Verborgen motivaties en een alcoholvrije kater
Ik was moe. Heel moe. Ik voelde mij echter opgewekt, want de sfeer op de bruiloft van mijn broer was goed. Waar mijn pak eerst nog wat strak zat, leek hij nu precies goed te passen. Toch nog een 'voordeel' van de behandeling.
Ik bleef nog altijd optimistisch; Twee dagen geleden had ik het tweede ziekenhuisbezoek van mijn eerste chemokuur waardoor deze afgerond was. De dag er na, net als bij mijn eerste ziekenhuisbezoek, was ik kapot. Ik gebruik die term niet snel, maar gezien ik minstens 22 uur van de dag aan het slapen was, is deze taalgebruik niet ongegrond. Ik had buikpijn, hoofdpijn, ik was misselijk, slap en vooral ontzettend moe. Wanneer ik wakker was, was het om te drinken. Emotioneel was ik stabiel. Tuurlijk baalde ik van mijn ziek zijn, maar wat ik vooral moeilijk vond was om Lydia te ondersteunen in dit alles. Ik wist dat ik ziek was, maar toch voelde ik dat ik voor mijn vrouw moest zorgen. Ik wist alleen niet hoe ik er mee om moest gaan... Knuffels geven waardeerde ze, maar wanneer ik vroeg of ik ergens mee kon helpen kreeg ik snel een order om rustig te gaan zitten of liggen. Ik voelde mij machteloos en dat had niet eens met mijn fysieke gebreken te maken.
Wat ook hielp voor mijn opgewekte gevoel na mijn tweede zitting, was dat Lydia haar kruidenkennis in het spel bracht. Mijn buikpijn na de eerste zitting kwam door beginnende obstipatie, en zij wist welke kruiden ik moest innemen. Voorafgaand aan mijn tweede zitting kreeg ik niet alleen kruidendrankjes en thee voor obstipatie, maar ook voor behoud van mijn weerstand. Die zou immers ook een klap gaan krijgen. Het bleek te werken!
Mijn eetlust was ook prima. Ik vermeed echter alcoholische dranken, want dat zou niet wijs zijn. Ik vond het erg jammer, want ik hield wel van een biertje. Dat hoorde toch ergens bij een bruiloft? Het kwam wel goed uit voor de verborgen zwangerschap van Lydia. Zij moest haar buik al inhouden. Onder het mom dat zij met mij meeleefde, besloot zij ook niet aan de wijn te zitten. Op het moment dat zij een wijntje afwees, kon ik niet anders dan lichtjes glimlachen en met een twinkel in mijn ogen naar Lydia kijken. Ze gaf met de bovenkant van haar hand een tik tegen mijn bovenbeen en suste mij zonder geluid te maken. Ik was blij dat we besloten hadden het nog niet bekend te maken. Hoewel ik de aandacht van de vele mensen om mijn ziek zijn waardeerde, had ik het lieverd niet gewild. Het was ook standaard het eerste onderwerp waar de andere gasten over begonnen en ik voelde mij schuldig dat ik zoveel aandacht kreeg. Mijn broer en zijn nieuwe vrouw kregen natuurlijk nog steeds de meeste aandacht, maar toch. Als wij ook nog eens bekend zouden hebben gemaakt dat wij in verwachting van ons eerste kind waren, dan zouden we echt te veel ongevraagde aandacht krijgen. Mijn broer en zijn vrouw verdiende alle aandacht. Morgen zouden we het pas bekend maken aan mijn ouders, die van Lydia en de rest van onze familie.
Ik hield de hele dag vol. Ik danste hard mee. Ik wilde ergens mijn broer het idee geven dat ik niet zo ziek was dat ik niet normaal met zijn bruiloft mee zou kunnen doen. 'Wil je niet zitten'?, vroeg de bruid toen we buiten, half 1 's nachts, aan het wachten waren tot het bruidspaar zou vertrekken. 'Het gaat wel hoor. Het hoeft niet.' Er waren ook geen stoelen en ik wilde niet dat iemand een stoel voor me zou pakken. 'Zeker weten?!' 'Nee, het gaat wel hoor.' Ik was ontzettend moe, maar ik zou tot het einde volhouden!
