Tussenland
Palliatief. Ik blijf het een ingewikkeld woord vinden. Eén woord voor iets wat zó veel omvat, eigenlijk kan dat niet. Al sinds ik de diagnose kreeg worstel ik met dit woord. Een van mijn eerste blogs heb ik hier over geschreven. (Palliatief, vervelend woord. | Kanker.nl ). Dat grijze gebied; je wordt niet meer beter, maar ook nog ( lang) niet dood; ik wist nooit goed hoe ik deze fase nou moest noemen. Tot schrijfster Jannie Oskam hier een naam aan gaf: "Tussenland". Treffend gevonden. In haar gelijknamige boek schrijft ze over dit "overgangsgbied waar je de weg niet kent en je de taal niet spreekt". In één stuk heb ik het boek uitgelezen. Wat een herkenning! Het zou een beetje flauw zijn als ik het boek van Jannie gebruik om mijn blog mee vol te schrijven. Maar echt, ik zou hele pagina's willen citeren omdat ze precies dát verwoorden wat ik ook wil overbrengen: Dat er lang niet bij iedereen, professionals en patienten, een goed beeld is van palliatieve zorg. Wat palliatieve zorg eigenlijk is. En voor wie het is. Het voorwoord is geschreven door Lia van Zuylen,internist-oncoloog en hoogleraar Klinische Palliatieve Zorg. Zij maakt zich sterk voor het zogenoemde tweesporen beleid bij oncologische en palliatieve zorg. Inzetten op behandeling maar tegelijkertijd ook op dat andere aspect, de palliatieve zorg. In haar voorwoord schrijft ze : "De palliatieve zorg ondersteunt mensen met een chronische ziekte, zoals ongeneeslijke kanker, die op enig moment tot de dood zal leiden. Het gaat daarbij om veel meer dan alleen de zorg in de laatste maanden van het leven of in de stervensfase. Nadrukkelijk richt de palliatieve zorg zich op het léven met een ongeneeslijke ziekte." Jannie beschrijft in haar boek haar eigen zoektocht nadat er bij haar uitgezaaide kanker was geconstateerd. Ook staan er interviews in met andere 'tussenlanders'. Maar ook met professionals. Kortom een geweldig boek voor mensen die ook, misschien jarenlang,met de dood in hun schoenen lopen.
Tussenland. Er is dan nu gelukkig een naam voor waar ik mij bevind. Ik ben een Tussenlander. Met een paar andere vrijwilligers van Olijf, ook Tussenlanders,hebben we sinds kort een groepje gevormd om zo nu en dan even met elkaar te praten. Omdat we landgenoten zijn. Omdat we elkaars taal spreken. Al realiseerde ik mij na ons eerste gesprek, maar ook al eerder,na gesprekken met anderen die palliatief zijn,dat er wel grote verschillen kunnen zijn in welke fase je je bevindt in dat palliatieve traject. Het is een heel verschil of je na de diagnose ' niet meer beter worden' nog weken of maanden te leven hebt, of dat met (nieuwe) behandeling de ziekte, soms nog jaren, chronisch kan worden gehouden. Dat maakt ook uit waar je op dat moment behoefte aan hebt. Wat je in die fase nodig hebt. En waar je de informatie kunt vinden. Zoals Anita uit het boek ook zegt: dat het belangrijk is te weten waar je terechtkunt. "Je ziet door alle bomen het bos niet meer". Ze zou het daarom een goed idee vinden dat je naast de informatie over de behandeling ook een boekwerk zou krijgen met tips waar je met al je andere vragen terecht kunt. Sommige ziekenhuizen zijn hier al ver mee. Of hebben palliatieve teams.Maar over het algemeen ervaren mensen toch dat ze zelf zo op zoek moeten gaan. Ook wordt niet altijd verteld dat er een palliatief team is. Goed te weten dat je daar ook zelf naar kunt vragen. Ik denk dat artsen het vaak ook lastig vinden om in te schatten welk moment geschikt is om hier over te beginnen. Ik las in een besloten groep op social media, van een jonge vrouw die gehoord had dat ze niet meer beter kon worden: "Wie helpt mij? Hebben jullie tips? Ik zit veel te googelen, maar ik vind het niet ". Dat vind ik erg. Dat zou toch niet mogen gebeuren. Er zijn wel site's. En er is best wel veel op het gebied van palliatieve zorg. Maar je zou het aangereikt moeten krijgen. En niet zelf op zoek moeten gaan als je net de dood aangezegd hebt gekregen.
