Moet kunnen: humor over tumor

Over kanker mag je geen grappen maken… of toch wel? Als partner van Helma heb ik tijdens haar borstkankerbehandeling best wat geintjes uitgehaald. Zij zelf ook overigens. Soms twijfelde ik over mijn galgenhumor, maar samen grinniken om een grap kan zo opluchten. Het relativeert, maakt het allemaal wat draaglijker en geeft een beetje ruimte om met alle narigheid rond kanker om te gaan.

Bij het pruiken passen in de kapperszaak bijvoorbeeld, kon ik het niet laten om zelf even zo een haarstukje over mijn vrijwel kale hoofd te trekken. En snel een selfie te maken, met bovenstaande foto als resultaat. Dat brak de spanning wat, want die eerste confrontatie met een pruik  ging gepaard met flink wat emotie. Logisch, nog geen 24 uur nadat de eerste pukken haar als gevolg van de chemo waren uitge vallen. Tranen bij mij als toeschouwer en ook bij Helma zelf natuurlijk. Uiteindelijk was het fijn om te merken dat we met humor als uitlaatklep onze mentale pijn van kanker wat konden verlichten.

Praatpaal

In mijn boek  ‘Man op de mammapoli’  schrijf ik over praten over kanker. Of over ‘K’, zoals het vroeger vaak werd genoemd. Hoofdstuk 10 heeft als titel ‘Van praatpaal tot boezemcafé’. En de behalve tumor en humor komt daar ook de oorlogstaal aan bod die vaak bij kanker wordt gebruikt. Kanker moet je bestrijden, heet het dan. Je moet het gevecht aangaan; kanker is je vijand die verslagen moet worden en jij bent de overlever, de survivor.

Ik zet een vraagteken achter zo een benadering. Kanker hoort nu eenmaal bij het leven, dat moet je accepteren. ’Als het klote is dan is het klote’. Dat is niet mijn uitspraak, maar zijn de woorden van de enkele jaren geleden  (aan kanker) overleden René Gude, filosoof en ooit Denker des Vaderlands. Hij zei dat tijdens een bijzonder interview in De Wereld Draait Door (DWDD). Het de moeite waard van het aanklikken zeker waard.

Op doktersvoorschrift:  1 x daags lachen

Nog even terug naar die humor. Iemand vertelde mij ooit over een oncoloog die zijn patiënten voorschreef om minstens één keer per dag keihard te lachen. Tumoren houden namelijk niet van humor, zei hij, net zoals je ook een dictator niet vaak zult zien lachen.

Een ander grappig voorval was toen mijn dochter Paula - dol op carnavalsmuziek en zich van geen kwaad bewust - ineens een cd’tje met de bekende hit ‘Seks met die kale’ van de Lawineboys met DJ Jerome opzette. Helma was niet in de buurt en Paula en ik hebben het keihard meegezongen. Bij mij stonden de tranen in m’n ogen. Van het lachen of van het huilen? Ik zou het niet weten.

Met de positieve energie die van humor uitgaat, is het wellicht een idee om, al is het midden in de borstkankerbehandeling, brutaal twee tickets te boeken en  eens gezellig met je 'patiënt' naar een cabaretvoorstelling te gaan of naar een ´lachfilm'.                          Veel plezier samen!