De volgende ochtend vertelde we mijn ouders, waar wij gelogeerd hadden, het grote nieuws. Tranen vloeiden uit medeleven voor wat er allemaal speelde en het feit dat wij het voor ons hadden gehouden. Ik glimlachte ongemakkelijk ondanks dat ik heel blij was. Niet omdat ik mij slecht voelde na mijn inspanningen, dat viel mij erg mee. Ik was blij dat het nieuws er uit was, maar ik wist niet hoe ik met mijn ziek zijn om moest gaan. Dat was immers ook een oorzaak van de extra emoties die er speelden. Ook mijn vader moest een traantje laten, wat ik hem zelden zag doen. Het was ook wat: In drie dagen tijd op dag één 50 jaar oud worden, dag twee de bruiloft van je oudste zoon meemaken en op dag drie horen dat je opa wordt en dat terwijl de vader van je ongeboren kleinkind in behandeling is voor kanker.
Later die dag gingen wij ook naar mijn schoonouders om het nieuws te vertellen. Ik voelde mij inmiddels niet zo goed. Ik had het idee dat mijn longen in brand stonden en ik lag gebroken op de bank bij mijn schoonouders. Het deed zo'n zeer dat ik me niet wou bewegen. Had ik toentertijd geweten dat het hoog opkomend maagzuur was, dan had Lydia dit makkelijk op kunnen lossen. Een lichtpuntje was de reactie van mijn schoonvader op het heugelijke nieuws. Hij sprong een gat in de lucht. 'Yes!'. Het voelde alsof ik op de dag van de bruiloft het ziek zijn had overgeslagen om het twee keer zo hard op de volgende dag te voelen. Het was het waard.
Wil je weten welke kruiden Lydia gebruikt heeft? Klik hier.
Wil je weten hoe Lydia het vertellen van het grote nieuws ervaarde? Klik hier.
Ik bleef nog altijd optimistisch; Twee dagen geleden had ik het tweede ziekenhuisbezoek van mijn eerste chemokuur waardoor deze afgerond was. De dag er na, net als bij mijn eerste ziekenhuisbezoek, was ik kapot. Ik gebruik die term niet snel, maar gezien ik minstens 22 uur van de dag aan het slapen was, is deze taalgebruik niet ongegrond. Ik had buikpijn, hoofdpijn, ik was misselijk, slap en vooral ontzettend moe. Wanneer ik wakker was, was het om te drinken. Emotioneel was ik stabiel. Tuurlijk baalde ik van mijn ziek zijn, maar wat ik vooral moeilijk vond was om Lydia te ondersteunen in dit alles. Ik wist dat ik ziek was, maar toch voelde ik dat ik voor mijn vrouw moest zorgen. Ik wist alleen niet hoe ik er mee om moest gaan... Knuffels geven waardeerde ze, maar wanneer ik vroeg of ik ergens mee kon helpen kreeg ik snel een order om rustig te gaan zitten of liggen. Ik voelde mij machteloos en dat had niet eens met mijn fysieke gebreken te maken.
Wat ook hielp voor mijn opgewekte gevoel na mijn tweede zitting, was dat Lydia haar kruidenkennis in het spel bracht. Mijn buikpijn na de eerste zitting kwam door beginnende obstipatie, en zij wist welke kruiden ik moest innemen. Voorafgaand aan mijn tweede zitting kreeg ik niet alleen kruidendrankjes en thee voor obstipatie, maar ook voor behoud van mijn weerstand. Die zou immers ook een klap gaan krijgen. Het bleek te werken!