Nog even terug naar het beeld van 'Tussenland'. Laten we nog wat verder fantaseren hierover. We hebben het dus over een 'land 'waar we wonen. We zijn dus weliswaar landgenoten, en we spreken de zelfde taal. Maar soms wordt er dan weer een dialect gesproken zodat je voor de ander toch niet helemaal goed te verstaan bent. Soms zie je zo veel bomen, zodat je het bos niet meer ziet van de palliatieve zorg. Net zoals in echte landen, wonen we niet allemaal op dezelfde plek. Je kunt in het noorden wonen,bovenaan, of in het zuiden; richting de allerlaatste fase. Misschien woon je aan een meer, bij de kust, in een stad. Of vlakbij de grens. Je mag voor jezelf de plaats waar jij je bevindt bepalen. Persoonlijk zie ik mezelf wonen in het Noorden, de bovenste schaal. En aan een rivier. De rivier als symbool voor mijn geloof in God. Daar waar ik mij kan laven. Ik woon momenteel rustig op het stabiele platteland. Al heb ik ook een poosje in de drukke stad van chaos en onzekerheid gewoond. Ik woon hier tevreden. Soms verstaan de mensen uit omringende landen mij niet altijd.Maar met handen en voeten proberen we elkaar toch te begrijpen.
Natuurlijk zou ik best willen verhuizen uit dit land. Een van de laatste controle's bij de oncoloog, heb ik er nog eens naar gevraagd. "Ben ik beter nu?". Tenslotte ben ik al een hele poos stabiel zonder enige behandeling of medicijn. Dan glimlacht ze lief, en zegt : "chronisch, laten we het zo noemen". Natuurlijk weet ik heus wel dat het antwoord niet zal zijn dat ik opeens beter ben. Het is vragen naar de bekende weg. Maar weer even te horen 'stabiel en chronisch' uit de mond van de oncoloog, daar word ik ook blij van. Dus ik blijf rustig wonen waar ik woon, en ik hoop dat ik nog lang niet hoef te verhuizen.
44 reacties
Lieve Lenneke,
Een heel mooi blog heb je weer geschreven, met een hoopvol einde, want stabiel en chronisch zijn voor een 'palliatieve' het hoogst haalbare, dus die woorden horen we graag. Ik hoop van harte dat je nog lang in het rustige noorden van het Tussenland mag blijven wonen.
Het boek ga ik zeker lezen en het krijgt een plek in een uitdijend rijtje 'kankerboeken' in mijn boekenkast.
Dank, lieve Lenneke!
Hanneke
Lieve Hanneke,
Dank je voor je mooie reactie . Ik weet niet waar jij op dit moment 'woont', maar jouw gedichten zijn in klare taal geschreven en voor iedereen te verstaan.
Liefs Lenneke
Lieve Lenneke,
Dit mooie blog heb ik even teruggezocht. Het boek heb ik inmiddels gelezen, en ik dacht aan jouw opmerking 'ik weet niet waar jij op dit moment woont'. Ik vond het lezen van dit boek best moeilijk en het droeg bij aan een sombere stemming, die een paar dagen aanhield en ook leidde tot mijn laatste blog. Het boek gaat veelal over vragen die ik al achter de rug heb: hoe geef ik mijn leven met kanker vorm, hoe leer ik a.h.w. opnieuw leven met het zwaard van Damocles, na de verplettetende diagnose. Dat was me heel aardig gelukt. Ik was opgeveerd, volop aan het leven, zelfs in het afgelopen coronajaar. Ik kon de achteruitgang en het einde nog een heel eind voor me uitschuiven.
