4. Boomstamverpleging

De SEH-arts rondt het gesprek af en hangt op. Ze vertelt mij wat ik min of meer al weet: ik “mag” nog niet naar huis omdat de radioloog haar nog even iets wil laten zien op de CT-scan. Ze belooft snel terug te zijn.

Ik ga weer liggen en voel opluchting. Ik wil namelijk nog helemaal niet naar huis. De opluchting zit hem er in dat ik de strijd niet meer hoef aan te gaan met een dokter met wie ik de relatie goed wil houden maar die mij tegelijkertijd misschien met pijnstillers terug naar "AF" wil sturen. Ik voel bovendien hoop dat nu misschien eindelijk het lek boven is, de oorzaak van die pijnscheuten in mijn buik wordt aangepakt en ik dit allemaal snel achter mij kan laten. Ik voel geen angst. Per whatsapp spraakbericht stel ik mijn vriendin op de hoogte. Zij is die radioloog nu al dankbaar. Ik ben inmiddels al meer dan 3 uur op de SEH. 

De SEH-arts komt terug en vertelt mij dat er twee CT-scans waren genomen, één zonder contrastvloeistof en één met contrastvloeistof. De tweede scan blijkt toevallig ietsjes  - enkele centimeters - hoger genomen te zijn dan de eerste. Aan de bovenste rand van die tweede scan is nog net een stuk van een wervel - "nummer 8" - te zien die er anders uitziet dan de wervels daaronder. Ze gaat verder en vertelt dat dit pijnen elders in het lichaam zou kunnen veroorzaken - en dus ook de pijnscheuten in de buik. Ze willen daarom opnieuw een scan doen waarin die wervel beter te zien is. Zij vraagt mij om zekerheidshalve rustig te blijven liggen en niet te veel te bewegen - omdat het de wervel betreft. Als ik vraag wat het zou kunnen zijn, is haar eerste gedachte dat het een een ingezakte wervel zou kunnen zijn. 

Nu vind ik het toch best spooky worden. Een ingezakte wervel is toch wel wat anders dan een verstopte darm, nierstenen of galstenen. Ik probeer afleiding te vinden door op Netflix een aflevering van de serie Lupin te kijken. Een klein beetje angst nestelt zich in mij; ik stop het nog even weg. 

Binnen een half uur wordt ik naar de CT scanner 20 meter verderop gereden. Daar aangekomen maak ik kennis met de PATslide: een dunne hardplastic plaat met handgrepen aan de zijkant waarmee de patiënt gemakkelijker van het ene op het andere bed kan worden geschoven. Ik weet op dat moment nog niet dat ik heel erg vaak met een PATslide heen en weer zal worden geschoven. En dat het er soms nogal hardhandig aan toe gaat. De patiënt wordt eerst voorzichtig op de zij gelegd terwijl de PATslide onder de patiënt wordt gelegd waarna de patiënt weer op zijn rug op de harde plaat wordt gelegd. Daarna wordt er door het team van meestal 4 verplegers afgeteld en worden PATslide en patiënt met een ferme ruk van het ene naar het andere bed geschoven. Regelmatig bleef mijn hoofd liggen terwijl mijn romp verschoof - geen prettig en soms ook een pijnlijk gevoel.

De onderzoekstafel en ik schuiven daarna drie keer de CT-scanner in: de eerste keer voor een overzichtsfoto van een groot deel van het lichaam. Op de deze overzichtsfoto selecteert de assistent radioloog daarna telkens het kleinere gebied wat daarna moet w0rden gescand; eenmaal met en eenmaal zonder contrastvloeistof. 

Na afloop van deze scans wordt ik via de PATslide weer terug in mijn bed gelegd en naar mijn behandelkamer gereden. Er wordt mij nogmaals op het hart gedrukt om stil te blijven liggen. Even later meldt zich een ANIOS neurologie. Een aardige rustige man van Aziatische afkomst. Hij doet een hele serie testjes met mij - ik knijp in zijn vingers, geef tegendruk als hij op mijn gestrekte arm duwt, ik trek mijn benen op, hij prikt met de stompe en scherpe kant van een sateprikker op de huid van mijn benen, hij laat mij mijn tenen strekken, laat mij "gas geven" met mijn voeten en haalt een scherpe pen over de zolen van mijn voeten. Alleen het bekende hamertje tegen de knie levert geen reactie op. Ik vraag hem wat het zou kunnen zijn. Hij laat mij weten de scan nog niet te hebben gezien en er dus nog niet zoveel over te kunnen zeggen; misschien dat een zenuw klem zit die de pijn in de buik veroorzaakt. Hij belooft snel terug te komen. 

Ik app mijn vriendin met het nieuws en zij is opnieuw blij - “eindelijk krijgt jouw casus de juiste aandacht en detective aanpak”.

Even later meldt zich de SEH -arts. Ze gaat zitten en vertelt dat de wervel - het blijkt "thoracale wervel 9" - inderdaad is ingezakt, dat er een verdacht zacht weefsel in die wervel zit en dat men vermoedt dat er een zenuw klem zit die de pijn veroorzaakt. Ook vertelt ze mij dat er op de scan nergens een andere verdacht stuk zacht weefsel te zien is. Haar boodschap komt op dat moment nog totaal niet binnen. 

