Kankermoe
En weer probeer ik het. En weer lukt het me waarschijnlijk niet. Ook nu vind ik er de woorden opnieuw net niet voor, denk ik. Kom ik hoogstens in de buurt.
Moe. Kankermoe. Nee, niet moe van de kanker; dat je ’t zat bent die kanker. Ik bedoel moe door de kanker. Moe door de kanker zelf, het te hebben. Fysiek. En het besef het te hebben. Mentaal. Moe door wat de chemo’s in mijn lijf en brein hebben aangericht. Moe door wat de aanhoudende testosteronremming teweegbrengt. Die drie. Samen. Die vermoeidheid.
Kankermoe. Ik noem het kankermoe, want het is andere vermoeidheid. Het is anders dan gewoon moe worden en zijn. Anders dan hoe gewoon moe voelde en hoe ik dat beleefde. Maar hoe vat ik kankermoe in woorden die het voor een niet kankermoe mens invoelbaar maken?
Laat ik het bij mezelf houden, want hoe anderen het voelen en beleven …
Kankermoe is grillig. Het overvalt me ineens, soms zonder aanwijsbare reden. Het sluipt er andere keren geleidelijk in – ondanks ‘slim’ mijn dag plannen – om vervolgens van geen wijken te weten. Het is sowieso geen gast die zich snel weg laat sturen.
Kankermoe is intens. Het ondermijnt je totaal als het toeslaat. Denken lastig of onmogelijk. Lichaam lamgeslagen. Alle energie weg of ernstig op rantsoen.
Kankermoe maakt emotioneel, legt tranen panklaar. Een liedje, een opmerking, een mooie zin, een poot van Pluk, een aai voor superzachte Juul, tegenwind of een ander tegenslagje, een succes van super-K, of pech voor hem. Er is weinig nodig.
Kankermoe maakt machteloos, soms op het radeloze af. Dan vraag ik me af ‘hoe kom ik hier weer uit?’ en heb ik geen glimp van een idee, laat staan een plan. Dan weet ik niet hoe de (rest van de) dag door te komen.
Kankermoe maakt klein en soms ook bang. Mij.
Kankermoe voelt als op de rand van de afgrond staan en een hand in mijn rug voelen. Het tintelt dan in mijn zwakke plekken. De neuropathie-gebieden. Voeten. Vingertoppen. Mond. En de zones met oude sport- en andere blessures. Rug, schouder, nek, rechterduim, kuit links en rechts. Het laat mijn hoofd tintelen, vibreren. Hoogspanning. En mijn ogen! Die moeten dicht en open en dicht terwijl ze zwaar en overvuld voelen; zoiets, vind maar de juiste woorden.
Bij invallende kankermoe moet er iets. Doorgaan kan niet, maar … Maar hoe stap ik opzij, hoe duik ik onder die hand uit? Wat is nu wijsheid? Actie stoppen? Klusje doen? Zitten? Liggen? Slapen? Kat erbij? Boekje? Ander boekje? Koptelefoon misschien? En welke muziek dan? Domweg zitten? Bank? Boekenkamer? Wandelen misschien? Naar dorp? Strand? Rennen anders? Of fietsen? Hoe dan ook iets in mijn uppie.
En dan, als de inval van kankermoe een feit is, dan laat-ie zich gelden. Lang. Als een deken ligt-ie over mij heen, over alles heen. Los- en van me af trappelen lukt niet. Als een slepende handrem maakt-ie elke actie en elk initiatief moeizaam. Loskoppelen lukt niet. Was vroeger een dag of wat kalm aan doen de oplossing, nu ben ik zo een week zoet eer de deken is afgegleden, voordat de handrem is afgesleten.
Vandaag ben ik kankermoe. Dit keer wist ik het vooraf al, wassie ingecalculeerd. Onze beider verjaardagen gevierd. Man of vijftien over de vloer. De voorbereiding gisteren en vanmorgen (al deed super-F. het leeuwendeel). De afgelopen week die iets steviger uitviel dan verwacht en gepland. Dat opgeteld maakte het een zekerheidje.