Alise schreef haar hartverscheurende blog over Niemandsland. Hoe eenzaam het daar is. Ik mag hopelijk nog een tijdje in Tussenland blijven, maar voel wel dat ik in een heel ander stadium terechtgekomen ben en dat Niemandsland dichterbij komt.
Ik denk dat ik nu stop met het lezen van 'kankerboeken'. Wel blogs nog, hier, van mensen die vrienden zijn geworden.
En ik wens jou nogmaals toe dat je nog lang in Tussenland mag blijven op de plek waar je nu woont. En bedankt voor de leestip, want het heeft me duidelijker gemaakt waar ik nu sta.
Heel veel liefs!
Hanneke
Lieve Hanneke,
Ik was er nog niet toe gekomen om te reageren op je bericht. Ik vind het heel naar om te lezen dat je in de put raakte na het lezen van het boek 'Tusenland'. Dat spijt mij, want het was wel naar aanleiding van mijn blog over dat boek, dat je het boek bent gaan lezen.
De blog van Alise was ook hartverscheurend, zoals je zegt. En als je weet en voelt dat 'niemandsland' dichterbij komt lijkt me dat heel confronterend.
Lieve Han, ik weet niet goed wat ik zal zeggen. Ik hoop zo dat we elkaar allemaal hier nog lang kunnen blijven bemoedigen en helpen het leven te Leven, zolang als het kan.
Verstandig om de kankerboeken maar links te laten liggen .
X Lenneke
Lieve Lenneke,
Jou spijt bezorgen was natuurlijk het laatste wat mijn bedoeling was, sorry op mijn beurt, en dan stoppen we nu maar weer met de excuses!
Het is natuurlijk een heel goed boek en ik heb er ook wel iets aan gehad; het maakt me duidelijk waar ik nu sta. De boeken waaruit zij citeert heb ik ook gelezen en nog veel meer.
Ken jij het boek 'Op de drempel' van Coen Verbraak? Het zijn de complete interviews van de serie 'Kijken in de ziel' die hij ooit maakte met ernstig zieke mensen. Voor mij één van de toppers in de kankerliteratuur. Ik kreeg het nota bene cadeau van Coen Verbraak zelf, met opdracht erin. Coen is de buurman van mijn broer en mijn broer had hem verteld dat ik zoveel had gehad aan de interviews in zijn programma. Die staan nog steeds op youtube.
Misschien nog een ideetje voor jou, maar niet doen als je denkt er verdrietig van te worden!
Heel veel liefs,
Hanneke
O Hanneke, daar moet ik om grinniken; "laten we nu dan maar stoppen met excuses" . Wat heb jij toch een talent om serieuze dingen soms zo komisch te brengen.
Ik heb wel eens een aflevering gezien van 'Op de drempel" van Coen Verbraak. Ik wil het boek zeker gaan lezen. Dank voor de tip.
Ik hoop je hier nog veel tegen te komen. Zonder excuses ;)
X Lenneke
Dag Lenneke,
Het boek ligt op tafel en ga er van de week aan beginnen. Ik ben heel benieuwd en een Tussenlander ik vind het wel lekker klinken.
warme groet Hanny
Ha Hanny,
Ja, het klinkt wel lekker he? We kunnen elkaar nu ook aanspreken als : lieve landgenoten.
Groet Lenneke
waar is het boek tekoop.ik heb al gezocht maar vind het niet.
Googel even op 'Tussenland'.
Anders stuur ik je een pb.
Ik heb het bij de plaatselijke boekhandel besteld, had het met 3 dagen
groeten Hanny
👍 liever daar dan bij de grote web bedrijven!
