5 maart 2019

5 maart alweer? De tijd lijkt voorbij te vliegen, maar anderzijds voelt het ook alsof de wereld stil staat en de tijd langs mij heen vliegt. Met name mijn eigen wereld, want de rest daar om heen gaat door.

 

Vorige week dinsdag had ik mijn vader aan de telefoon. Inmiddels was hij opgenomen op een revalidatieafdeling om aan te sterken en weer ‘normaal’ te gaan eten. Maar eigenlijk voelde hij zich steeds zwakker worden. Ik ben bij hem langs geweest en hij zat in een rolstoel, want lopen ging eigenlijk niet. We hebben samen in het zonnetje gezeten.

 

Woensdag ging ik wandelen, even om te ontspannen en werd ik erna gebeld door mijn oma. Het ging niet goed, zei ze. Ik hoorde aan haar stem dat ze was geschrokken, dus ik besloot om er heen te gaan. Maar ik dacht dat ze schrok van hetzelfde beeld van wat ik de dag ervoor zag. Toen ik er eenmaal was, bleek mijn vader in bed te liggen. Hij keek verdrietig uit zijn ogen, leek zelfs wat wanhopig. De longarts en de casemanager waren er ook en zij vertelden dat er een afwijking te zien was in zijn rechter bijnier, de niet bestraalde bijnier dus. De optie is er om te onderzoeken wat de afwijking is en om ook zijn hersenen te onderzoeken. Want de mogelijkheid bestond dat hij hierdoor een tekort aan cortison kon hebben, een stofje wat je bijnieren aanmaken. Maar die keuze moet hij zelf maken. Er was wel direct bloed geprikt en gestart met hydrocortison, dus dat ene stofje.

 

Donderdag ben ik uiteraard weer naar hem toegegaan en eigenlijk ging het slechter. Hij keek steeds naar het plafond, gaf aan bang te zijn, contact maken ging moeizaam. Praten met elkaar ging moeizamer. Zat hij in een delier, dacht ik. Later sprak ik de arts dat hij hetzelfde vermoeden had en dat hij zich zorgen maakte over de steeds afnemende kracht van mijn vader. Mijn vader bleek zijn sonde eruit te hebben getrokken, niet uit moedwil, maar door verwarring.

De longarts is wederom langs geweest en ze benoemde dat de bloedwaarden hetzelfde waren als een tijd terug. Dat dus de cortison niet het probleem is. Het is wel een probleem dat mijn vader zo zwak is en dat er geen behandeling mogelijk is, want dat wordt zijn dood.

Huh? Wacht even, dus er is niets mogelijk? Dat klopte. Er is in deze toestand niets meer mogelijk. Slik. Dat wil dus zeggen dat hij dood gaat. Ja, dat klopt. Palliatieve zorg, dus het zo comfortabel mogelijk voor hem maken zodat hij verder niet lijdt.

De optie is er om naar het hospice te gaan of naar huis. Er is een plekje, dus het kan. Maar uiteindelijk na een paar uur geeft hij aan graag naar huis te willen. Thuiszorg wordt geregeld en ik zorg voor het bed en dergelijke. We hebben ook besloten om de sonde niet meer in te brengen, hij vindt het vervelend en wil zelf proberen te eten.

 

De dood is definitief. Zo definitief dat ik straks niet meer met hem kan praten, niet meer naar hem toe kan als er iets is. Dat hij niet meer zal mee maken als ik ga trouwen of als ik kinderen krijg. Ineens ben ik heel bang voor de dood, want ik wil niet dat hij gaat.

 

Vrijdag, ik loop binnen en hij is in zijn kamer in de rolstoel. Hij kijkt om, kijkt heel opgewekt en blij op het moment als hij ziet dat ik het ben: “Hoi meis”. Wat voelde het goed dat hij zo blij leek om mij te zien, want dat ben ik ook. Het stelt me iets gerust dat hij helderder lijkt dan gister. Lekker yoghurt met Brinta gegeten, ik wist niet dat het lekker was, maar hij vond zelf van wel!