En dus … . Doorkomen. Dat betekent voor nu – halverwege de avond, het bezoek is de deur uit – zitten met de kat op schoot. Koffie. Thee. Zitten. Verder niks. En morgen? Weinig. Uitslapen, hopelijk. Pluk en Juul pamperen. Wasje draaien en ophangen. Wandelen, kort of langer, we zien wel.
En de dagen erna? Ik heb net twee heel simpele boeken klaargelegd. Simpel en met korte, op zichzelf staande stukjes. Dat kan ik wel aan, denk ik. En verder alleen wat moet, wat écht moet; daarom nu al een afspraak voor woensdag afgezegd en gevraagd of die verplaatst kan worden. Nieuwe kansen en initiatieven maken geen kans. Ja, en hopen dat zich weinig ‘moetjes’ aandienen. Slaap pakken. Het strand kan zich op meerdere wandelbezoeken verheugen.
En dan? Dan zien we komende zaterdag of de deken is afgegleden, of de handrem los is. En dan hoop ik dat ik niet te driftig op het gas ga hangen en dat super-F. zo nodig op tijd op de rem trapt.
115 reacties
Hé dank voor je verhaal.
Als startende chemo/immuno "gebruiker" vroeg ik me al af hoe moe intens vermoeid zal zijn....
De vraag is of je woorden mij mentaal en fysiek kunnen voorbereiden....ik denk het niet, maar een gewaarschuwd mens telt voor 2.
Halz und beinbruch voor wat het waard is.
Martin
Mooi beschreven, Ik ben nu een jaar schoon en beleef het nog zoals jij beschrijft. Klinkt raar , maar die herkenning vind ik mooi
Martin,
Het is afwachten. Er komt vermoeidheid en het moe zijn wordt anders en intenser. Maar hoe erg en in wat voor vorm kankermoe komt, is ongewis.
De verschillen tussen mensen zijn groot. Mensen verschillen, hun activiteiten verschillen en de geneesmiddelen/behandelingen verschillen.
Ik hoop dus een voorzetje gegeven te hebben. Succes en sterkte met jouw traject.
Oh, en niet te veel toegeven helpt mij. Ik blijf durven, doen en proberen. Dat helpt. Suf zitten kan altijd nog.
Op kanker.nl staan wat ervaringen van mij. Op mijn blog erikhuisman.wordpress.com staan er veel meer.
Erg mooi verwoord! En o zo herkenbaar😔
Dank voor jouw individuele particuliere verhaal! Da geeft meer herkenning en houvast dan veel pogingen het algemeen te bechrijven!
Boskabouter! Dank je. Het helpt mij om al schrijvend (hier over kankermoe zijn) mijn situatie te bekijken en er geleidelijk meer grip op te krijgen. En als het dan herkenning oproept... :)
Dank je AnitaSieb,
Blij dat het herkenbaar is. We puzzelen wat af als kankermoe mens. En eenmaal kankermoe lukt het gelukkig tóch vaak om een manier te vinden de dag enigszins prettig door te komen. :)
Dat hettoch welwat voetenin aarde om kankermoe te weerstaan. Ook nu na mijn 1e van 10 kuren ben ik kankerlier. Niet vooruit te branden de energie ergens zoeken maar niet kunnen vinden. Dan maar lopen met de honden oncologisch sporten en de energie vedelen.
Ik zou zeggen: gedurende de periode van chemo's weinig ambities koesteren. Doen wat kan en waar puf voor is en verder de dagen doorkomen. This too will pass.
Sterkte.
Sluit me helemaal bij je aan! Je hebt soms het gevoel dat het nooit meer overgaat, maar toch proberen om positief te blijven!
Beste Aitske,
Dank je. En het klopt ook wel: kankermoe is er of komt er vaak snel weer aan. Van Eskou heb ik geleerd: het is wat het is, dat veranderen kan ik niet, dus van daaruit ga ik verder.
Dus doe Ik doe wat kan (en soms dus ietsje te veel). 😅
zo herkenbaar en goed verwoordt. Ik vandaag zo'n dag. Veel plannen/klusjes vandaag ivm logeerpartij hier bij mij het weekend. Status... te moe... disney plus aan, hete kop thee, dekentje en mandarijnen. Wel de 2 honden al 2x (1 keer met auto) uitgelaten. Ooit gaan de moeheid over??? liefs van mij.