14 april 2021 om 19.28
Ik heb het bij de plaatselijke boekhandel besteld, had het met 3 dagen
groeten Hanny
Ha Hanny,
Ben benieuwd wat jij van het boek vindt.
Lieve groet, Lenneke
Hoi Lenneke,
Ik moest me er even toe zetten om te beginnen, mijn concentratie is zeer slecht op het moment, maar ik heb nu drie hoofdstukken uit. De eerste paar bladzijden moest ik wel een paar keer lezen, omdat de tranen mij in de ogen sprongen. Het is tot nu toe verhelderend, herkenbaar, geeft inzicht, voel me gesteund, met een lach en een traan lees ik sommige stukjes, maar bovenal voel ik opluchting, omdat ik niet de enige ben die met sommige vragen en emoties worstel. Heel blij dat ik er aan begonnen ben en de schrijfstijl van Jannie Oskam is erg prettig.
Warme groet Hanny
Lieve Lenneke,
Wat een prachtige blog. Het is zo herkenbaar allemaal. Het is een vreemd land waarin wij leven. Een land dat niet iedereen begrijpt, ook al doen ze hun best. Een land waar je de ene keer op een mooie rustige plek woont, en de andere keer op een plek waar veel gebeurt.
Ik heb het boek liggen, maar ben er nog niet in begonnen. Ik ben erg benieuwd. Ik heb Jannie Oskam al wel eens horen spreken tijdens een symposium. Ze had een goed verhaal.
Ik weet dat je graag naar een ander land verhuist, helaas is dat niet meer mogelijk. Maar ik hoop dat je nog heel lang op het stabiele, rustige platteland kunt blijven wonen.
Liefs, Karin
Dank je wel voor je woorden Karin. Je schrijft ook in mooie beeldspraak.
Succes met het lezen van het boek.
Lieve groet, Lenneke
Ik " troost" mij al vanaf mijn verhuizing naar Tussenland dat iedereen in Tussenland woont. Alleen staan wij misschien iets dichterbij de grens. Gelukkig weet niemand wanneer hij of zij zal moeten " emigreren" de een heeft nog jaaaaaren de ander 1 seconde. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van Tussenland en hoop dat een ieder die ik hier heb ook zal blijven 😍
Lieve Lenneke,
Ik hoop zo dat je nog heel lang niet gaat verhuizen. Het weer zal soms heerlijk zonnig en dan weer wat bewolkt zijn in het tussenland. Maar zo lang steeds die zonnestralen blijven komen zijn we dankbaar!
liefs , Sandra
En we drinken samen kopjes koffie in het zonnetje, San.
Liefs Lenneke
Mooi geschreven weer en dank voor je tip. Heb het boek net besteld.
lieve groet,
Mique
waar hebt u het gekocht?
Bij Bruna online :-)
Dank je wel Mique.
Ben benieuwd wat jij van het boek vindt.
Lieve groet, Lenneke
Wat een fijne blog. Zo veel herkenning. Ga straks het boek bestellen.
Tussenlander vind ik een mooie benaming. Het geeft 'iets' aan wat ik elke dag voel. Voor anderen is alles hetzelfde, maar niet voor mij. Ik heb chronische kanker en stabiel tot de volgende controle. Waar ik als een berg tegenop zie. Na de vorige (goede) uitslag was ik nog weken van slag. Ik begreep daar niets van. Is het dat ik al wil emigreren? Kan ik niet met die spanningen omgaan? Of meer het besef dat ik altijd in Tussenland zit?
Heel erg herkenbaar. Weken van slag zijn na een goede uitslag. Ik heb het er met mijn psycholoog over gehad. Ze zei: je vergeet te genieten van het moment. Je vestand is alweer op weg naar inderdaad de volgende berg: de volgende controle. Ik ben nu van plan bij de volgende scan echt stil te staan bij de uitslag. Te genieten van een goede uitslag en te rouwen om een slechte uitslag. Maar in ieder geval er even bij stil te staan. Benieuwd of het helpt. Hoop dat je er wat meer kunt.
