Leven met uitgezaaide prostaatkanker: Concessies

Het leven zit vol met concessies, bewust en onbewust.

De keuze voor een Drent bijvoorbeeld levert een prachtige hond met een uniek karakter. Echter lopend in een omgeving waar de konijnen vrij rondhuppelen, maakt het er dan weer niet gemakkelijker op ten opzichte van bijvoorbeeld een schoothond.

Zo ook in het geval van ondergetekende. Normale dagelijkse zaken zijn opeens bijzonder geworden. En de grenzen van wat kan en wat niet onduidelijk.

Daarnaast veranderen ook prioriteiten. Stond eerst het pensioen centraal en de weg daar naar toe, staat nu de dag centraal en een horizon van een jaar dat hopelijk regelmatig kan worden bijgesteld.

En waar planningen gemaakt werden waarin het kantoor in Zaltbommel centraal stond, en de agenda gevuld met projecten, sprints en deadlines, wordt nu tijd in geruimd voor dagelijkse bezoeken aan een academisch ziekenhuis en aanvullende behandelingen thuis.

De kunst met concessies is om een gulden middenweg te vinden. Hetgeen gemakkelijker gezegd is dan gedaan.

Toch ben ik van mening dat je dat pas weet als je het geprobeerd hebt.

Natuurlijk lijkt het het veiligste om de gehele met een mondkapje op bed te blijven liggen, de vraag is echter hoe duurzaam is dat. Anderzijds kun je je afvragen hoe verstandig het is om met twee krukken de marathon van Rotterdam te lopen.

En zo begint een traject van bewuste concessies.

Tweemaal per week staat het zwembad gepland, waarbij afgelopen maandag de eerste keer was in deze situatie.

Gladde stenen vloeren, twee krukken en een verrijdbare installatie die je in een stoel over de rand van het zwembad het water in laat zakken en er weer uit haalt. Allemaal toch heel spannend, ondanks dat je jarenlange waterpolo en wedstrijdzwem ervaring achter de rug hebt.

Of gewoon met Arthos op pad. Niet naar het bos natuurlijk, maar wel met de krukken over het fietspad.

Het lijkt gemakkelijk om je neer te leggen bij de beperkingen, maar het dagelijks leven wordt wel leuker als je door aanpassingen en concessies je hier niet door laat beperken.

Daarnaast kun je je afvragen in hoeverre er sprake is van beperkingen c.q. wij ons zelf dat predicaat opleggen.

Als voorbeeld het zitten. Dat kan niet meer, en is enkel mogelijk in een bed en een zogenaamde zit - lig stoel. Dit laatste is erg handig voor werk etc.

Enerzijds lijkt dit een beperking, anderzijds in vakantie periode leggen we massaal handdoeken neer op dit soort stoelen om zeker van een zit - lig plaatsje te zijn bij het zwembad of op het strand.

En dan biedt Plieger aan eenzelfde stoel op kantoor te plaatsen. Niet omdat het moet, maar voor het geval als ik naar kantoor wil. Deze vrijheid, regie hebbend over je eigen leven, maakt je geen patiënt, maar net als ieder ander een gewone passant in het leven.

En zo is iedere dag weer een feestje, en inderdaad op de achtergrond loopt de timer van het virtueel horloge.

Maar in hoeverre is dit anders dan ons dagelijks leven? Waarbij een keuze over een verkorte route over de N50 Emmeloord - Zwolle gemaakt wordt, een tijdstip voor pinnen aan een geld automaat of een verkeerde plaats en verkeerd tijdstip tijdens een buitenlandse vakantie?

Het enige verschil is dat je nu bewuster bezig bent met concessies, en wat normaal was opeens spannend is geworden. Denk aan met twee krukken gaan douchen.

En zo laten we iedere dag tellen. Kiezen meer voor samen dan voor individuele activiteiten, maar één gegeven dat een ieder al vanaf de geboorte mee draagt blijft onveranderd. Het leven is eindig en het is de reis er naar toe die het verschil maakt.