Het gaat nooit helemaal over. Ja, misschien als je een tijd niks doet en je er dan ook niet onrustig van wordt. Maar meestal moet er toch wel eens wat op een dag. Boodschappen, mailtjes, afspraak ziekenhuis of elders, de kattenbak verschonen, huishoudelijke klusjes; dingen waar je niet onderuit kunt. En een mens wil nog wel eens iets wat de dag leuk maakt. Afspreken met iemand, klooien in de tuin, een moeilijk boek lezen, naar een bijeenkomst, rennen/sporten (in mijn geval), je verjaardag vieren, naar de World Tour shorttrack als je zoon daar rijdt.
Dus zal het nooit helemaal weg zijn. Is het puzzelen om te blijven tussen een beetje moe en net niet te moe. En vlieg je soms uit de bocht. Dan ben ik een weekje zoet; zeg maar op een streng dieet qua activiteiten. 😀
ik blijf dingen doen. 1a 2 x per week naar inloophuis de blauwe anemoon. Schilderen en yoga etc en praatje met lotgenoten. 4 x per dag met honden weg (korte wandelingen). En boorschelpen en koken 2 x per week en vrienden en kids zien. Maar de moeheid is er elke dag. Nu ook douchen en naar lachyoga. Fijne rustige dag wens ik iedereen.
Erikio, zo herkenbaar. Dank voor je verhaal. Ik slaag er vaak ook niet in om uit te leggen dat kankermoe (wat een mooi woord) is. Wel dat het er, na een tijdje afwezigheid, ineens weer kan zijn. Vooral ‘s nachts kan het mij geregeld plagen. Zo moe dat ik niet kan slapen, mijn benen niet stil willen liggen. Een boek lezen om de slaap te vatten is er niet bij want ik kan mijn ogen niet openhouden, de tranen zorgen ervoor dat de letters dansen. Dus ogen dicht en wachten…. Ben er een jaar geleden achter gekomen dat een paracetamol helpt, een strip ligt daarom naast een glas water op mijn nachtkastje!
BezigeBij! Ja! 's Nachts zo moe dat je niet kunt slapen. Benen, armen, lijf dat maar niet goed of lekker wil liggen, gedachten die juist dan als een tornado door mijn hoofd razen en elk kraakhelder of piepje hoor je dan ook ineens.
Ik heb gekozen om te leven en geen patiënt te zijn, ondanks kwaadaardige tumor met uitzaaiingen . Er komt geen gemo in mij lijf, bestraling, operaties en of ander medicijnen. Wel de hormone therapie met een interval 4,5 maand. Ik werk en leef gewoon. Maar heb wel mijn leefstijl om gegooid. Doe alleen leuk werk zonder stres en werk aan mijn gezondheid. Dus 10 jaar verder, zijn de uitzaaiing weg en tumor kleiner. Niks is zeker wat je keuzen is maar luisteren naar je lichaam geeft mij wel de zekerheid. Ik kan nu weer een 10 geven voor mijn leven. Durf je eigen rout te kiezen wat het beste bij je past.
Wat voor hormoontherapie volg jij dan? Is dat een immuno therapie?
Beste Ento,
Ik heb ook gekozen. Wel chemo's en hormoontherapie. Dat heeft gevolgen. Al vier jaar gestabiliseerde kanker én bijwerkingen. En dus ook kankermoe.
Niettemin leef ik. Het is voor mij voluit leven met kanker; niet voor niets geef ik lezingen met die titel. Mijn leven geef ik ook een 10. Werken lukte niet meer, maar ik draag bij met de lezingen, de drie boeken die ik schreef, schrijfklusjes voor Carma, centrum voor leven met en na kanker in Naaldwijk plus contacten (onder meer bij mijn oude werk) en gesprekken, interviews etc. waarmee ik anderen bemoedig.
