Teresa Cordopatri dei Capece

Als oudste dochter van de baron Domenico Antonio Cordopatri en de markiezin Isabella d’Ippolito bracht ze haar kinderjaren door in de provincie van Catanzaro. Als ze 9 jaar is besluit haar vader te verhuizen naar het adelijk paleis in Reggio Calabrië om daar voor de uitgebreide percelen met olijfbomen te zorgen die hij had geërfd van zijn voorouders.

We zijn in de jaren ‘60. De clan Mammoliti had ter versterking van haar positie bezit genomen van veel land in die streek. Alle eigenaren hadden het hoofd gebogen alleen de baron niet, ondanks dat hij geïntimideerd werd met de dood, met chantages en andere dreigementen. Hij deed aangiftes bij de politie maar vergeefs.

Voordat de baron in 1984 overlijdt, vraagt hij aan zijn kinderen om nooit te zwichten voor de maffia.Antonio - de oudste broer van Teresa - neemt de taak van zijn vader over. Ook bedreigingen voor hem. Antonio wordt een opstakel voor de clan. Op 10 juli 1991 bevindt hij zich voor zijn woning samen met Teresa en wordt hij met drie schoten omgebracht. Het wapen wordt ook op Teresa gericht, maar het pistool raakt geblokeerd en gaat niet over. De dader vlucht, doch wordt door de politie gepakt en gearresteerd. 

De barones staat er nu alleen voor. Maar ze weet 2 dingen: Dat ze trouw zal blijven aan dat wat ze beloofd hebben op hun vaders sterfbed én ze zal strijden voor gerechtigheid voor haar overledene broer.

Teresa wil de terreinen terug die de maffia zogenaamd had ‘onteigend’ van haar en nu verpachtte.
Haar broer had een gedetailleerd gedenkschrift nagelaten. Over bedreigingen en intimidaties, over de mensen die betrokken waren bij de clan van Mammoliti: vrienden, politici, rechters, ja zelfs familie. Alleen haar nicht Angela Rago Gallizzi steunt haar onafscheidelijk in deze verbitterlijke strijd. Ze gaat naar de politie en Teresa krijgt bescherming. Bij elke beweging die ze maakt krijgt ze begeleiding of het nu in de olijfboomgaard is of in haar antiekzaak.

Mede door het memorandum van haar broer komt de operatie ‘Vrede tussen de olijven’ tot stand en wordt de baas van de clan, 35 van zijn handlangers plus 3 vrouwen (de echtgenotes van de boss en zijn familie) gearresteerd.

Op 28 februari 1994 begint het poces. Tijdens de hoorzitting wordt ze door de gedagvaardigden die achter tralies zitten voor ‘bastarda’ uitgemaakt, voor ‘la pazza’' (de gek) en alle  getuigen – van familie tot politici – ontkennen enige band te hebben (gehad) met de familie Cordopatri.

Ze richt zich tot de Hoge Raad voor de Rechtspraak (Csm) om te vragen waarom 4 magistraten – die door haar met naam en voornaam worden genoemd - geen gevolg hadden gegeven aan de klachten van haar vermoorde broer. Haar informatie moest geheim blijven, maar werd publiekelijk. De 4 leggen haar laster op.  Ze wordt veroordeeld en moet betalen. Ze verkoopt bezittingen en onroerend goed.

Het leven in het zuiden is moeilijk: haar aanwezigheid wordt niet op prijs gesteld in openbare gebouwen, voor jaren kan ze geen arbeiders vinden voor de olijvenoogst (ze stroopt haar mouwen op en samen met haar nicht beginnen ze aan de 1500 bomen), juwelen, schilderijenen, ook delen van het memorandum van haar broer worden gestolen.
De staat vraagt Teresa belasting te betalen over de terreinen die de maffia haar had ‘onteigend’. Maar geld heeft ze niet meer om te betalen.

September 1994. Er blijft haar niets anders over: ze besluit een hongerstaking te beginnen vóór het paleis van Justitie in Reggio Calabrië. ’s Nachts slaapt ze op een campingbedje. 23 dagen lang. Het nieuws ging als een lopend vuurtje de wereld rond en de houding van de lokale bevolking veranderde: plots waren er handtekeningenacties, fakkeltochten, gebedswaken, en héél veel bloemen.
Het nieuws bereikte ook Rome. De minister van binnenlandse zaken Maroni ging haar persoonlijk opzoeken en hij beloofde haar dat ze 2 jaar lang geen belasting zou hoeven te betalen over de terreinen.

27 jaren, 11 aanslagen, verschillende malen bestolen. Dit en nog veel meer moest er verstrijken voor gerechtigheid. 

Giuseppe - haar neef – had 1 ding vergeten  thuis: haar tandenborstel.
Ik had meerdere nieuwe tandenborstels meegenomen (doe ik nooit), een inmens geschenk vond ze het. 
Maar het grootste cadeau gaf zij míj: dat ik naast haar heb mogen liggen.

P.s. 2 maanden na onze gezamelijk verblijf in het ziekenhhuis is Teresa Cordopatri thuis overleden. Een nobele vrouw; niet alleen door de titel voor haar naam, maar ook door daden vanuit haar hart.