik loop op mijn tenen want wil dat ze geen last hebben van mijn ziekte en herstelproces maar het kost me zoveel energie en het lukt me dan ook niet om rustig op haar grillen te reageren. Ik reageer dan explosief en dit  geeft ze me verwijtend terug. Hoe kan ik het beste het gesprek aangaan. Ik wil haar namelijk niet onnodig bang maken maar de kanker is er wel en het beinvloedt mij zowel lichamelijk (moe) als geestelijk ( emoties). En mijn lontje is daardoor echt korter. Tot op heden wil ze er niks over horen en niet over praten maar het is er wel en heeft absoluut invloed op wie ik ben en wat het met me doet en hoe ik reageer. Ik heb veel boeken over pubers gelezen en geef zelf les op de basisschool. Ik begrijp dat ze grenzen opzoeken en ik weet ook dat ik die moet aangeven, maar wat doe je als ze deze niet accepteert en respecteert en hoe zorg ik dat ik daardoor niet compleet afgebrand ben. Ik heb geen partner  die het af en toe over kan nemen en merk dat mijn emmertje vol is. Bedankt 

Antwoord

Goedemorgen,

Dank voor je vraag. Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat je hierin ' vast'  zit. Het is heel begrijpelijk dat je emmer vol zit. Het is een enorme uitdaging om zowel voor jezelf te zorgen na de behandeling tegen kanker en midden in je herstel te zitten, en een moeder te zijn. Het klinkt alsof je oudste het ook zwaar heeft met jouw ziek zijn, ook al wil ze er niet over praten. Mogelijk probeert ze daarmee de nare gevoelens weg te houden. Maar die nare gevoelens/spanning moeten toch ergens ontladen worden. Je ziet dan vaak dat die spanning juist tegendraads gedrag veroorzaakt en kinderen dan ruzie zoeken. Op het moment dat het 'ontploft' komt alles eruit. Dan zou je kunnen zeggen dat er dan pas echte ontlading ontstaat. Dat is natuurlijk niet hoe je het zou wensen. Maar helaas wel hoe het vaak gaat. De grens die je geeft, geeft dus ook een kans voor haar om haar spanning te ontladen en haar spanning op jou te projecteren. Dus inderdaad heel goed om die grens te geven, maar ook erg vermoeiend als het zo veel energie kost en emoties oproept.

Denk je dat het mogelijk is om met je puber te praten over wat er tussen jullie gebeurd? Dan hoef je niet zo zeer over de kanker te praten, maar meer over hoe jullie beide op de stress reageren die de kanker geeft. Dan praat je over jullie copingstrategieën die je nu inzet (bijvoorbeeld: ik probeer er juist niet aan te denken, of wil afleiding zoeken (vaak zeggen pubers dit), of bijvoorbeeld voor jou als moeder: ik doe mijn best om te herstellen maar heb het er zwaar mee en daarom ben ik niet de moeder die ik wil zijn op dit moment voor jou). Het voorbeeld geef ik om verduidelijking te geven, maar het gaat natuurlijk om je eigen woorden. Het is soms ook helpend om je puber te helpen met inzicht te krijgen in haar gedrag door het te normaliseren. Bijvoorbeeld: 'veel kinderen en jongeren die een zieke ouder hebben, voelen meer spanning hierdoor en kunnen daardoor boos, bang of verdrietig zijn. Dat is heel normaal, maar ook moeilijk. En soms kan het dan zo zijn dat je bijvoorbeeld sneller dan normaal spanning voelt bij een toets of sneller boos bent op je ouders of een vriendin, of sneller huilt dan normaal.'
En daarnaast denk ik dat je kunt vertrouwen op je eigen kennis over pubers, en je eigen intuitie als moeder. Ik hoor graag of je hiermee verder kunt. Zo niet, dan kun je natuurlijk altijd nog in de verwijsgids op kanker.nl kijken welke psychologische hulp er in de buurt is. Soms help je je kind ook al door voor jezelf hulp te vragen omdat je dan je eigen emmer weer gaat vullen en je kind hierdoor weer kan steunen.

Hartelijke groet,
Anja van Onna
GZ-psycholoog Ingeborg Douwes centrum

Laatst bewerkt: 21/11/2022 - 10:46