6. Keuzestress

Je herkent het misschien wel, sta je in de (buurt)super, voor het schap met wasmiddelen, welk wasmiddel kies je dan uit de enorme veelheid aan soorten wasmiddelen?
Het zou je zomaar een keuzestress kunnen opleveren.
Dat gevoel had ik nu, na alle informatie over de mogelijke behandelopties die ik had gekregen van de uroloog in het AvL. De keuze was nu aan mij.

Welke behandeloptie zal ik kiezen?
En: welke keuze maak ik in het kiezen? Ga ik voor verstandskiezen? Ik heb ze immers nog alle vier. Zit er eigenlijk wel verstand in mijn kiezen? Kiezen met m'n verstand, is dat wel verstandig kiezen? Je hebt nu eenmaal niet alles voor het kiezen. Of kies ik vanuit m'n gevoel. Is dat laatste wel een verstandige keuze?
Keuzestress......, tja, wie het weet mag het zeggen.

Eerst maar eens overleggen met m'n huisarts. Twee keer daar uitgebreid met hem over gesproken. Die gesprekken met hem bevestigde me in mijn voornemen, om op mijn gevoel af te gaan. Dat leek mij toch het verstandigste. Dus heel verstandig kiezen op gevoel. Ja, ja, dat kan dus ook!

En mijn keuze viel na ampel overleg op..., tadá (tromgeroffel):
gaan voor de Active surveillance, met die Dutasteride medicatie.
Dat vertelde ik dan ook aan de uroloog van het AvL, op 21 november (2017). Hij vond dat een goede keuze. Dus starten met de Dutasteride en over zo'n drie maanden bloedonderzoek op PSA-waarden.
Zucht, weg keuzestress.
Het besluit genomen, wetende dat ik dat altijd nog kan herzien en kiezen voor andere optie.

In het volgende blogbericht een overzichtje van de periode, maanden, na het besluit dat ik nam.