Mijn eetlust was ook prima. Ik vermeed echter alcoholische dranken, want dat zou niet wijs zijn. Ik vond het erg jammer, want ik hield wel van een biertje. Dat hoorde toch ergens bij een bruiloft? Het kwam wel goed uit voor de verborgen zwangerschap van Lydia. Zij moest haar buik al inhouden. Onder het mom dat zij met mij meeleefde, besloot zij ook niet aan de wijn te zitten. Op het moment dat zij een wijntje afwees, kon ik niet anders dan lichtjes glimlachen en met een twinkel in mijn ogen naar Lydia kijken. Ze gaf met de bovenkant van haar hand een tik tegen mijn bovenbeen en suste mij zonder geluid te maken. Ik was blij dat we besloten hadden het nog niet bekend te maken. Hoewel ik de aandacht van de vele mensen om mijn ziek zijn waardeerde, had ik het lieverd niet gewild. Het was ook standaard het eerste onderwerp waar de andere gasten over begonnen en ik voelde mij schuldig dat ik zoveel aandacht kreeg. Mijn broer en zijn nieuwe vrouw kregen natuurlijk nog steeds de meeste aandacht, maar toch. Als wij ook nog eens bekend zouden hebben gemaakt dat wij in verwachting van ons eerste kind waren, dan zouden we echt te veel ongevraagde aandacht krijgen. Mijn broer en zijn vrouw verdiende alle aandacht. Morgen zouden we het pas bekend maken aan mijn ouders, die van Lydia en de rest van onze familie.
Ik hield de hele dag vol. Ik danste hard mee. Ik wilde ergens mijn broer het idee geven dat ik niet zo ziek was dat ik niet normaal met zijn bruiloft mee zou kunnen doen. 'Wil je niet zitten'?, vroeg de bruid toen we buiten, half 1 's nachts, aan het wachten waren tot het bruidspaar zou vertrekken. 'Het gaat wel hoor. Het hoeft niet.' Er waren ook geen stoelen en ik wilde niet dat iemand een stoel voor me zou pakken. 'Zeker weten?!' 'Nee, het gaat wel hoor.' Ik was ontzettend moe, maar ik zou tot het einde volhouden!
De volgende ochtend vertelde we mijn ouders, waar wij gelogeerd hadden, het grote nieuws. Tranen vloeiden uit medeleven voor wat er allemaal speelde en het feit dat wij het voor ons hadden gehouden. Ik glimlachte ongemakkelijk ondanks dat ik heel blij was. Niet omdat ik mij slecht voelde na mijn inspanningen, dat viel mij erg mee. Ik was blij dat het nieuws er uit was, maar ik wist niet hoe ik met mijn ziek zijn om moest gaan. Dat was immers ook een oorzaak van de extra emoties die er speelden. Ook mijn vader moest een traantje laten, wat ik hem zelden zag doen. Het was ook wat: In drie dagen tijd op dag één 50 jaar oud worden, dag twee de bruiloft van je oudste zoon meemaken en op dag drie horen dat je opa wordt en dat terwijl de vader van je ongeboren kleinkind in behandeling is voor kanker.
Later die dag gingen wij ook naar mijn schoonouders om het nieuws te vertellen. Ik voelde mij inmiddels niet zo goed. Ik had het idee dat mijn longen in brand stonden en ik lag gebroken op de bank bij mijn schoonouders. Het deed zo'n zeer dat ik me niet wou bewegen. Had ik toentertijd geweten dat het hoog opkomend maagzuur was, dan had Lydia dit makkelijk op kunnen lossen. Een lichtpuntje was de reactie van mijn schoonvader op het heugelijke nieuws. Hij sprong een gat in de lucht. 'Yes!'. Het voelde alsof ik op de dag van de bruiloft het ziek zijn had overgeslagen om het twee keer zo hard op de volgende dag te voelen. Het was het waard.
Wil je weten welke kruiden Lydia gebruikt heeft? Klik hier.
Wil je weten hoe Lydia het vertellen van het grote nieuws ervaarde? Klik hier.