 

Zaterdag hebben we samen buiten gezeten in het zonnetje. Wat gepraat en wat gelachen. Zijn rechter arm en zijn linker been kon hij niet meer gebruiken, maar moest deze ondersteunen. We hebben alsnog samen koffie gedronken en het gezellig gehad.

 

Zondagmorgen werd ik gebeld door de verpleging. Ik schrok, want zou hij dood zijn? Gelukkig niet, maar het was wel verschrikkelijk nieuws. Hij was zelfstandig naar het toilet gegaan en is gevallen. Vermoedelijk zijn linker heup… Er kon wel een foto gemaakt worden, maar deze keuze kon hij niet meer overzien. Wat gaan we erna doen, met de wetenschap dat het gebroken is? Ik moest kiezen voor hem, maar hoe kan ik dat als ik hem niet ben? Uiteindelijk heb ik met moeite gekozen om geen foto te maken en er van uit gaan dat het gebroken is. Hij heeft de nodige pijnstilling gekregen en bleef in bed liggen.

Hij wilde graag roken, dus dit legde ik bij de verpleegkundigen neer: “Dan gaan we met bed en al naar beneden toch?”. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben samen aan de achterkant van het ziekenhuis gestaan, twee sigaretjes gerookt en met elkaar gepraat. “Je bent nog zo jong Kay, en dan verlies je je vader”. Ja, verdrietig hè pap? Maar weet je, ik ben een sterke vrouw geworden, je hoeft je om mij geen zorgen te maken. Het komt wel goed met mij.

“Ik wil niet dood, maar ik kan niet meer”, zei hij en moest huilen. Ik moest ook huilen, want hij lijdt en ik vind het verschrikkelijk om dat te zien. Iemand die zo actief was en zo hard aan het werk om alles op orde te hebben. Dat was mijn eigen vader. “Maar pap, als je niet meer kan, laat maar los. Het komt allemaal goed”. We huilden samen, keken even naar een foto van mij met een super moderne tuinbroek waarbij ik erg ondeugend keek. We lachen weer een beetje en gaan weer naar boven. Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd en benoem dat ik hem morgen weer thuis zie, dat alles is geregeld. Hij lacht, “Doei schat”.

 

Maandag, de dag dat hij thuis komt en een stap dichterbij… De ambulancebroeders stellen zich eerst voor, ik zie pap op de brancard. Hij herkent me, maar daar is alles mee gezegd. De brancard past niet door de tussendeur. En nu? Die arme man moest met zijn (waarschijnlijke) gebroken heup in de rolstoel gehesen en op bed. Wat deed dat hem zeer…

Toen hij eenmaal lag, moest ik erg huilen. Het is zo eng dat hij nu thuis is, hoe zal dit gaan? Hoe lang gaat dit duren? Hij kreunde van de pijn. De thuiszorg was er en vanaf dat moment 24 uurs zorg. .

Hij at en dronk niet meer, praat niet meer, herkent mij en andere mensen wel. Hij mompelde “Hè man” toen hij mijn broer en mijn vriend zag, maar deed al gauw weer zijn ogen dicht.

 

Inmiddels is het 5 maart. Wat is deze week dus hard gegaan en ik vraag mij af waar ik alle energie vandaan heb gehaald om alles te regelen en er voor hem te zijn, want ik voel geen energie in mijn lichaam of hoofd. Toch zet ik door, voor mijn vader uit liefde en zorg voor hem. Evenals zijn moeder en alle andere mensen om hem heen.

Vandaag is de huisarts langs geweest en hebben we besproken hoe nu verder… Want hij lijdt ontzettend en dat maakt mij zo verdrietig. Hij zal komende dagen meer pijnstilling krijgen en gaan slapen. Nu hij niet meer eet en drinkt, zal het hard gaan. Komende dagen zullen wederom zwaar zijn… Maar ik zet door voor jou, pap.

 

Liefs.