Elke patiënt volgt zijn eigen weg. Ik heb ook hormoon therapie, maar na een half jaar liep de psa op en kreeg ik o.a. bot metastasen. Als je van de pijn niet meer kan lopen dan ben je honds blij met bestralingen. Zo ben ik ook rijp geworden voor urine drain en zelfs een stoma. En nu al de 3e chemo traject om bepaalde gebieden rustig te houden. Van mij hoor je dus niet dat ik bepaalde behandeling zeker niet zal doen.
In kankermoe herken ik mij wel. Eerst respecteren en Zodra die weg trekt weer actief worden.
Sterkte allemaal, Paul
Beste Erikio,
Een heel persoonlijk verhaal van je, dank daarvoor, het is moedig om dit op deze wijze hier te melden. Ik herken me er niet in, wat onverlet laat dat ik absolouut geloof in je oprechtheid.
Ik heb prostaat- en blaaskanker. Het was naar en bloederig en het einde nabij. Maar alles is verwijderd en ik loop van scan naar scan maar poog toch elke dag te genieten van alles wat me dierbaar is, wat fijn is om te doen wandelen, de natuur in. Als vrijwilliger van de stomavereniging help ik graag anderen.
Dus ik zeg eigenlijk KOP OP !!
Beste Geej,
Best fijn dat je het niet herkent en dat je 'gewoon' doe wat je wilt en kunt. Het is ieders eigen manier om een paadje te vinden het leven zo mooi en leuk mogelijk te maken of houden. Succes.
Heel heel herkenbaar!
Het blijft zo moeilijk om uit te leggen!
Reg.
Wat goed verwoord. Ik kan het ook niet uitleggen. Ik vind dat het jou gelukt is. Ik ervaar zo’n beetje hetzelfde. Ik probeer er mee om te gaan. De dingen te blijven doen, tot nu lukt dat redelijk. Wel met vallen en opstaan. Middag dutje is voor mij een must. Soms een half uurtje dan weer 2,5 uur. Erg wisselend. Vraag me wel eens af of ik dit nog lang kan volhouden, maar ik wil zo graag blijven werken. Moet nog een kleine 6 jaar. 😁Hoop voor jou dat het snel beter gaat.
Beste NavRedleg,
Dank je.
Het is en blijft pionieren en het is een eel persoonlijke puzzeltocht. Ik vind mijn werk geweldig; leuk team, leuk werk, mooi instituut en een mooie doelgroep. Ik heb mezelf bij het reïntegreren echt pijn gedaan. Proberen, duwen en doorzetten. Maar het lukte gewoon niet meer. Te gauw moe, te kort en te weinig concentratie, foutjes, lang moeten herstellen, ... .
Ik ben blij dat ik alles geprobeerd heb en kon ervaren dat ik het werk te hoog gegrepen was. Nu kan ik op mijn eigen kompas en met mijn eigen regie proberen bij te dragen. En soms is ook dat teveel en ben ik even kankermoe. 😀
O zo herkenbaar..
Dank je,l voor jouw verhaal. Zo herkenbaar. Ik heb het nooit zo goed uit kunnen leggen. Maar jij slaat de spijker op zijn kop.
Wauw. Wat heb heb je dit mooi verwoord. Ik herken het zo en vind het zo lastig om uit te leggen.
Jij omschrijft precessie het gevoel. Een oplossing heb ik helaas niet, ik geen er tegenwoordig ook maar gewoon aan toe en kruip met een deken op de bank. Kat erbij en niet teveel prikkels.
Liefs Marcia
Precies. Zitten, wandelen, kat erbij, dan maar een simpel boekje of dan maar tv kijken, ... Toegeven is geen opgeven.
Bij het lezen van je blog Erikio, dacht ik, als iemand dat zo mooi en goed kan verwoorden hoe die zich voelt...nou die komt er wel uit.
Dat lukt ook wel. Het opschrijven helpt, want dan krijg ik scherp waar ik in zit.
