Een exis-wat-crisis?

Het is nu nog maar een paar dagen voordat de revalidatie echt begint. Mijn "rooster" voor de eerste week is binnen en ik heb alle intakes gehad de afgelopen maand, inclusief de kennismaking met de mede-revalidanten afgelopen dinsdag.

De eerste intake had ik begin januari met de maatschappelijk werkster. Ik ga altijd als een bonk spanning naar zoiets toe. Niet wetende wat me te wachten staat, wie ik voor me krijg en wat er precies gaat gebeuren. Ik houd niet zo van het onbekende, hoort gewoon bij mij denk ik. Eenmaal binnengeroepen aan een kop thee en als het gesprek eenmaal loopt is het weer goed. De spanning komt eruit en alsof het de normaalste zaak van de wereld is, vertel ik in geuren en kleuren wat er in het afgelopen jaar is gebeurd. Dat is dan weer een van mijn sterke punten, praten, zoals velen van jullie weten ;) Dan valt alle spanning juist van me af. Ik weet niet wat het is met die maatschappelijk werksters en psychologen maar ze weten altijd je gevoelige snaar te raken. Uiteindelijk breek ik en dan komen de tranen. Helemaal niet erg natuurlijk maar zo nuchter als ik naar binnen ga zo week kom ik naar buiten. Zij weten altijd "mijn schild" te doorbreken. Ik weet wat je denkt; dat is precies de bedoeling! Het is inderdaad een van de belangrijkste redenen dat ik de revalidatie ga doen. In principe zie ik de maatschappelijk werkster alleen bij de psychische groepsgesprekken tijdens de revalidatie. Indien nodig kan ik een individueel gesprek aanvragen maar over het algemeen is het allemaal in groepsvorm.

Vervolgens bij de fysio en bewegingsagoog een intakegesprek. Kennisgemaakt, uitleg gehad, mijn verhaal gedaan en allerlei vragen beantwoord. Daarna volgde de krachtmetingen. Weer lekker in je hemd en onderbroek voor een jonge gast, die je bij wijze van spreke ook in de kroeg tegen kan komen. Blijft toch een dingetje hoor! Toen gingen we de fitnessruimte in  voor de maximaaltest. Poeh wat was dit heftig, heel logisch natuurlijk. Ik was helemaal duizelig en heb echt even nodig gehad om weer op adem te komen. Maar uiteindelijk ga ik die test na 12 weken revalidatie nog een keer doen en zo kunnen we zien hoeveel het verbeterd is. Dat maakt me nieuwsgierig en motiveert me om aan de slag te gaan met mezelf!

De week erna een gesprek met de ergotherapeut gehad over wat ik nou wil bereiken tijdens mijn revalidatie. Wat nu echt het belangrijkste is voor mij om weer een zo fijn mogelijk leven te krijgen met mijn "beperkingen" om het zo maar even te noemen. Zorg voor de kids, relatie, sociale contacten, huishoudelijke taken, sporten, werken, hobby's en behandelingen die nodig zijn voor de gevolgen van kanker hebben een plaatsje nodig in mijn leven. Dingen die ik allemaal wil doen en nodig heb. Maar hoe ga ik daar de balans tussen vinden? Wat kan ik lichamelijk en geestelijk aan op een dag? Hoe vind ik de rust tussen deze activiteiten? Hoe ga ik om met de klachten tijdens deze activiteiten? Wanneer en vooral HOE luister ik naar mijn lichaam en hoe ga ik daar op de juiste manier mee om? 

Wat mij vooral duidelijk wordt na dit soort gesprekken is wat een fijn leven ik had voor de diagnose. En dat je dit eigenlijk niet echt waardeerde op dat moment. Ik hoefde nagenoeg nooit een stap terug te doen. Mijn lichaam en geest werkte eigenlijk altijd mee en deden precies wat ik wilde, wanneer ik het wilde. Zelden werd ik teruggeroepen. Ik vergat niks, kon me goed concentreren, was goed in multitasken, mijn leven was geordend, alle lichamelijke bewegingen gingen soepel en snel, ik kon mijn dag zo vol plannen als ik wilde. En daar was ik goed in, heerlijk vond ik dat! Het allermooiste was dat het ook altijd allemaal lukte. Des te groter is de domper nu denk ik. Want alles wat ik hierboven heb genoemd is nu niet meer zo vanzelfsprekend als voorheen.

Een existenciele crisis noemde mijn maatschappelijk werkster het. "Een exis-wat-crisis?" vroeg ik nogmaals. De breuklijn van je leven voor en na kanker. Na de diagnose is alles veranderd, afgebroken tot aan het fundament, jezelf en je lichaam. Het enige waar je op dat moment nog echt op kunt bouwen. Maar zelfs jezelf ben je kwijt en  ook je eigen lichaam herken je niet meer op dat moment. Het voelt als falen.