Sterkte met alles
Hallo Josephus,
Raar toch he , dat we soms vergeten te genieten van het moment. Jammer ook wel. Misschien heb je wel gelezen, maar hier gaat mijn blog : 'dag van het geluk' over.
Dag van het geluk | Kanker.nl
Jij ook veel sterkte.
Groet Lenneke
Ha Elisabeth,
Dank voor je reactie.
Je omschrijft het zelf ook mooi: "Voor anderen is alles hetzelfde, maar niet voor mij ". En zo is het ook. Ik herken wat je schrijft. Maar wat ik dan maar bedacht heb : Tussenland is een heeel groot land. Nog genoeg te (be)leven hier.
Hartelijke groet, Lenneke
Ook ik woon in het noorden, heerlijk rustig en wijds. Tussenland zwevend met of zonder dreiging. Mooi verwoord en zoals Hanneke zegt hoop ik ook dat jij er nog lang mag blijven.
Liefs Alice ❤😘
Jij ook Alice. Dat je nog maar een hele poos in het Noorden blijft wonen.
Liefs , Lenneke
Hallo tussenlanders,
Ik ben nog aan de andere kant van de grens. Maar soms ben ik beetje bang dat ik jullie rijk in moet; kans op recidief redelijk groot en dan geen curatieve behandeling meer mogelijk. (Behandeld voor eierstokkanker st 3b, nu nog olaparib en so far so good).
Dank voor de boekentip. En ik weer dat er steeds meer mensen met chronische kanker bijkomen door de verbeterde en nieuwe behandelingen.
Ik vind mijn weg samen met geliefden, vrienden, collegae, buren, jullie, enz
🙏groet Corry
Dag Corry,
Ik hoop dat je nog heel, heel lang aan de andere kant van de grens mag blijven wonen. En ja, die angst dat de ziekte weer terugkomt. Herkenbaar. Ik hoop dat de olaparib goed z'n werk zal doen. En wat je zegt; steeds meer wordt kanker een chronische ziekte door nieuwe behandeling en medicijn. Parp remmers zijn daar ook een mooi voorbeeld van.
Het ga je goed!
Groet Lenneke
Lieve Lenneke en andere Tussenlanders,
Wat heb je weer een prachtige blog geschreven. En met een mooie aansprekende metafoor over waar jij dan in dat tussenland ( het liefste) woont. Mooi ook om alle reacties daarop te lezen. Zo heeft ieder zijn/ haar favoriete Tussenland-plek.
Jannie Oskam heeft inderdaad een mooi, aansprekende en praktisch bruikbaar boek geschreven. Ik heb het in een ruk uitgelezen en inmiddels ook een exemplaar aan mijn voormalige oncologische wijkverpleegkundige gegeven. Want een beetje educatie aan onze hulpverleners kan natuurlijk helemaal geen kwaad, hihi. Nee hoor eigenlijk vind ik hem helemaal top, maar leek me een leuk inspirerend kade voor hem.
Ik ben weliswaar geen Tussenlander dus weet niet hoe het echt voelt om in deze fase, met de dood dichterbij in het vizier, te leven. Ik heb veel bewondering voor hoe jij en andere eierstok-dames ( en natuurlijker ook mannen en vrouwen met andere vormen van kanker) zich vooral richten op hoe het leven zo goed en zinvol mogelijk te leven, ondanks alle onzekerheid die er daarnaast ook is. Dat is ware levenskunst! De kunst om , zoals Jannie in haar boek ook schrijft ‘ leven aan de dagen toe te voegen, wanneer je geen dagen aan het leven meer kan toevoegen.