Kankermoe afschudden is wel een kwestie van geduld. En geduld is geen sterk punt. Ik ben een mannetje dat (te)veel dingen leuk vindt en wil doen. Dus keert de wal het schip regelmatig. 😀
Lieve Erik,
Bedankt voor je o zo confronterende en tegelijkertijd prachtig poetische verhaal. Ik vind dat ik dit zo mag benoemen - al dertien jaren worstel ik hiermee en inderdaad, je kunt het niemand uitleggen. En ja, ik huilde bij het lezen ervan. Want ook ik huil veel om rare dingen - de emoties zitten voortdurend hoog. Ik denk dat dit een uiting is van machteloosheid - bij mij vooral omdat ik kennelijk niet in staat ben mijn toch echt enorme kracht in te zetten om mezelf te genezen. Woedend word ik erdoor, in mijn geval zullen het vast en zeker onbedwingbare tranen zijn van boosheid op mezelf, maar ook verlies...
Hoe meer jaren verstrijken, hoe vaker ik moet horen: je zult toch wel dankbaar zijn. Ik schaam me dan toch, want ik ben in het geheel niet dankbaar, maar boos. Niet zozeer vanwege de ziekte zelf, maar door hoe klein mijn wereld is geworden. Moe ben van het kennelijk dankbaar moeten zijn; en moe van het moe zijn - en toch: niemand merkt iets van mijn worsteling. Goed of fout: mijn trots en strijdbaarheid voeren de boventoon - klussen doen op momenten dat ik zou moeten rusten. Want ik maak elke avond een werklijst en die moet de volgende dag echt af, dit geeft structuur aan mijn dag, biedt afleiding en maakt dat ik me nog enigszins nuttig voel. Bovenal is het vooruit werken: de tapijten moeten gerepareerd en de muren weer geverfd, dan is alles op-en-top wanneer het moment aanbreekt dat ik niets meer kan. (ook dit besef maakt moe). Maar heb ik inmiddels het huis nu vijf keer geverfd! Pontificaal aangekleed in mooie jurkjes terwijl ik me het liefst in pyjama naar de supermarkt zou willen slepen - en vooral goed in de make-up.
Mij helpt het om overeind te blijven, al kost het allemaal extra energie en word ik ook moe van mijn eigen vechtlust. En moe van de angst: wat staat me nog te wachten... dus probeer ik mijn zegeningen te tellen en ben ik dolgelukkig op de momenten dat ik zelf de boel kan stofzuigen. Want dat is wel eens anders geweest en zal het me ongetwijfeld weer te wachten staan.
Zelf heb ik ruim twintig jaar over de planeet gezworven met mijn eigen safari-uitgeruste auto en ik mis het, mijn ziel hunkert naar nog meer vreemde landen en de hele dag zindert dit door mijn hoofd - ook hier word ik moe van, want er zijn momenten dat het me verbaast dat ik inmiddels niet stapelgek ben geworden. Het niet kunnen/willen accepteren van het blij - jawel, dankbaar - moeten zijn voor de kruimels die me resten. Mijn zwervende bestaan heb ik geprobeerd te vertalen naar een wereldkaart met postzegels - elke zegel vertegenwoordigt een plek of herinnering, iets waar ik nu al ruim twee jaar mee bezig ben. Inmiddels heb ik er schilderingen bijgemaakt. Ik hoop dat je het mooi zult vinden en dat het je inspiratie zal geven!
Hartelijke groet van Linda
Lieve Linda,
Wat een verhaal. Wat een rijk leven had je, wat een beperking nu, wat een boosheid, wat een vermoeidheid, wat een vechtlust en wil, wat een verdriet, wat veel!
Veel kan ik meevoelen. Reizen naar World Cups van onze zoon die topshorttracker is, kan niet meer. Halve marathons lopen ook niet. Gelukkig kan ik veel loslaten. Dat lukte mede doordat ik de kans heb gekregen om echt uit te vinden in hoeverre ik na de chemotherapie en ondanks de doorlopende hormoontherapie kon terugkomen buiten en binnen het werk. Dit is wat het is en gelukkig zie ik steeds dingen die nog wel kunnen en die ik ook echt leuk vind. Jouw boosheid heb daardoor (gelukkig) niet.
En ik weet nu ook hoe moe ik niet wil worden en het lukt vaak om dat te handelen. Dat lukt tot het niet anders kan. Dan maken dingen die moeten me (te) moe. En het lukt tot ik uit de bocht vliegt; tóch te enthousiast geweest. 😀 En ik heb een geweldige coach aan mijn vrouw. Die signaleert, doet suggesties en speelt soms voor handrem.
