12 maart 2019

Het zijn verdrietige dagen geweest, want de dag na mijn laatste bericht is mijn vader overleden. 6 maart dus. Het zou niet lang meer duren, maar als ik er zo stil bij sta is de tijd heel hard gegaan. Te hard. 

Nadat mijn vader meer morfine en dormicum kreeg, ging hij lekker slapen en leek hij zich rustiger te voelen. Eigenlijk heb ik sindsdien met meer mét hem gepraat. Woensdag ben ik vrijwel de hele dag samen met mijn oma bij hem geweest. Toen ik even naar huis ging om te koken en even te relaxen belde de thuiszorg dat ze het idee had dat het goed zou zijn dat ik kwam, want hij ging minder ademhalen (en ik wilde er graag bij zijn als hij kwam te overlijden). Ik heb er samen heen gegaan met mijn vriend en even later kwam mijn moeder ook. Ik heb constant bij hem gezeten, soms wat tegen hem gepraat en voornamelijk zijn hand vastgehouden. Hij had veel last van Cheyne-Stokes ademhaling,  stopte dus soms en ging dan ineens weer door. Op het moment dat mijn moeder en mijn vriend even naar de tuin liepen, voelde ik dat het moment daar was. Maar ik twijfelde, want ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. Voelde ik al deze gevoelens als dit nog niet het moment is? Ik begon te huilen, want het was spannend en eng tegelijk. Ik zou zo blij zijn voor hem als hij uit zijn lijden is verlost, maar ik ook. Want ik maak mij zo'n zorgen. Maar ik wil helemaal niet dat hij gaat, want wat moet ik zonder mijn vader? 

Hij blies zijn laatste adem uit terwijl ik naast hem zat, over zijn hoofd aaide en zijn schouder vast hield. Het was een prachtig moment die hij waarschijnlijk zelf zo heeft uitgekozen, want zo voelde het; het moment dat hij in zijn eigen huis samen met mij was. 

Mijn broer en zijn vriendin kwamen even later, dus ik was zeker niet alleen. Juist omringt door al mijn belangrijke mensen inclusief mijn vader. Ik had het nooit verwacht dat ik het durfde, maar samen met mijn broer heb ik mijn vader de kleren aangetrokken die ik voor hem had klaargelegd. Zijn favoriete vest, een comfortabele broek en zijn favoriete sokken. 

Rond middernacht is mijn vader opgehaald door de uitvaartverzorging, nadat de arts ook was langs geweest. Het ophalen was het meest hartverscheurende moment, want toen ging hij écht weg uit zijn huis. Hij was écht dood. Mijn lieve pap. 

De wagen reed, tegen mijn verwachting in, rustig de kant op van het station. Waarop ik mijzelf hoorde denken: "Oh, hij pakt de volgende trein naar Amsterdam". Alsof alles weer goed was. 

Het zijn hele verdrietige dagen geweest, maar eigenlijk heb ik door alle regelzaken nog niet eens écht kunnen stil staan bij alles wat er is gebeurd. Nu ik dit typ lukt het me een beetje, maar zelfs dan merk ik aan mijzelf dat ik niet te veel probeer te voelen. Want ik weet dat het pijnlijk gaat worden en eigenlijk ben ik er een beetje bang voor. Alsof ik nu door middel alle regelzaken mijn gevoel 'even' uitzet en doorzet. 

Ik merk wel dat ik sommige dingen ervaar en dit graag aan mijn vader wil vertellen. Zoals ik altijd doe, of deed... Dat zal wel erg wennen zijn en ook het stukje waar ik al maanden bang voor ben. 

Afgelopen dagen krijg ik veel hartverwarmende berichtjes, bezoeken en knuffels van mensen. Bijna dagelijks een paar lieve kaartjes die allemaal in mijn woonkamer staan. Het is fijn om te merken dat mensen aan mij en mijn familie denken. Toch vind ik alle aandacht ook erg moeilijk, want de vragen 'hoe gaat het?' en 'wat kan ik voor je doen?' herinneren me aan de trieste bedoening. De vragen die zo goed bedoeld zijn, zijn voor mij momenteel het aller moeilijkst. Ik kan namelijk nog niet stil staat bij hoe het écht met mij gaat, enerzijds lukt dit niet door alle praktische dingen en anderzijds ben ik er nog niet toe. Zoals ik al eerder schreef, ben ik eigenlijk ook wel bang voor alle grote en complexe gevoelens. Ik ben bang voor het feit dat ik hierdoor overspoeld kan worden. Vrijdag heb ik dan wel weer een gesprek met de psycholoog, dus dat is een mooi moment om dit te bespreken. En de vraag of iemand iets voor mij kan doen of mij kan helpen, is een vraag die eigenlijk niet kan. Want ik ben een volwassen vrouw die de zaken goed regelt, die goed hulp kan vragen als het nodig is en tot slot... Wie kan mij helpen bij het verwerken van de dood van mijn vader? Ik zou heel graag willen dat iemand mijn gevoelens 'even over kan nemen', maar dit kan helaas niet.