En zelf hoop ik, ondanks die rottige eierstokkanker statistieken, nog heel lang aan de andere kant van de grens te blijven. Ben nu 1,5 jaar clean. Dus duimen maar.
ik wens jou en alle levenslustige Tussenlanders (M/V) die dit lezen nog heel veel goede jaren toe!
liefs,
Christa
Lieve Christa,
Dan voor je mooie en uitgebreide reactie. Wat goed dat je de oncologisch verpleegkundige het boek kado heb gedaan. Bewustwording, daar gaat het om.
Ik wens jou toe dat je nog heeeeel lang aan de andere kant van de grens zal bijven. En statitieken Christa, ach te zijn maar statistieken, En jij bent jij.
Lieve groet, Lenneke
Lieve Lenneke,
Wat heb je het weer herkenbaar en prachtig verwoord! Mooi ook om tot de Tussenlanders te behoren. Het klopt dat er allerlei fases zitten in die periode en het voor iedereen een ander perspectief heeft. Maar ik, wij, behoren tot de groep die "het geluk " hebben om langer in deze fase te zitten. In 2012 kreeg ik te horen dat het ongeneeslijk was (eind 2000 eerste diagnose eierstokkkanker). Naar mate de tijd vordert, geloof ik nog steeds in de toekomst! Het gaat niet zonder slag of stoot, maar tijdens stabiele situaties, waar ik nu weer in zit, geniet ik volop van het leven, de Lente, de zon etc! Ik woon letterlijk aan de kust en hoop hier nog heel lang stabiel te verblijven.
Het allerbeste voor jou en alle lotgenoten! Pluk de dag!!
Lieve groetjes,
Marianne
Ha lieve Marianne,
Altijd fijn iets van jou te horen. Jij bent ook zo iemand die sinds jaar en dag in dit land woont. Ik ben er mij ,net als jij schrijft, zeer van bewust dat wij inderdaad het geluk hebben,zo lang, al hier te mogen verblijven.
Ik wens je nog heel veel stabiele tijd toe aan de kust. Het is heerlijk om dicht bij het strand te wonen. Ik weet het uit ervaring want ik woon ook niet ver van het strand. Uitwaaien en kop leegmaken.
Liefs Lenneke
Ha wat leuk, nog een Tussenlander. Ik kreeg de diagnose uitgezaaide melanoomkanker in 2017. In 2018 fase 4 immunotherapie, die in februari 2019 niet meer aansloeg. Op 4 april 2019 debulking van een tumorbal van 15 cm. Geen verdere nabehandeling want Braf negatief. Nu tot grote verbazing van mijn chirurg en oncoloog al 2 jaar schoon. 'De ziekte is niet evolutief'. Ik ben dus in remissie, niet ziek maar ook niet gezond. Eigenlijk ben ik nu in de situatie van mijn nicht na haar operatie melanoomkanker fase 3 in 1997. Immuno- en doelgerichte therapie bestonden nog niet. Zij heeft na haar operatie nog 4 jaar geleefd. Vanaf 1 mei word ik omwille van medische redenen op vervroegd pensioen gezet. Wat een heerlijk woord: Tussenlander. Bedankt voor je mooie verwoording. Ik ga eens zoeken of ik dat boek kan te lezen krijgen.
Dag tussenlander Leen, dat is een positieve reactie; "leuk, nog een Tussenlander". Wat geweldig dat het zo goed gaat en dat je al twee jaar 'schoon'bent. Sinds immunoteherapie er is zijn echt geweldige stappen gemaakt, zeker wat betreft melanoomkanker. Hoe vind je het dat je vervroegd met pensioen gaat? Is dat positief voor jou? Succes met het boek.
Hartelijke groet,
Lenneke
De immunotherapie is bij mij stop gezet omdat het niet meer aansloeg. Mijn op-pensioenzetting smaakte bitterzoet maar ik besef dat het niet anders meer kon. Ik was wel blij verrast door het begrip dat die artsen toonden! Ze leken volledig mijn situatie te begrijpen. Ik probeer nu de modus dat alles moet verder los te laten en te genieten van mijn nieuwe status.
