Kerstmis

Voor de hand liggende titel voor deze blog. Hoe het met me gaat? Het is fijn om een tijd geen chemo te hebben, maar ik weet niet of ik er nu echt van opknap. Of misschien duurt dat gewoon langer dan een paar weken en verwacht ik te veel. Ik heb het geregeld zo benauwd dat ik me (weer) afvraag of ik een kleine longembolie heb. Op harthoogte zit een plek in mijn borstkas die een drukkend gevoel geeft als ik inadem of hoest. Het plakken van de longen heeft ergens een verkalking veroorzaakt volgens de uitslag van de ct. Misschien heeft dat ermee te maken. Volgende week is het alweer tijd voor bloedprikken en een belconsult  met de verpleegkundige. Tweede golf, dus zo min mogelijk in het ziekenhuis. Al hebben ze van de eerste golf geleerd: ik krijg nu tenminste de keus, als ik liever face-to-face wil kan dat. Maar dat hoeft van mij niet.
Het wekelijkse sportuurtje in het ziekenhuis heb ik stopgezet. De sportzaal is redelijk groot en er zijn niet heel veel mensen tegelijk, maar iedereen sport er zonder mondkapje. Aangezien ik het thuistrainingsprogramma doe en de oefeningen inmiddels goed beheers kan ik net zo goed drie van de drie keer per week thuis oefenen, al zal ik de positieve feedback van de fysio wel missen. Tot nu toe lukt het goed om nog altijd drie keer per week te trainen en daarnaast geregeld een wandeling te maken.

Gisteren was het een jaar geleden dat de vader van Evie overleed aan longkanker na een korte ziekteperiode van slechts een paar weken. Wat een rotdag zo net voor kerstmis. Ze mist hem enorm maar ik merk in het berichtencontact dat we zo af en toe hebben dat ze weer opkrabbelt en daar ben ik oprecht blij om. Het is ook twee maanden geleden dat 'onze' PetraS overleed, ook aan uitgezaaide longkanker. De familie heeft een kerstboom met cadeautjes eronder maar wat zullen ze haar enorm missen, juist nu. Een andere lotgenoot van hier op de site ligt alweer dagen in het ziekenhuis met nare complicaties. Als ik gelovig was zou ik voor haar bidden. Hou je goed, meid, is alles wat ik nu kan zeggen. Aan duimen doe ik niet.

Er zijn niet veel bloggers met longkanker, zei Frie me ooit. Ze overlijden vaak nogal snel. Ik sla de statistieken erop na: pakweg 1 op de 4 à 5 mensen met een diagnose stadium 4 overleeft het eerste jaar. Mijn eerste kankerverjaardag bereik ik over een dag of tien, ik denk dat ik die wel ga halen. Het tweede jaar? Ik reken nergens op. Frie is natuurlijk een lichtend voorbeeld, zij is al 3,5 jaar verder met dezelfde diagnose als ik, maar ze is ook een enorme uitzondering. Ik denk veel na over mijn kansen, mijn opties, mijn keuzemogelijkheden. Statistisch gezien is longkanker nog altijd een killer die ondanks alle mogelijke behandelingen vaak snel en hard toeslaat. Op deze site zie je dat vaak gebeuren in de gesprekkensectie, onderwerp Longkanker, waar veelal partners en kinderen-van hun zorgen uitspreken.

Het is Kerstmis, vroeger een van de hoogtepunten van het jaar. In mijn kindertijd bouwden we ieder jaar een kerststal op met van die gipsen beelden, onder de kerstboom. Compleet met grotpapier (wie kent dat nog?), overal mos en een heus vijvertje van een stuk spiegel. Dan konden de schaapjes drinken. De drie koningen zetten we een eind verderop in de huiskamer en die mochten elke dag een stukje dichterbij komen; zij waren er immers niet bij toen Jezus werd geboren. Ons Jezusbeeldje was hol vanbinnen en had een gat in zijn rug. Ideaal om een kleine omleiding te maken van het snoer kerstlampjes: een lichtgevende baby in de kribbe. Mijn moeder maakte een heerlijk kerstontbijt met een extra mooi kersttafelkleed. En natuurlijk gingen we op kerstavond naar de nachtmis. In mijn herinnering liepen we door knisperende sneeuw naar de kerk, maar als je de weerstatistieken erop naslaat kan dat maar zelden het geval zijn geweest. Na de mis was het tijd voor wat mijn vader 'worstwerk' noemde. Half Brabant at een worstenbroodje na de mis, maar vaders wil was wet en wij hadden dus een grote verse worst om midden in de nacht samen op te eten. De enige concessie die hij aan mijn moeder deed was dat het in later jaren twee bescheiden saucijsjes werden.

Op eerste kerstdag hadden we een groot gezinsdiner, later al dan niet met aanhang. Vroeger aten we dan vaak wild, als mijn vader als drijver mee op jacht was geweest met vrienden van hem. Haas, fazant, wild konijn (geen Flappie!), dat soort dingen. In later jaren braadde mijn moeder een flinke ossenhaas van de slager en dat kon ze erg goed. De drie dochters hielpen in de keuken (maar nóóit met het vlees!) terwijl papa met z'n schoonzoons aan de borrel zat. Hij was de man die op zondag en met kerstmis het vlees sneed; jarenlang was dat de enige huishoudelijke taak die hij verrichtte. Ach ja, vroeger, dat waren nog eens tijden. Later kon hij er niet meer onderuit dat hij ook wat in huis moest doen en hij droogde dan af na de afwas, alleen behield hij zich het recht voor de pannen te laten staan.

Mooie herinneringen, maar ik geef eigenlijk niks om het hele kerstgedoe. Ik ben ouderwets degelijk katholiek opgevoed, maar mijn geloof ben ik al op mijn twaalfde kwijtgeraakt. Mijn redenering: als ik een paar duizend kilometer verderop was geboren was ik hindoe of boeddhist geweest, dus hoezo is het katholicisme het Enige Ware Geloof? De enige traditie die ik behouden heb is het kerstdiner. Jongste reken ik tot mijn huishouden en dan zijn die andere drie onze gasten. En zo niet, dan toch. Vandaag eet ik alleen met Jongste, het kerstdiner doen we morgen. Deze keer is het werk verdeeld: Jongste het dessert, Ex de soep, Oudste het voorgerecht en ik het hoofdgerecht, met hulp van Jongste. Ik ga echt geen heel diner meer koken zoals vroeger, waarschijnlijk val ik dan halverwege al om.

Ik heb eindelijk de meterslange kaartenslinger - alle kaarten van het afgelopen jaar, exclusief verjaardagskaarten - die aan mijn plafond hing leeggehaald.  Straks hangen we de vele lieve kerstwensen die ik kreeg ervoor in de plaats, behalve de muzikale wens van J en T, want die kun je niet ophangen. Straks hebben we een spontane kerstlunch met Oudste, we gaan wafels bakken met warme kersen en vegan slagroom. Vreten op aarde.