4. Miscommunicatie, krommunicatie of stommunicatie?

3 oktober 2017.
Afspraak met de uroloog. De bedoeling was dat ik in dit gesprek aan de uroloog zou vertellen welke keuze ik had gemaakt uit de 4 behandelopties die ik had gekregen. Dat vroeg de uroloog dus ook aan mij, direct bij de start van het gesprek. Ik gaf aan dat ik nog geen besluit hierover had genomen, omdat in mijn ogen de gestelde diagnose nog niet volledig was. Een MRI-scan zou meer inzicht (kunnen) geven in positie van de kankercelgroei en of er al dan niet uitzaaiingen waren, zei ik. Dus mijn verzoek aan de uroloog was dan ook duidelijk: eerst nog een MRI-scan, om die uitslag mee te nemen in de diagnose. Daar was de uroloog het niet mee eens en zij herhaalde eigenlijk exact wat ze me in het vorige gesprek had gemeld: in één biopt waren kankercellen aangetroffen en dat was dat. Toen ik zei dat er wellicht ook kankercellen konden zijn op plekken die niet waren aangeprikt bij de biopsie, deed de uroloog dit af met het antwoord, dat dit nu niet van belang was. Als ik een keuze maakte uit een van de vier behandelopties, zou er verder onderzoek plaatsvinden (MRI- of CT-scan). Waarom, zo vroeg ik de uroloog, dan niet éérst die scan, zodat ik gefundeerder een behandelkeuze kon maken?

Het gesprek werd er op deze manier niet prettiger op. Had sterk het gevoel, dat de uroloog vast hield aan haar standpunt en daar niet van af wilde wijken. De uroloog vond dat ik niet goed luisterde en herhaalde (voor de zoveelste keer) wat haar standpunt was. En ik bleef volharden in mijn verzoek om eerst een MRI-scan. De uroloog zei me, als maar bozer wordend, dat zo’n scan veel geld kost en er een lange wachtlijst voor was. Dit gesprek mondde zo’n beetje uit in een patstelling. De uroloog bleef bij haar standpunt en ik bij de mijne. Ze leek geen enkele moeite te doen zich te verplaatsen in mijn positie, zich in te leven in mijn beleving.

Je voelt het vast al aankomen….. De uroloog zei me nog eens dat ik niet goed naar haar luisterde of haar niet wilde begrijpen en ik zei haar dat dat wat mij betreft dan ook wederzijds was. Zij wilde mij niet begrijpen, nam mijn verzoek niet serieus en volhardde in haar starheid. Dat deed de uroloog zo’n beetje ontploffen. Nee, de deur en ramen vlogen er nog net niet uit, stoelen bleven ook op hun plek, maar het keyboard voor de uroloog op haar werkblad kreeg het wel heel zwaar te verduren. Woest als ze was, zei ze me met flinke stemverheffing, dat als ik die MRI-scan dan persé wilde, ik ‘m zou krijgen ook! (uitroepteken!)   En vervolgens begon ze driftig op haar keyboard te hameren om een formulier voor de MRI-scan in te vullen. Ze zei verder geen woord meer, drukte het formulier in m’n handen en zei me waar ik me moest aanmelden. En daarmee was dit gesprek ook meteen gedaan. Een heel vervelende ervaring vond ik dit en in mijn ogen een erg onprofessioneel optreden van de uroloog. Met het formulier in de hand meldde ik me direct aan bij de balie voor het maken van die MRI-scan. Dat kon dan twee dagen later al, dus 5 oktober.
Hoezó, lange wachtlijst?

En met de afspraak op zak fietste ik naar huis met een groeiend gevoel van twijfel over het voorgaande, wat er was gebeurd. Dit zat en voelde wat mij betreft helemaal niet goed en ik had de nodige bedenkingen of ik op deze manier wel verder wilde en kon met deze uroloog. Heb na thuiskomst dan ook direct m’n huisarts gebeld en verteld wat er was gebeurd en mijn twijfels over deze gang van zaken. Ook of ik die MRI-scan hier nu nog wel moest laten doen. Hij stelde voor, dat ik, als ik het daar mee eens was, de MRI-scan telefonisch direct zou annuleren en een dubbele afspraak met hem (de huisarts) voor 6 oktober, om te bekijken hoe we met de ontstane situatie verder zouden gaan. Ik was erg blij met deze ondersteuning van m’n huisarts. Heb de MRI-scan dan ook direct afgezegd. Nee, niet uitgesteld en ik had ook geen nieuwe datum nodig, antwoordde ik op de vraag van de afsprakenbureau-medewerker.

Vrijdag 6 oktober,  dus een dubbele afspraak met m’n huisarts. De hele ontstane en onbevredigende situatie met hem besproken. Ook vanwege m’n eerdere ervaring met urologie in dit ziekenhuis (foute diagnose, lees daarover in m’n eerste blog ‘Proloog’), leek mij de tijd rijp voor een second opinion. De huisarts stelde dat er eigenlijk nog geen sprake was van een second opinion, maar van een voortzetting van de first opinion, want die was nog niet volledig en afgerond. In overleg met hem besloten hiervoor een verwijzing naar het AvL in Amsterdam te doen. Voor verder onderzoek en indien mogelijk en nodig ook voor behandeling. De verwijzing/aanmelding bij het AvL deed de huisarts direct digitaal. En een weekje later ontving ik een oproep voor het zogeheten ‘sneldiagnose traject’ in het AvL. Met een zorgadviseur van het CZ Zorgteam (mijn zorgverzekeraar) overlegde ik ook even over de toestemming van deze verwijzing naar en mogelijke behandeling in het AvL. Dat was geen enkel probleem wat CZ betreft.
Meer over deze volgende stap in m’n prostaatcarcinoom carrière, in het volgende blogbericht.