Dag Leen,
Hoe lang heb jij immunotherapie gehad? En werkte het in 1 keer helemaal niet meer of ging het stapje voor stapje? Ben benieuwd naar jouw reactie.
Ik heb zelf uitgezaaide niercelkanker, en krijg nu bijna 2 jaar immunotherapie. Echter enkele uitzaaiingen groeien sinds kort, daarvoor ben ik bestraald, dat heeft geholpen, maar nog wel last in hals (daar zit de uitzaaiing).
Sterkte en alvast bedankt voor je reactie Jos
Ik had een kleine boon in mijn lever en een kleine voetbal rond mijn darmen in mei 2018. Eerst kreeg ik 4 keer combi ipilimumab en nlvolumab. Daarna tot in februari nlvolumab. De boon in mijn lever is weggeraakt. De metastase rond mijn darmen verkleinde ook maar sinds november begonnen mijn bloedwaarden geleidelijk meer en meer in het rood te gaan. In februari 2019 had ik terug eenkleine voetbal. Vermits ik Braf negatief ben, heeft een chirurg mij geopereerd. Sindsdien ben ik zonder enige nabehandeling tot nu toe nog altijd "schoon". Ik duim voor jou dat je behandeling nog lang mag aanslaan!
Officieel gisteren verhuisd dus...1e recidief is een feit. Het voelt als terug naar af met dat verschil dat het nu niet meer gaat om genezen maar wel beter worden, beter dan het nu is, dus maandag weer aan de chemo, nieuw " pruikje" aanschaffen, want lang blond haar zoals vorige keer heb ik allang niet meer. Wij ( want dit onderga ik alleen maar DOE ik niet alleen) gaan er weer voor 👍. Ondanks dit ( voor mij al eerder duidelijke ) nieuws was IK blij de zon in te kunnen stappen terwijl op dat zelfde moment mijn ziekenhuis vriendinnetje in hetzelfde ziekenhuis in coma werd gebracht en haar geliefden afscheid hadden genomen. Mijn maatje had zo haar best gedaan het afgelopen jaar en zou net als ik ook weer " aan de chemo" maar helaas haalde Covid haar in en zal er van onze koffie met gebak afspraak nooit meer iets komen. Ik mis haar nu al ❤
Ach, wat moeilijk en verdrietig voor jou. Ik kan me zo goed voorstellen dat je allemaal dubbele gevoelens hebt. Je hebt veel te verwerken. Officieel verhuisd naar 'Tussenland'. Je wilt er voor gaan en bent positief, zoals ik uit je woorden lees. Tegelijkertijd moet je afscheid nemen van je vriendin. Dat dubbele gevoel, dat herkennen we allemaal wel, denk ik. Ik kan je alleen maar sterkte en moed en vertrouwen wensen voor waar je voor staat nu. Goed te horen dat je ervaart dat je niet alleen bent en iemand(en) hebt die naast je loopt. En koester de vriendschap met je maatje voor altijd in je hart. Bitterzoete gedachten misschien. Mijn lotgenoten vriendinnetje is een paar jaar geleden overleden. Het klinkt misschien gek, maar ik haal tot op de dag van vandaag nog steun uit onze vriendschap als ik denk aan onze gesprekken en hoe we elkaar getroost hebben.
Lieve groet, Lenneke
Hi ladies,
voor alle Jannie Oskam/ Tussenland-fans:
In de meest recente publicatie van het borstkankermagazine ( via de site van www.jijspeeltdehoofdrol.Nl) staat een mooi interview met Jannie Oskam en een recensie van haar Tussenland-boek.
Ook handig wanneer je je momenteel niet zo fit bent om een heel boek te lezen en toch iets meer wil weten.
http://publicatie.borstkankersymposium.nl/editie15/cover/
Groetjes,
Christa