Het dankbaar moeten of willen zijn ervaar ik niet. Dat komt denk ik mede doordat ik heel open ben. Ik benoem mijn fijne leven, maar ook de moeilijke kanten, zoals vermoeidheid, niet bestand zijn tegen stress, druk, drukte. En als ik een lezing geef, dan lees ik altijd een poëtisch stuk voor: Ook. Dat schetst dat mensen zien dat ik allerlei leuke en actieve dingen doe, maar halverwege slaat het om naar dat wat er wel is, maar wat de mensen niet zien. Dat maakt vaak veel duidelijk.
https://erikhuisman.wordpress.com/2023/09/01/mallemolen-428/
Oh, en laat iedereen die meent dat je dankbaar zou moeten zijn maar kletsen. Ze hebben niet half door hoe jaren doorleven met een ziekte ingrijpt. De beperkingen. De last. De energie die deels weg is. Je perspectief dat verandert. Je onontkoombaar kleinere wereld.
Ze zien iemand die veel doet, krachtig is etc, maar ze zien niet wat er ook is. Ze zien niet wat weg is, niet wat remt, niet wat het moeilijk maakt, ... .
Herkenbaar,vroeger was ik nooit echt moe. Sinds mijn hormoontherapie overvalt het me op allerlei momenten. Voor mij werkt het beste: meteen op bed gaan liggen op mijn rug, dan val ik vaak in slaap, laatst vanaf 17 uur 3 uur geslapen. Mijn houding is dus: direct toegeven aan je moeheid.
Dat meteen op bed gaan liggen is niet mijn sterkste punt. Is te proberen. Ik pak wel elke dag minimaal twee keer een minipauze van 20-25 minuten. Op de bank. Liggen. Niks.
Hoi Erikio,
Herkenbaar verhaal. Wat mij helderheid heeft gegeven zijn de kenmerken van het chronisch vermoeidheidssyndroom (b.v. https://mecvs.nl/over-me-cvs/wat-is-me-cvs/ . Vooral dan het nauwelijks kunnen achterhalen van de oorzaak van de vermoeidheid. Ik noem het tegenwoordig "uitgestelde vermoeidheid". Bij komt die na 2 a 3 uur en niet zoals sommigen dat hebben na 2 a 3 dagen. Alle tips over hoe om te gaan met de vermoeidheid kun je elders lezen.
Sterkte, Hink
Lieve Eriko
Je blog gelezen kan je zeggen dat ik dat ook heb.
In 2024 januari 5 bestralingen gehad na enkele weken erge vermoeidheid wat niet minder is geworden.
Nu in januari 2025 24 bestralingen 18 februari de laatste
Op 12 februari gesprek gehad met de arts de vermoeidheid ter spraken
Het kan nu nog enkelen weken duren voor dat de vermoeidheid gaat afnemen,
Maar zal nooit helemaal weggaan.
Zal er mee leren hoe ik het beste er mee om kan gaanhoewel dat wel moeilijk zal zijn
Wens je ook veel succes de komende tijd
Groetjes 👍
Beste mooimeisje,
Het is onthutsend je te moeten realiseren dat het behandeltraject vermoeidheid als bijwerking/gevolg heeft en dat dat waarschijnlijk ook nog eens (deels) blijvend is. Wat mij heel erg heeft geholpen was een dame die alles benadert met de houding: het is wat het is, veranderen kan ik de situatie niet en dus ga ik vanaf hier verder. Dat hielp mij, omdat ik niet bleef hangen in een gevoel van verlies.
En van mezelf heb ik een grote drive; ik vind veel leuk en wil veel. Dus probeer ik elke keer te kijken wat wél kan, óók als ik moe ben. Kijken wat een leuke manier is om door de moeë uren te komen. En ik leer steeds beter om te kiezen waar ik mijn energie in wil steken. En soms gok ik gewoon als iets heel leuk lijkt en neem dan voor lief als iets erg belastend is. En ook: als we ergens op bezoek gaan waar het druk is of wordt (zoals een verjaardag of familie-uitje) dan ga ik me niet forceren als ik ineens kankermoe wordt. Dan taaien we af. Dan is het simpel: het is wat het is en langer blijven is voor niemand goed/leuk/gezellig. Het mooie is: mensen begrijpen het dan en zijn net als ik blijmet het gedeelte dat wel vol te houden en leuk was.
