Kroniek van een aangekondigde dood

Een boektitel die zomaar in me opkwam. Typisch iets voor een redacteur: van een heleboel dingen een klein beetje weten, maar niet alles. Google weet natuurlijk de schrijver; het is Gabriel García Márquez, maar ik ken het boek niet. Wat een mooie titel had dit kunnen zijn voor mijn blog! Beter goed gejat dan slecht verzonnen (maar plagiaat, dat dan weer wel). Ik schrijf dagelijks over wat er in het nu speelt, grijp terug op het verleden en ik weet wat de toekomst me brengt: de dood, die me op 3 januari 2020 werd aangezegd. En ik blijf schrijven tot ik erbij neerval. Als dat geen kroniek oplevert, wat dan wel?

Vreemd genoeg geeft die aangekondigde dood een zekere mate van rust. Zoals ik al vaker zei: mijn angst dat ik 90 word en zwaar dement is een stuk kleiner geworden. Ik word met mijn neus op een feit gedrukt dat voor iedereen opgaat; we koersen allemaal af op onze dood, zonder uitzondering, zoals we ook ooit allemaal geboren zijn. 

De dood kan plotseling komen, zoals bij de oude vriend op wiens uitvaart ik laatst was. Hij woonde alleen en werd zo plotseling overvallen door een maagbloeding dat hij niet eens meer de kans kreeg om hulp in te roepen. Mijn zwager overleed op dezelfde manier. Hoe anders is dan een aangekondigde dood! Ik kan zo een hele lijst maken van dingen waar ik me in moet verdiepen zodat ik later mijn nabestaanden een hoop gedoe kan besparen. (Ik houd niet van gedoe, grrmbll. Dus ook niet voor hen.) De boel netjes achterlaten, zeg maar. Dat zou iedereen moeten doen, maar wie doet het zolang de dood je niet is aangezegd? 

Ik leg Jongste uit hoe het zit met het aanpassen van mijn verouderde testament en wat erven inhoudt. Ik denk na over hoe ik Zoon extra zou kunnen ondersteunen zonder de andere kinderen tekort te doen en zonder dat de overheid elk extraatje inpikt. En ik ben blij dat ik er tijdig over kán nadenken. Ik ontdek bij toeval dat er een natuurbegraafplaats is 15 kilometer hiervandaan, of misschien is milieuvriendelijk vriesdrogen wel een optie tegen de tijd dat het zover is … Ik heb zelfs ooit een boek geredigeerd getiteld Het grote afscheid – hoe de mensheid haar doden vaarwel zegt. De auteur is inmiddels overleden; ik weet niet hoe zijn eigen afscheid was, tien jaar na het schrijven van het boek.

Update
’s Morgens bloed laten prikken met het oog op het plaatsen van de port-a-cath twee dagen later. Deze keer geen cito, maar 31 wachtenden voor me. Ik gebruik het uur wachttijd om de offerte van 't Wasven voor mijn feest door te nemen. 

L komt ’s avonds op bezoek, geschrokken van mijn blog van eergisteren. Gelukkig ben ik weer mijn normale zelf. Of wat daar sinds een maand voor doorgaat. We spreken af om op haar vrije dag te gaan wandelen bij natuurbegraafplaats Schoorsveld. Als ze naar huis is kijk ik nog even op internet. Ik vind een overzicht van winkels die duurzame kleding verkopen. Daar wil ik met mijn dochters heen voor mijn feestkleding! Zelf naaien van biologisch afbreekbare stoffen - een eis van de begraafplaats - is ook nog een optie. Toen ik een jaar of twintig was maakte ik veel kleding zelf en ik werkte ook op bestelling. Jasjes van oude fluwelen gordijnen en Perzische tafelkleden (jaren zeventig, weet je wel) die op de ‘lusemert’ in Nijmegen verkocht werden. Helaas was ik nogal eens zo stoned dat ik een mouw binnenstebuiten inzette of zo. Mijn carrière in het productiewerk heeft dan ook niet heel lang geduurd.

Ik slaap laat in en ben vroeg wakker. Dat komt goed uit, want Jongste gaat een weekje naar Engeland en moet om zes uur op. Daar hoef ik niet eens een wekker voor te zetten; ik werd wakker om kwart voor vijf. Maar ik heb wel mooi bijna twee uur geslapen ’s middags en was hartstikke fit in de avond toen L er was.

Wereldkankerdag
Het is vandaag 4 februari, maar kennelijk is het voor mij de rest van mijn leven elke dag kankerdag. Maar misschien helpt zo’n ‘dag van’ om de gevolgen van kanker beter te belichten. De slogan van Alpe d’Huzès, de fondsenwerving die jaarlijks miljoenen oplevert, is Opgeven is geen optie. Je hoort ook vaak termen als ‘kanker overwinnen’. Hier op kanker.nl zijn een heleboel aanstaande verliezers. Wie durft te zeggen dat zij hebben opgegeven, kom ik persoonlijk in elkaar slaan.

Theezakje van de dag
Welk bekend persoon zou jij één dag willen zijn? Oké theezakje: Keith Richards van The Rolling Stones. Sowieso omdat ik één dag zou willen ervaren hoe het is om een man te zijn en aan dat criterium voldoet Keef bij voorbaat. En omdat hij al dik een halve eeuw de gitarist is van the greatest rock-‘n-rollband in the world. En omdat ie een familieman is met een hele rits kinderen en kleinkinderen. Wil ik ook, kleinkinderen! En omdat ie een gietijzeren gezondheid heeft. Ondanks zijn slopende levensstijl in zijn jonge jaren zie ik hem er wel voor aan dat ie mij nog gaat overleven. Hij is veertien jaar ouder dan ik.

Quote van de dag
Is dood zijn niet het makkelijkste van kanker hebben, je hoeft er alleen je laatste adem maar voor uit te blazen.
Van onze huisfilosoof Ron. Beter goed gejat dan slecht verzonnen.