Bidden...

A. bidt tot Allah, M. tot een God waar hij eigenlijk al een tijdje afscheid van had genomen. E. heeft in Rome een kerkje bezocht waar ze eens per week een priester speciaal voor alle kankerpatiënten laten bidden. B. ontstak - per app - een kaarsje tijdens haar vakantie in Portugal. En ik weet zeker dat de hele, gelovige familie van mijn moeder, ook voor mij bidt.

Hoewel ik het ergens wel had verwacht, doet het me elke keer toch veel als mensen zich tot een voor mij niet-bestaande God richten. Tenminste, zo ben ik het van huis uit gewend. Hoewel God op verschillende manieren in mijn leven kwam.

Via gelovige neefjes en nichtjes die regelmatig bij ons over de vloer kwamen en aan tafel vroegen of ze even mochten bidden. Dat mocht uiteraard, maar de kinderlijke preek die daarop steevast volgde (dat wij niet-gelovigen vermoedelijk in de hel zouden komen) hadden ze gerust mogen overslaan. Of via mijn oma, die mij onvermoeibaar bestookte met christelijke jeugdliteratuur (de trilogie Reis door de Nacht van Anne de Vries heb ik zeker honderdmaal verslonden). En door de christelijke gezangen die mijn ouders (overtuigd atheïsten) zonder een spoortje ironie op sommige momenten ten beste gaven.

Toch was God binnen onze familie vooral een bron van conflicten. De reden dat ik blij ben dat Wolf qua geloof net zo atheïstisch is als wij. Maar in de discussie over de aanslag op Salman Rushdie vond hij ook dat je geen andere geloven moet beledigen.

Dat is niet de enige reden waarom ik zo ongelooflijk trots op hem ben. Tijdens onze vakantie in Engeland ontglipte me dat er een kans is dat ik niet meer beter word, al doet iedereen nog zo zijn best. Ik vertelde dat toen hij boos op me werd, omdat ik tegen de gastheer en gastvrouw van onze prachtige Bed & Breakfast maar bleef opscheppen over zijn Engels, dat hij volledig van Youtube en Tiktok lijkt te hebben opgepikt.

Elke ochtend en avond snelde hij naar het echtpaar om een praatje te maken. Ook zij waren enorm onder de indruk, niet alleen van zijn Engels, maar ook van zijn social skills. Maar toen ik voor de tweede keer van wal stak, kroop Wolf bijna onder tafel van ergernis.

Mijn uitleg, dat ik het zo graag nu zeg omdat het straks misschien niet meer kan, deed hem in tranen uitbarsten. En hoewel we heus geen verstoppertje speelden, bleef het woord doodgaan lang onbesproken. Toen hij hoorde dat ik misschien niet meer beter zou worden, zei Wolf: en dat is juist waar ik elke avond voor bid. Dat leidde ook bij mij weer tot tranen, niet eens zozeer vanwege het bidden, maar meer om de eenzaamheid die eruit spreekt en de toevlucht die hij daarin zoekt.

Of het helpt? Geen idee, zei hij gisteravond, ineens weer stoer. ‘En Sinterklaas bestaat’, voegde hij eraan toe. En toch heeft hij het kennelijk nodig…

Ik wil natuurlijk niets afdoen aan alle mensen die me op andere manieren steunen: de wandelingen, de heerlijke, gezonde kaaspakketjes, de ritjes naar ziekenhuizen, maar dat bidden vind ik toch wel iets bijzonders. Ook omdat ik deze week de geweldige Zomergasten-uitzending met Lieke Marsman terugkeek, waarin ze vertelt over ufo’s en haar godsbeleving.

“Religies zijn heel erg goed in het woorden geven aan de dood en het leven”, zegt ze. Zelf beschik ik op dit moment niet echt over de woorden om de emoties die ik heb te beschrijven. Ook las ik een artikel in Trouw over het boek How God Works. Geschreven door psycholoog David DeSteno gaat het over het manipuleren van gevoelens dat in alle religies voorkomt. Zelfs of juist voor iemand als ik, die zo atheïstisch is opgevoed, van onschatbare waarde.

Terug van vakantie stond ons meteen een medische week te wachten, met niet al te optimistisch stemmende uitslagen. Op de CT-scan was de tumor even groot gebleven, maar de lymfeklieren eromheen gegroeid. Dat leidde tot de voorlopige conclusie dat de behandeling (nog) niet werkt en we mogelijk op plan b moeten overstappen. Dat gebeurt in nauwe samenspraak met het Anthonie van Leeuwenhoek, waar ik volgende maand terecht kan bij een dokter die de echtgenote van een bevriende arts heel goed heeft geholpen.

De tegenvallende resultaten van de behandeling leidden bij mij tot de vaststelling dat een lichaam geen auto is, die je zomaar even kan repareren en die dan weer tot de volgende apk verder mag. Je hebt geen garantie, zelfs niet tot om de hoek.

Tot de volgende scan probeer ik me te richten op zo gezond mogelijk leven (eten en nog meer wandelen) en me misschien nog meer op zaken te richten die goed voor me zijn. Daarbij hoort ook weer (rustig aan) beginnen met werken, zolang ik de mensen die het in de tussentijd van me hebben overgenomen niet in de weg zit. Want ik realiseer me dat met een matige uitslag de situatie ook zou kunnen verslechteren.

Bidden, wandelen en praten jullie nog even met me door?

(Foto Pixabay)