- Je relatie met je vriend wordt anders want je bent niet meer de vriendin die alles voor hem kan doen en zorgt voor het huishouden, voor de kids, noem het maar op. Er wordt ineens ook meer van hem verwacht, wat voorheen misschien niet of minder was. Ook op intiem gebied. Die zone is oorlogsgebied geweest. Daar is iets gegroeid wat mijn dood heeft kunnen betekenen. Vervolgens is er geopereerd, bestraald en daarom voelt het soms niet meer van mij. 

- Je relatie met je kinderen word anders want ook voor hun kun je niet meer 6 keer de trap op om iets te pakken want dan heb ik daar de rest van de dag last van. Ze moeten soms vaker zelf iets doen of wachten tot papa thuis is zodat papa het kan doen. Zij zorgen soms voor mij in plaats van ik voor hen. Afspreken met vriendjes is soms te druk voor mij, zelfs de kinderen op zich zijn soms te druk op slechte dagen. 

- Je relatie met vriendinnen veranderd ook. Waar ik het voorheen voornamelijk belangrijk vond om lekker te kletsen en lol te hebben samen, als je dan eindelijk een date had kunnen plannen in onze drukke leventjes. Heb ik nu begrip, medeleven en steun nodig van mijn vriendinnen. Iets wat eigenlijk best nieuw was voor ons, in ieder geval in deze mate. Iets waar niet iedere vriendschap tegen bestand is en zodoende ben ik een vriendin verloren. Daardoor kreeg ik te maken met gevoelens van rouw en verlies. Hier kom ik later op terug.

- Je relatie met je ouders. Mijn ouders hebben voor mij moeten zorgen zoals ik dat voor hun nog nooit heb hoeven doen. Zij gaan met mij mee naar belangrijke doktersafspraken in plaats van ik met hun. Mijn moeder komt bij mij helpen poetsen en past op mijn kinderen als het mij even niet lukt. Terwijl zij boven de 60 is en ik 31. Het is de omgedraaide wereld.

Gevoelens van rouw en het verlies. Het verliezen van je oude leventje, het vertrouwen in je lichaam, het uiterlijk van je lichaam, het onbezorgde, de vanzelfsprekendheid van leven, gezondheid en de dagelijkse activiteiten in het leven. Het besef van sterfelijkheid. Het besef dat een dag, een uur, een doktersafspraak of belletje je hele leven weer op zijn kop kan zetten. Dit is iets wat iedereen eigenlijk wel weet maar waar je je niet constant bewust van bent als je niet zoiets heftigs hebt meegemaakt. Gelukkig!

Dat is dus een existenciele crisis. Het veranderd mij en alles wat zich in en om mijn leven bevind. 

Het positieve hieraan is dat je leert te leven, relativeren en genieten! Beseft dat het leven niet alleen maar stress is. Sommige dingen eigenlijk helemaal niet meer belangrijk zijn en andere dingen juist veel belangrijker zijn geworden dan voorheen. Je leert mensen beter kennen en weet deze mensen en momenten meer te waarderen dan daarvoor. Je komt helemaal anders in het leven te staan, komt meer voor jezelf op, denkt meer aan jezelf en zorgt beter voor jezelf. En stelt niets meer uit. Want niemand heeft je een morgen beloofd.

Voorheen kon ik heel erg twijfelen over dingen als tattoeages, want hoe kom je over of wat vind je baas daarvan (als het zichtbaar is). Iemand zeggen waar het op staat, want hoe reageert diegene en misschien raak je die persoon wel kwijt. Terwijl als dat zo is, dan is dat maar zo. Beter dan dat je zélf steeds concessies moet blijven doen, doet een ander andersom ook niet. Reisjes plannen want dat kost toch weer extra geld en je moet vrij vragen. 

Terwijl ik nu meer rekening houd met mezelf. Niet dat ik nu alles doe zonder na te denken en geen rekening houd met een ander maar uiteindelijk gaat iedereen voor zijn eigen hachje, dus ik óók! Ik doe waar ik zelf zin in heb en wat goed voelt. Aan het einde van de reis heb ik niets aan een volle bankrekening als ik niet genoten heb. Of aan vrienden/familie waar je uiteindelijk niet op kunt bouwen. En mijn baas, die vind als ik er niet meer ben ook wel een nieuwe secretaresse. Dus ben liever voor jezelf en LEEF!

Viva la Vida!

Liefs,

Nicole

Ps. weer heel je scherm volgekalkt dus hoe de kennismaking met de mede-revalidanten is gegaan houden jullie nog van me tegoed.