Toen alles in één moment veranderde

Op 15 mei kreeg ik na het maken van een echo en mammografie te horen dat ik hoogstwaarschijnlijk borstkanker heb… Sterker nog, de radioloog wist het vrijwel zeker. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte, alsof ik in een slechte droom terechtkwam. Je leest het wel vaker in verhalen van anderen, maar totdat je er zelf middenin zit, kun je je niet voorstellen hoe dit voelt. Niets voelde nog als míjn leven. Ik hoorde hier niet thuis.

Hoe het allemaal begon
Enkele maanden geleden voelde ik een knobbel in mijn linkerborst. Nu denk je vast: "Dan gaat er toch een alarmbel rinkelen?" Ja, normaal gesproken wel. Ik ben degene die alles overdenkt, een piekeraar. Maar in dit geval deed ik dat niet. Waarom niet? In september heb ik nog een borstverkleining gehad. Na de borstverkleining voelde ik knobbels in de rechterborst. Dit waren vetnecroses, een gevolg van de operatie. "Heel normaal", gaf de arts aan tijdens de echo. "Sterker nog, ze kunnen nog groter worden en voor altijd bij je blijven." Tja, ik geloofde het helemaal. Ik wilde mijn tijd niet verspillen aan nog zo’n vetnecrose. Ik had genoeg te doen. De mensen die me goed kennen, weten dat ik altijd in gevecht ben met de tijd. Het voelt alsof er nooit genoeg uren in een dag zijn. Ik wil alles het liefst meteen doen. Het liefst gisteren al.

Nou, daar zit ik dan op een donderdagochtend, nietsvermoedend in de wachtkamer. Alsof ik daar was voor iets kleins en vluchtigs. Het voelde als een onbelangrijke afspraak en ik wilde weer zo snel mogelijk naar kantoor. Maar dat gebeurde niet. Ik moest vijf dagen wachten op de resultaten van de biopten. In die vijf dagen gingen allerlei scenario’s door mijn hoofd. "Hoe erg is het?" "Om welke vorm van borstkanker gaat het?" "Laat het niet de triple-negatieve borstkanker zijn."

De uitslag
Het gaat om triple-negatieve borstkanker met een snelle celdeling. "Natuurlijk is het de vorm die ik het meest vreesde", dacht ik. Ben ik nu veel wijzer? Nee. Als ik Google mag geloven, heb ik niet lang meer. Nog geen 24 uur later zit ik in een fertiliteitstraject. Met veel verdriet en onzekerheid. De afspraak met de oncoloog staat pas over twintig dagen ingepland. Ik geef aan dat ik antwoorden wil. Gelukkig wordt de afspraak verplaatst. Nu hoef ik nog "maar" vijf dagen te wachten. Normaal gesproken wil ik dat de tijd zo langzaam mogelijk verloopt; nu kan ik niet wachten tot die vijf dagen voorbij zijn.

Hoe voel ik me na die vijf dagen? Een beetje opgelucht. De tumor is nog klein en 90 procent van de patiënten komt er goed doorheen. Nog steeds onzeker. Vanwege het fertiliteitstraject heb ik nog geen enkele scan gehad. Volgende week staan de scans ingepland. We kunnen niets met zekerheid uitsluiten. Als de onderzoeksresultaten bevestigen dat er geen uitzaaiingen zijn, dan volg ik vier maanden lang een chemokuur. Daarna volgt er een operatie en, als het nodig is, weer een chemokuur.

Ik heb nog weinig ruimte gemaakt voor woede en verdriet. Ik voel me emotioneel vlak en teruggetrokken. Ik vind het nog steeds lastig om hierover te spreken en ik moet nog veel verwerken. Ik ontvang veel lieve berichten, veel steun, bloemen en cadeaus. Het enige waar ik me geen zorgen over maak, is dat ik dit niet alleen hoef te dragen. Bedankt allemaal.