Zacht weefsel. Een eufemisme voor iets veel ergers waarvan ik het woord niet eens durf uit te spreken. Ik kijk de SEH-arts niet aan, staar naar de grond en zeg: "nu snap ik wat mensen bedoelen wanneer ze denken dat ze in een film terecht zijn gekomen". Ik weet niet wat ik nu verder moet zeggen of doen. Uiteindelijk zeg ik dat ik de beelden wil zien. De SEH-arts vindt dat een goed idee en zet de COW (Computer On Wheels) aan. Ze laat mij twee plaatjes zien van de laatste CT-scan. Ik kijk met belangstelling naar een plaatje van een van de zijkant genomen scan; de wervelkolom is duidelijk te zien. Steeds wordt een wervel afgewisseld door een dun kussentje, dat zij tussenwervelschijf noemt. In het midden van het plaatje zie je duidelijk dat er iets goed fout zit. Het is niet zozeer dat er een wervel zit met een ander kleurtje. Het lijkt er meer op alsof er in een flatgebouw een verdieping is verwoest en alle verdiepingen erboven het restant van de verwoeste verdieping hebben platgedrukt. De 2 tussenwervelschijven zijn intact, maar de wervel zelf neemt nog maar de helft van zijn oorspronkelijke ruimte in - echt platgedrukt dus.  Links en rechts van de wervel zie je dat er wervelrestanten naar buiten worden gedrukt. Je ziet amper nog bot, vooral een soort donkere chocoladevla. Ik ben gefascineerd door wat ik allemaal zie en vraag de SEH-arts alles wat ik wil weten. Ik heb niet het idee dat ik naar een scan van mijzelf zit te kijken - eerder naar een ingewikkeld plaatje uit een medisch boek en dat ik een privécursus van een arts krijg wat er allemaal op dat plaatje te zien is. Ik vind het allemaal heel interessant; dit maakt me rustig. 

Dat gevoel duurt maar even. Want ik maak me zorgen en wordt nu ook bang. Zacht weefsel. O mijn god. Kanker dus! In mijn wervel! Ik wil mijn vriendin bellen. Ze belt en staat op de speakerphone. De SEH-arts doet opnieuw het verhaal - in het Engels zodat mijn vriendin het goed kan volgen. Zij werkt in een commerciële rol bij een farmaceut en heeft in de loop der jaren behoorlijke medische kennis opgebouwd en is gewend met artsen te praten. Ik hoor mijn vriendin al snel praten over een "mass" - ik neem aan dat ze daarmee het verdacht weefsel bedoelt. Daarna hebben ze het over "benign" en "malignant". Bij het horen van deze woorden denk ik te weten dat beide woorden "kwaadaardig" betekenen. Maar dat lijkt me sterk - een van de twee zal goedaardig betekenen, maar welke? Ik kom er in elk geval achter dat een tumor zowel goedaardig als kwaadaardig kan zijn. En dat we dus nog helemaal niet weten of dat zachte weefsel kanker is. En dus dat nader onderzoek nodig is. Volgens mij mag ik nog niet naar huis…

De SEH-arts vertrekt en even later komt de ANIOS neuroloog weer terug. Ik ben inmiddels erg gestresst en moet terug denken aan een oudere film - ik zeg hem dat hij niets voor mij moet verbergen en mij alles moet vertellen. Hij gaat akkoord waarop ik hem vraag wat hij denkt dat het allemaal zou kunnen zijn. Er volgt een waslijst aan hele enge en iets minder enge aandoeningen. Inmiddels blijkt ook een orthopeed betrokken te zijn die - gezien het feit er nergens een andere tumor zit - aan botkanker denkt. In dat geval zou wel eens de hele wervel moeten worden verwijderd. Ook valt de term hemangioom: een op zichzelf goedaardige kluwen bloedvaten die is gaan woekeren. Ook botten blijken namelijk vol met bloedvaten te zitten. Een bevriende orthopeed die ik bel zegt dat hij en zijn vrouw - huisarts - net als ik ook denken aan de ziekte van Kahler. Een allerminst vrolijk makend scenario als ik Wikipedia moet geloven.

Mij wordt verteld dat ik voorlopig zal worden opgenomen op de afdeling neurologie; dit omdat het allemaal zo dicht op het ruggenmerg zit waar al mijn zenuwen doorheen lopen en men dus voorzichtig met mij wil omgaan. Op die afdeling heeft men ervaring met zogenaamde boomstamverpleging: de patiënt wordt dan als een stijve plank behandeld, gedraaid, gewassen etc... Men wil morgen een MRI plannen om de wervelkolom goed te bekijken. Ik neem uitgebreid de tijd om hartelijk afscheid van de SEH-arts en vertel haar dat als ze ooit twijfelt over haar beroepskeuze, dat ze moet weten dat ik vind dat dit werk haar op het lijf geschreven is. Met name omdat ze communicatief zo sterk is. Ik snap niet hoe ik daar nog ruimte voor heb in mijn hoofd want tegelijkertijd voel ik dikke paniek opkomen. Stiekem snap ik dat natuurlijk wel: ik wil altijd - zelfs op dit soort momenten - anderen pleasen. 

Terwijl ik door twee verpleegsters naar de afdeling wordt gereden realiseer ik mij bovendien dat ik de komende dagen geen cliënten zal kunnen bedienen. Ik bel ze / spreek whatsapp-spraakberichten in terwijl ik een doolhof aan lange gangen en liften wordt doorgereden.  

Bij de toegangsdeuren van de afdeling zetten de verpleegsters het bed even stil en laten mij rustig uitbellen. Even later wordt ik de afdeling opgereden. Het schemert inmiddels en ik wordt een donkere ruimte ingereden met vier bedden en een heleboel knipperende lampjes die af en toe een piepje geven. Het blijkt de Brain Care Unit - een afdeling met een groot raam aan één kant waar de verpleging direct zicht heeft op de patiënten en apparatuur. 

Dat zou me een veilig gevoel moeten geven maar ik concludeer vooral dat het feit dat dit nodig is, ik er kennelijk heel ernstig aan toe ben. Huilend wordt ik de kamer ingereden. Wat is er veel gebeurd in amper 8 uur tijd.