De eerste oncologische visite

Toen ze me zeiden ‘tumor in de longen’, zag ik een groot zwart ei achter de ribben van mijn borstkast. Het was verschrompeld. Dood. Het einde van een verloren liefde. Ik wilde mijn hand letterlijk in mijn borst steken. Het eruit trekken en wegsmijten. Het was allemaal pijn en verdriet om die man die me 10 jaar geleden verlaten had.

Ik moest het telefonisch overbrengen aan mijn kinderen – beiden woonachtig in het buitenland -  en dàt was moeilijk.

Met mijn dochter lukte het nog wel, maar met mijn zoon had ik moeite. Ik stelde het uit totdat zijn amore zei: “Alice, je moèt het hem vertellen want hij merkt iets aan me als we aan de telefoon zijn. Hij vraagt me telkens wat er nou in hemelsnaam aan de hand is!”  

Nadat ik me psychologisch had voorbereid – diepe ademhaling en positief,positief, positief in mijn hoofd - belde ik hem op. Hij had in Nederland een tijdelijk onderkomen bij een vriendin van mij.

Zij vertelde me een dag later dat hij het er moeilijk mee had. Mijn tranen vloeiden; dit was dus érger dan de kanker.

Ook mijn zus reageerde geschokt aan de lijn: “Alice je mag nog niet dood gaan want ik heb je nog nodig!”

Messina

Ik had mijn eerste bezoek op de oncologische afdeling van een immens groot academisch ziekenhuis in Messina. Gelukkig was ik niet alleen en werd ik geaccompagneerd door de vriendin van mijn zoon. We kwamen uit op de bovenste verdieping van het gebouw (ze stoppen ze zo ver mogelijk weg, dacht ik boos), maar die afdeling bleek voor oncologische patiënten die ópgenomen waren. We moesten naar Oncologie Ambulatorium, en zo geschiede.

Daar aangekomen kreeg ik een akelig onderbuikgevoel.Pruiken, sjaals, mutsjes, hoofddoeken. Sommige in rolstoelen of lijkbleek . “Nu zit ik er dus ook tussen”, zo hoorde ik me denken.

De lounge was versierd met plastiek bloemen in plastiek bakken.Er stond een vleugelpiano in de enorme wachtruimte. Ook geriefelijke - met blauw nappaleer - bekleden bankjes en fauteuils. En voor de verborgen wanden stonden glazenkasten vol met boeken. Een soort bibliotheek. Een kwestie van geven en nemen, zo hoorde ik later.

Het intakegesprek met de doktoren viel mee. De meesten hadden de leeftijd van mijn kinderen. Alleen de ‘hoofddokter’ van het clubje was van mijn leeftijd, zo schatte ik. Hij maakte wat grapjes op zijn Engels (om te laten zien dat hij Engels kan!) en legde me de procedure uit die hierop volgen zou. Een team van oncologen, chirurgen en radiologen zou zich over mijn zaak buigen om samen tot het beste besluit te komen.

Ze zouden me bellen.....