Maar natuurlijk realiseer ik mij er ontzettend veel liefde en aandacht verschuild zijn in deze vragen. Het is gewoon een lastige tijd en ik heb tijd nodig. Ik realiseer mij dat ik moet blijven praten en stap voor stap moet kijken naar de dagen. Wat een complex gedoe zeg.

 

Ik vraag mij wel af hoe anderen hier mee omgaan of om zijn gaan. Dus hoe hebben jullie de periode van overlijden verwerkt? Of misschien wel niet? Wat heeft jullie geholpen om de draad op te pakken of om juist te 'doorvoelen'? Heb je er iets van geleerd, wat je misschien beter niet of wel had kunnen doen?

 

Veel liefs!

9 reacties

Mijn ervaring heeft me geleerd dat je niet een bepaald pad moet doorlopen. Rouwen is vormvrij. Gecondoleerd met het verlies van je vader. 

Laatst bewerkt: 13/03/2019 - 14:58

Dank je wel voor je reactie! Was er maar een bepaald overzichtelijk pad, maar zo werkt het leven niet.

Laatst bewerkt: 14/03/2019 - 20:33

Kaylee, gecondoleerd met het verlies van je vader. Je schrijft er heel mooi en ontroerend over. Wat ben je dichtbij hem geweest.

Wat betreft het verwerken: het is jouw vader, jouw verdriet, dat is zo individueel, alles mag, niets moet. Jouw manier is sowieso goed.

Heel veel sterkte gewenst en veel liefs,

Hanneke 

 

 

Laatst bewerkt: 13/03/2019 - 17:04

Dank je wel voor je complimenten, Hanneke! Als ik er zo aan terugdenk, ben ik inderdaad heel dicht naast hem gebleven.

Laatst bewerkt: 14/03/2019 - 20:34

Gecondoleerd met je vader!

ik vind ook dat je alles heel mooi hebt beschreven! Als ik het zo lees had je echt een hele goeie band met je vader, das mooi om te lezen!

Er is helaas (soms denk ik dat, want dat zou alles een stuk makkelijker maken) geen handleiding hoe je om moet gaan met rouwverwerking. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Ik kan nog steeds heel moeilijk met het overlijden van mijn moeder om gaan (zij is overleden vorig jaar in mei). Momenteel praat ik met een praktijkondersteuner, maar 27 maart ga ik naar een psycholoog. Zij heeft mij dan besproken in een "team", omdat ik heel slecht slaap en de praktijkondersteuner niet wist wat ze daar mee moest.

Ik hoop dat de gesprekken met de psycholoog jou helpen! Neem vooral hier echt goed de tijd voor. Dat had ik namelijk niet, omdat mijn werk van mij verwachtte dat ik een dag na de crematie weer op het werk zou verschijnen. Daardoor heb ik een maand thuis gezeten. Praat desnoods ook met anderen (familie en vrienden). Dat kan soms ook heel erg opluchten!

Laatst bewerkt: 14/03/2019 - 10:47

Dank je wel! Het is mooi om te lezen dat het voren komt dat ik een goede band met hem had, fijn.

Wat goed dat je praat met de praktijkondersteuner praat en afspraak hebt met de psycholoog. Ik ben zelf vaker geweest en het heeft mij altijd kunnen helpen, dus ik voel nu dat zulke gesprekken zeker nu helpend voor mij kunnen zijn. Ik hoop ook voor jou.

Dank je voor je lieve reactie.

Laatst bewerkt: 14/03/2019 - 20:37

Hallo Kaylee, 

Gecondoleerd met het verlies van je vader, wat is het allemaal snel gegaan! Mijn moeder heeft rond dezelfde tijd als jouw vader, gehoord dat ze longkanker heeft, maar zij heeft kleincellig. Ik heb je blog, gister zitten lezen, het ontroerde me enorm, mede omdat mijn moeder ook ziek is. 

Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van je vader, maar ook bij het verwerken van alles wat je tijdens zijn ziekte hebt meegemaakt met alle emoties die daar bij hoorden. 

Veel liefs!

Madelief

Laatst bewerkt: 15/03/2019 - 21:26

Lieve Kaylee,

ik typte het al eerder aan je; wat is het vreselijk hard gegaan. Gecondoleerd met het verlies van je vader. Ikzelf verloor mijn vader toen ik bijna 14 was (en afgelopen dinsdag mijn schoonmoeder, maar dat is toch net anders dan je 'eigen') en meerdere andere mensen in mijn leven en ik kan mij alleen maar aansluiten bij de andere reacties. Rouwen is heel persoonlijk en er is geen goed of fout. Het kan misschien helpend zijn om te beseffen dat het jòuw pijn en verdriet is waar je mee te dealen hebt, en alleen van jou. Je vader heeft rust.

Fijn dat je er (ook) met een psycholoog over kunt praten. En maak gebruik van de mensen die aanbieden te helpen, als je dat wilt! Ik wens je heel veel sterkte! XXX

 

Laatst bewerkt: 17/03/2019 - 11:28