28 februari 2019

Afgelopen weken, maar met name de afgelopen dagen, voelen alsof ik constant in een achtbaan zit. Heel hard naar beneden en dan weer langzaamaan omhoog. Over de kop en dan weer met beide benen op de grond.

Inmiddels is mijn vader nu twee weken opgenomen op een revalidatieafdeling. Het zelfstandig eten lukte niet, dus wellicht onder begeleiding. Hij had een hele lijst met mogelijkheden gekregen wat hij zou kunnen eten, in plaats van vast voedsel.

Maar eigenlijk vanaf het moment dat hij daar is, zei hij al: “Sinds ik hier ben, voel ik mij steeds zwakker worden”. Mijn theorie daarover; nu je daar bent, en niets hoeft, kan je lichaam die energie loslaten. Thuis moest je nog van alles en vond je lichaam onbewust de energie om dat te kunnen. Zou best logisch kunnen zijn toch?

Vorige week donderdag was ik daar en had hij een gesprek met de diëtiste over wat hij wel of niet kan (of wil) eten. Hij was lekker zijn eigenwijze zelf, want hij kwam zelf met allerlei ideeën. Zoals ik hem ken. Ik werd er geïrriteerd van, maar nu achteraf moet ik er wel om lachen.

Afgelopen dinsdag was ik boodschappen doen toen hij belde. Ze kunnen zijn was niet wassen op de afdeling, dus of ik dat kan doen. Hij klonk niet goed en toen ik daarnaar vroeg vertelde hij in een rolstoel te zitten. Ik voelde me gelijk in een soort ‘strijdmodus’ schieten. Snel boodschappen doen, naar huis, dan maar even geen make-up vandaag, door naar de winkels voor nieuwe kleren voor mijn vader, naar zijn huis voor post en schone kleren & hup, naar hem toe.

Ik schrok toen ik zag dat hij langzaam bewoog, nauwelijks tot niet zijn linkerbeen kon bewegen en dat hij niet meer mocht lopen. Desondanks hebben we even genoten van het zonnetje in februari en ben ik erna gaan werken.

Ik moest een avonddienst en de twee dagen erna ook nog twee diensten. Ik voelde dat ik paar dagen vrij nodig had, dus dat heb ik geregeld.

De dag erna besloot ik lekker te gaan wandelen met het mooie weer. Toen ik net thuis was belde mijn oma. Ze schrok hoe mijn vader er bij lag, want hij mocht niet meer uit bed zonder begeleiding. Ik ben naar het ziekenhuis gegaan en toen ik daar aankwam was de longarts er ook. Gelukkig maar, want anders had ik haar zelf wel gebeld.

Hij lag in bed, keek schaapachtig uit zijn ogen en elk woord die er gezegd werd (door wie dan ook) leek hem te veel.

De longarts gaf aan zich zorgen te maken. Ze zag een afwijking in zijn rechter bijnier en zijn linker bijnier is bestraald. Ze wil onderzoeken wat het is in zijn rechter bijnier en ook zijn hersenen. Alleen moet hij zelf beslissen of hij dit wil. Ik gaf aan dat we er wel later op terugkomen, aangezien het te veel leek te zijn voor hem. Hij praatte amper, hooguit vier woorden.

Na een kopje koffie met oma en wat te hebben gepraat, is oma naar huis gegaan. Ik ben bij mijn vader gebleven en geprobeerd te praten over wat hij wil. Maar eigenlijk was de keuze over iets wel of niet willen te veel.
Zijn casemanager van het ziekenhuis belde mij, het zou heel goed kunnen zijn dat door de bestraling en mogelijke afwijking dat zijn lichaam te weinig cortison aanmaakt. Ze gaan bloedprikken en starten met hydrocortison en dit zou mogelijk kunnen maken dat hij zich over twee dagen beter en helder voelt. Dan is een keuze maken wel mogelijk.

Kortom, een hele enge periode. Ik hoop dat zijn lichaam en zijn geest kunnen vechten. Want ik wil hem nog niet kwijt. Ik wil nog mooie herinneringen maken en mooie, filosofische gesprekken kunnen voeren. Ik gun hem geen einde zoals dit, maar zoals hij daar zelf over kan beslissen. Ik houd hoop.

Liefs.