Zo herkenbaar .
Wat mij heel erg helpt is het online programma online “ Untire .
Moeheid blijft plotseling , maar je leert het eerder herkennen en hebt oefeningen om er mee om te gaan met als resultaat dat je je tussen de oefeningen prettiger voelt , meer energie hebt . De eerste 2 weken Cannes “ cursus “ word je nog vermoeider , doorzetten en dan ga je de vruchten plukken .
Nogmaals , moeheid blijft , maar je gaat je mbv die cursus beter voelen .
Echt een aanrader . Succes
Beste Lenys,
Untire heb ik en daarvan gebruik ik de minipauzes. En verder vind ik het ook wel een sport om de voor mij begaanbare weg te vinden inclusief keuzes waar ik wel en geen energie in steek en gokjes om te ervaren hoeveel energie iets slurpt. En ik krijg soms dwingende instructies van mijn partner, die het van de zijlijn vaak iets scherper ziet en vaak ook eerder als ik 'in het rood' beland.
Zo herkenbaar…dikke knuffel voor jou, Erikio❤️🩹
Erik,
De grillen en grollen van kankermoe. Niet altijd fijn. Maar de afwisseling houd ons scherp. En fijn dat onze Super F en J ons bewaken en tijdig op de rem trappen.
Het blijkt lastig en niemand heeft ons daar op voorbereid. We zijn zelf op zoek gegaan naar de weg die Kankermoe zoveel mogelijk hanteerbaar voor ons en onze omgeving maakt
Groet Gerard Majella
Dank je Gerard.
We hebben er niet om gevraagd, maar het is wat het is.
En ook geldt: het (uit)zoeken van een begaanbaar pad is ook een leuke uitdaging. Kan een mooie uitdaging zijn. :-)
Als ik de blig van Erikio en de rea tie van Linda door eklaar hussel dan kan ik eindeling iets zeggen wat in de buurt kont van mijn gevoelens m.b.t de kankermoeheid en de boosheid die ik voel. Dank daarvoor
.
Tasha,
Kijk! Dat is nou mooi. Mijn blog, Linda's mooie en aangrijpende reactie en je bent een stukje verder. Fijn.
Jij hebt precies de woorden gevonden waar ik al 5 jaar naar op zoek ben.
Het lezen deed me dan ook veel. Dank je wel.
Veel sterkte.
Marilene,
Dank je voor het compliment.
En heel graag gedaan!
Wat herkenbaar, beeldend en treffend weergegeven!
Met de ubtire app heb ik wel enige mate van verbetering en verlichting kunnen bewerkstelligen. Misschien de moeite van het proberen waard?
Daarnaast zit een deel van “de oplossing” in acceptatie van de kankermoeheid. Ik vind het (ook) struggle en probeer er meer in te berusten.(volgens ACT, je kunt het googelen, mocht je er in geïnteresseerd zijn). Dat accepteren en commiteren is overigens makkelijker gezegd dan gedaan. Al wek je op mij de indruk dat je die weg al heel aardig bewandelt. Sterkte en met een zonnige groet, Barbara
Beste Barbara,
De Untire app heb ik. Ik gebruik vooral de minipauze. Verder vond ik dat ik wat al te veel tijd en energie moest steken in vragenlijsten en checkmomenten over hoe ik me voel en over zaken als acceptatie.
Deze opzet kan mensen absoluut helpen, maar ik doe veel zelf en ben tamelijk georganiseerd, analytisch en onderzoekend. Voor mij is het zoals het is met de ongeneeslijke kanker en de bijwerkingen van de behandelingen. Daar doe ik het mee. Met mijn oncoloog zit ik ook op hetzelfde denkspoor wat betreft balans winst/verlies bij behandelen. Ik bewandel dus een pad en ontdek. Soms door uit de bocht te vliegen soms door net te snel in te houden. Mooie weg.
Jij ook sterkte. Erik