Begin bij 't begin

Na mijn studie besloot ik met twee vriendinnen een maand te reizen door Thailand. Zonder een geheel plan en voor het eerst ver weg. Ik houd van orde, structuur en voorspelbaarheid en op reis gaan is alles dan behalve voorspelbaar. Mijn vader zou op Gijs passen. Wat een ongelooflijke reis was dat! Ik heb prachtige stukken gezien van Thailand en ik heb weer nieuwe dingen geleerd over mijzelf. Ik realiseerde me dat ik gelukkig was. Gelukkig was ik na die maand weer terug op Nederlandse bodem bij mijn lieve vriend die mij opwachtte op Schiphol. Een dag later gingen we langs mijn vader. Gijs had het naar zijn zin gehad, zelfs zo erg dat hij eigenlijk niet weg wilde. Mijn vader wilde stiekem ook dat hij bleef! Ik vertelde van alles over mijn reis en mijn vader luisterde aandachtig. Op het moment dat we weg wilde gaan, zei mijn vader dat hij iets moest vertellen. Ik zag tranen in zijn ogen en ik schrok.

"Het is niet goed, ik heb kanker. Het komt niet goed". Hij begon te huilen en ik wist mij eigenlijk geen houding aan te geven. Het leek net een slechte film waarvan je denkt dat het jou nooit zou overkomen. Mijn vader en ik hebben veel meegemaakt en eindelijk was alles in een rustig vaarwater... Hij blijkt longkanker te hebben in stadium vier en een uitzaaiing in zijn bijnier. Zijn levensverwachting kan een paar maanden tot een paar jaar zijn. Ik begrijp dat zulke 'verwachtingen' nooit duidelijk kunnen zijn, want ja, mijn levensverwachting weten we ook niet. Maar juist nu zou je willen weten hoe veel tijd je nog met elkaar hebt...

Nu zijn we vijf maanden, 3 chemokuren, 30 bestralingen en veel zorgen verder. Deze periode heb ik als een rollarcoaster ervaren, want ik sta als 24-jarige in de bloei van mijn leven. Ik wil nog zoveel bereiken en dat ga ik ook doen, maar met zo'n ziekte moet ik op zoek naar een manier hoe ik kan blijven doen wat ik wil, maar ook bewust omgaan Ć©n genieten van de tijd die er nog is. In combinatie met veel verdrietige, boze en hele bange gevoelens. Want waarom overkomt hem dit? Waar moet ik straks heen als ik mijn verhaal wil vertellen? Hoe gaat het mij lukken om te accepteren dat hij er straks niet meer is? Niet hele helpende gedachten, maar ze horen wel bij het proces denk ik. 

Regelmatig vragen mensen aan me hoe het gaat. Ik probeer dan bewust na te denken over hoe het met me gaat en soms ben ik eerlijk als het niet goed gaat. Dan weten ze vaak niet wat ze moeten reageren. Soms heb ik geen zin om eerlijk te zijn of om er Ć¼berhaupt er over na te denken. Want het herinnert me aan gevoelens die pijn of misschien eng zijn om te voelen. 

 

Liefs. 

6 reacties

Wat een ellende. Ik las je vorige blog ook, ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk voor je is om je rol te bepalen als dochter. Je wilt geen hulpverlener van je vader zijn, maar wel helpen. En het klinkt alsof je vader de moed bij voorbaat al een beetje opgeeft of lees ik dat niet goed? En dat past niet bij jou.

Ik hoop dat hij toch nog wat op gaat knappen (en gaat eten, ik begrijp van lotgenoten dat bestralingspijn vermindert?) en jullie nog mooie tijden kunnen hebben en herinneringen maken. Wordt hij nog verder behandeld? Ik heb ook uitgezaaide longkanker, stadium 4, krijg sinds een jaar immunotherapie. Is dat nog een optie voor je vader?

Ik wens jullie heel veel kracht en sterkte!

P.S. Wie of wat is Gijs?

Laatst bewerkt: 20/02/2019 - 10:44

Gedoe inderdaad! Hij zegt vrijwel geen pijn te hebben, alleen het slikken en denken dat voedsel blijft steken maakt dat hij niet zelfstandig eet (tot op heden ook nog niet). 

Immuumtherapie was inderaad ook ter sprake geweest laatst. Hoe is dat voor jou? Donderdag hebben we weer een afspraak, dus ik neem het mee!

Dank je wel! En Gijs is inderdaad de kat :)!

Laatst bewerkt: 24/02/2019 - 19:47

Bij mij is immunotherapie goed aangeslagen, op de ct-scan is bijna niets meer van de tumor over en de uitzaaiingen zijn niet meer zichtbaar: complete remissie. Ik krijg om de week infuus. Ik heb weinig last van bijwerkingen, alleen mijn schildklier werkt niet meer maar daar heb ik medicatie voor.

Immunotherapie slaat maar bij 20% van de mensen met klein-cellige longkanker aan, maar absoluut het proberen waard, vind ik. Maar misschien hebben chemo en bestralingen al goed resultaat? Sterkte alvast voor donderdag!

Laatst bewerkt: 25/02/2019 - 10:22