Passietijd

Een week geleden. Ik was tot tranen geroerd door de Matteüs Passion van Ton Koopman op tv en vergat - uiteraard - dat ik daarover had willen bloggen. Een minimale bezetting in corona-opstelling, met ruime afstand tussen de musici. Met een fantastische evangelist die in z'n eentje de hele uitvoering naar grote hoogte tilde. Vorig jaar heb ik de MP alleen beluisterd, liggend in bed; een oldstyle uitvoering op cd, met groot dubbel koor en dito orkest waarvan je afvraagt hoe pakweg honderdvijftig mensen in hemelsnaam allemaal op één podium gepropt konden worden.

Het begin van de eerste lockdown viel midden in de passietijd; van de honderden geplande opvoeringen  werd het grootste deel gecanceld. Ik heb de MP pas leren kennen toen ik lid werd van een koor dat 'm jaarlijks op het programma had staan. Geweldige uitvoeringen met het Brabants Orkest. De bekendste anekdote rond de MP: een beroemde solist die na afloop steevast de gevleugelde woorden uitsprak 'zo, die hangt weer voor een jaartje'. De een z'n dood aan het kruis is de ander z'n brood op het podium.

Gisteren de Johannes Passion op tv half bekeken en vanmorgen toen ik weer eens te vroeg wakker was de tweede helft, waar ik heerlijk bij in slaap viel. De vertrouwde klanken van een orkest, van zangers, van typisch Bach. En net als een jaar geleden, toen ik net met immunotherapie was begonnen en nog niet wist of het zou werken, vraag ik me af of ik de volgende passietijd nog ga beleven. (Ik weet het, het is een saai verhaal, mijn halflege glas en eeuwige vooruitkijken, maar zo zit ik in elkaar en ik kan daar prima mee leven - nu jullie nog, haha.) Vandaag de MP van vorige week nog eens beluisterd, nu als achtergrondmuziek. Elke noot van die meer dan twee uur is zo vertrouwd. Als ik nog een zangstem had zou ik 'm zo kunnen meezingen. De enige passie die ik weiger te bekijken en beluisteren is die jaarlijkse BN'er-uitvoering met een hoop show eromheen. Gewoon: nee.

Ik heb de Johannes Passion (van Bach natuurlijk - er zijn nog vele andere componisten die het lijdensverhaal op muziek hebben gezet, maar Bach staat nu eenmaal op eenzame astronomische hoogte) nooit gezongen, de Matteüs wel - koor 1, voor de kenners. Koorzang is toch wel mijn allerwaardevolste hobby geweest. Een groot deel van het klassieke koorrepertoire is religieus en zonder meer komt uit die hoek de prachtigste muziek die ooit gemaakt is. Zou er dan toch zoiets als goddelijke inspiratie bestaan? Als ik kijk naar de muziek die op mijn uitvaartwensenlijst staat, kom ik als areligieus persoon met een ouderwets degelijke katholieke opvoeding steeds weer in die hoek uit. Het is opvallend dat het onuitputtelijke reservoir van minstens een halve eeuw niet-religieuze pop, rock en aanverwanten zich veel minder aan me opdringt. 

Huiswerk voor degenen die de MP niet kennen: beluister op z'n minst de aria's Aus Liebe en Erbarme Dich en doe Buß und Reu er ook maar bij of toch maar Blute nur of Geduld - ik kan niet kiezen! Verder een koraal naar keuze en een stukje evangelist en laat je ontroeren. Erbarme Dich staat op m'n shortlist maar hoort eigenlijk helemaal niet in mijn toekomstige uitvaart thuis. Te religieus, het gaat niet over mij. Toch moet er een stukje Bach in, dat weet ik zeker. En dan moet je ook nog opletten dat je geen enorm lange stukken kiest, want het publiek moet er wel een beetje bij blijven. Gedoe, maar dit onderdeel wil ik zelf bepalen. En er moet toch echt nog een deel niet-klassiek in; de keuze is reuze, van Bowie tot Beatles en meer.

Het valt nog niet mee, je uitvaartwensen regelen! Ik had behalve de muziek ook al een vakkundige introtekst in de grondverf gezet, want uiteraard moet ik altijd het laatste woord hebben, tot na mijn dood aan toe. Maar ik denk dat ik die tekst er in z'n geheel weer uitgooi en opnieuw begin. Het blijft een leuke hobby, schrijven.

Verder niks nieuws onder de zon. Schouders gaan beter, linkerknie knarst nog steeds. Artrose zou kunnen, zeker na al die jaren postbezorgen. Gehoest en gepiep in de longen wordt niet minder. Ik kwam op het lumineuze idee om na een paar lamlendige weken maar eens aan de paracetamol te gaan en dat helpt wel wat. Gisteren een leuk bezoekje gehad van een voormalige tekst-opdrachtgever, we hadden altijd wel een klik en een heel prettige samenwerking. Eerder kreeg ik weer een uitgebreide kaart van een dierbare oude vriendin bijgenaamd 'Grote A', die ik helaas nog steeds niet beantwoord heb. Het is fijn om te ervaren dat ik niet alleen ben, hoewel ik een groot deel van mijn dagen alleen doorbreng. Morgen paasbrunch met Zoon, Jongste en ex. Deze keer zonder Oudste, die er een paar weken tussenuit is. Gelukkig komt ze bijna thuis, ik heb haar wel gemist.

De Matteüs loopt op z'n eind. En ik denk aan Ineke2019 met dezelfde ziekte als ik, die deze week een ontroerend laatste blogbericht schreef. Immuno, chemo, niks hielp en nu is ze terminaal. Ze was meer een lezer dan een schrijver, maar ze wilde niet zomaar in het niets verdwijnen en nam de moeite om ons te bedanken voor de steun die ze hier ondervond. Ruhe sanfte, sanfte Ruh, lieve Ineke.