The day after
Donderdag 9 september 2021
Een week eerder dan verwacht mocht ik op audiëntie bij de radioloog in het Catharina ziekenhuis. Bij binnenkomst zie ik dat ze me van top tot teen ‘scant’ en ik bespeur enige verbazing, weer zo’n arts die een zielig hoopje mens in de spreekkamer verwacht.
Ze begint met de anamnese door te nemen en vraagt dan “hoe staat u nu in het leven”? Zo, die had ik effe niet aan zien komen! Mijn antwoord is simpel “op zich best aardig zolang ik maar geen chemo krijg”. Vraag twee: “is het leven voor u de moeite waard”? “Ja hoor, ondanks de fysieke en cognitieve mankementen die ik over houd aan de chemo vind ik het leven nog steeds heel erg de moeite waard om nog een X aantal jaartjes mee te mogen”! Vraag drie: “wat verwacht u van deze behandeling want u weet dat u niet meer beter wordt”? Bij die laatste opmerking zakt me de moed in de schoenen, het voelt of ik me weer moet bewijzen dat ik de moeite waard ben om te behandelen. Ik weet ondertussen wel dat genezing er niet meer in zit maar ‘palliatieve fase’ betekent niet meer zoals 25 jaar geleden ‘einde oefening’. We kunnen de oefening op een draaglijke manier tot een langere exercitie rekken. Nee, ik kan en ik wil geen chemo meer, tenminste niet in de samenstelling zoals ik hem heb gehad maar als ik bestraald kan worden met zo min mogelijk bijwerkingen en ik maak daarmee mijn exercitie tot een kwalitatieve oefening dan zeg ik: doen!
Toon Hermans
Zolang ik dat sprankje hoop heb is het prima. Tot nog toe verloopt mijn zeldzame darmkanker niet zoals de dames en heren medici hadden verwacht want dan was ik binnen het half jaar na diagnose dood en gecremeerd geweest. Nee, de uitzaaiingen blijven beperkt en zaaien niet massaal uit zoals verwacht. Mag ik dan nu misschien niet alleen als statistiek behandeld worden? Help mij mijn levenstijd op een menselijke manier te verlengen. Dat is wat ik graag wil. ‘Gewoon’ nog een tijd zonder veel polonaise aan mijn lijf tijd doorbrengen met iedereen die me lief is. Punt.
Ik had op Facebook op de site van het AVL gelezen dat ze daar een relatief nieuwe manier van bestralen hebben die vooral voor mensen met ‘bewegende’ tumoren/uitzaaiingen interessant kunnen zijn. Een van mijn uitzaaiingen zit namelijk dicht tegen een dunne darmlus, zou je daar hoog gedoseerd op bestralen dan is de kans op een darmperforatie groot. In Amsterdam wordt je bestraald met de zgn MR-linac methode. Je ligt dan in een MRI en vlak voor het bestralen worden dan beelden gemaakt van de uitzaaiingen waarna er zeer gericht en hoog gedoseerd bestraald kan worden zonder de bijkomende schade. Ander pluspunt is dat het maar 5 keer hoeft ipv 13 keer. Win-win situatie zou ik zeggen.
Gelukkig had de radioloog deze optie ook al bedacht en ging ze meteen voor me bellen. Nu wacht ik dus op een oproep van het AMC voor een intakegesprek of het mogelijk is om op deze manier te bestralen, het AMC voert dit soort bestralingen namelijk al langer uit en heeft een meer geavanceerd apparaat met meer foefjes en dus meer mogelijkheden. Ze foefelen maar raak als ik mijn bestraling maar krijg. En dan gaan we hopen, duimen en geloven dat ik niet aan de statistieken voldoe. Ik wil nog een aantal mooie jaren fijn genieten met man, kroost en viervoeters van de schoonheid van het leven en daarbij neem ik de fysieke en cognitieve beperkingen op de koop toe die de chemo me heeft gebracht. Het leven is veel te mooi om er nu al tussenuit te naaien!