Aziaten met smetvrees en verschrompelde haarwortels
We moesten leren hoe we met microscopen om moesten gaan, want deze vaardigheden moesten wij in de toekomst mogelijk ook aan onze eigen klassen leren. We moesten haren bekijken onder de microscoop. Ik keek naar mijn werkblad. Er lagen al drie van mijn haren klaar. Ik wreef over mijn hoofd en dit werden er gelijk tien keer zo veel. Mijn haarbos was nog niet echt kleiner geworden, maar de uitval was duidelijk merkbaar. Het boeide mij niet echt of ik kaal zou worden of niet. Het scheelde dat ik een man ben. Ik zette weer humor in het spel om te ontsnappen aan mijn gedachten. 'Nou, als je nog een haar nodig hebt, dan heb ik er genoeg hoor'. Mijn buurvrouw wist niet of ze moest lachen of fronzen.
Ik was begonnen met de opleiding tot docent dierverzorging, ondanks mijn behandeling. Ik had zielig kunnen spelen en van vrije tijd kunnen 'genieten', maar dat wilde ik niet. Ik weet niet of ik dat besloten had om te bewijzen dat kanker mij niet klein zou krijgen, of dat ik kanker zo weinig mogelijk tot mijn realiteit wilde laten behoren. Desondanks moest ik aan het begin van mijn eerste jaar mijn klas in bijzijn van mijn studiebegeleider wel op de hoogte brengen van mijn situatie. 'Ik ben in behandeling voor Hodgkin, een kanker aan de lymfeklieren.' Mijn klas van enkel meiden keek mij met grote ogen aan. 'Ik zou door de behandeling last van haaruitval kunnen krijgen en ik zal om de week een paar dagen afwezig zijn. Ik kan ook een masker dragen omdat mijn weerstand klappen krijgt.' Het was even stil. Toen kwamen er tegelijkertijd meerdere reacties los zoals 'Wat erg voor je!' en 'Als ik iets voor je kan betekenen, laat het weten!'. Ik glimlachte vriendelijk in reactie, maar mijn ongemak zal wel van mij afgestraald hebben. Het was de standaard reactie van mensen. Ze zeiden voor mijn gevoel wat sociaal wenselijk was. Het was vast ook wel ergens gemeend, maar zulke reacties waren niets nieuws. Toch voelde ik mij ook meer gewenst door hen dan door mijn vrienden die mij in de steek hadden gelaten. 'Dank je wel allemaal, ik waardeer het.' Ik besloot de zwangerschap van Lydia nog maar even achterwege te laten. Toen ik dacht dat het ongemakkelijke moment voorbij was, werden de dames in mijn groep ineens openhartig over situaties uit hun eigen levens waar zij het moeilijk mee hadden en tranen gingen vloeien. Behalve bij mij en mijn docent dan. De ervaring die hij eerst uitstraalde bleek niet genoeg voor het omgaan met deze situatie en hij moest alles uit de kast halen om de boel op een zo natuurlijk mogelijke wijze te sturen. Ik keek een beetje schaapachtig rond en probeerde mij non-verbaal zo meelevend mogelijk op te stellen. Ik voelde ergens ook wel met hen mee, maar de situatie confronteerde mij weer eens dat ik weinig emoties voelde over mijn eigen situatie. Kanker brengt mensen blijkbaar ook bij elkaar... Ik had nog nooit zo'n hechte klas gehad.
Ik had mijn masker op tijdens het werken met de microscoop. Ik deed het gedurende de dag op en af. Ik was bang voor hoe andere mensen mij zagen. Straks dachten zij dat ik smetvrees had, net als sommige Aziatische toeristen lijken te hebben. Vooral in het openbaar vervoer keken mensen mij nog wel eens na. Het zag er ergens ook uit alsof ik een 'bad guy' was uit een superhelden film. Ik vond de mysterie die daardoor om mij heen hing ook wel wat hebben. Was dat masker wel echt nodig? De internist zei dat bij vermindering van mijn weerstand het een hulpmiddel kon zijn om ziek worden te voorkomen. Ik werd er misschien minder snel ziek van, maar ik voelde mij op de meeste momenten er erg ongemakkelijk in. Een jongen uit een andere klas kwam binnen lopen en zag het masker en lachte schaamteloos naar mij. Ik voelde mij licht geïrriteerd en gaf hem een vuile blik. 'Ik heb kanker.' Zijn grijns veranderde in een geschokte blik. 'Oh, sorry! Ik dacht dat dat masker een grapje was! Sorry!' Ik betrapte mezelf op leedvermaak en grijnsde terug naar hem. 'Het is al goed.' Ik kon het hem ook niet helemaal kwalijk nemen. Ik zat in een lab en de aanwezigheid van een masker is daar niet ongewoon. Waarom zou ik er niet een voor de grap opzetten?
Ik legde mijn haar onder de microscoop. Het was de bedoeling dat ik een mooie ronde haarwortel zag. In plaats daarvan zag ik bij mijn haren zwarte, verschrompelde prutjes in plaats van mooie haarwortels. Ik vroeg of ik de haar van mijn buurvrouw even mocht bekijken: Een mooie ronde haarwortel. Op dat moment voelde ik mij enkel moe van de behandeling, maar dit onderzoekje deed mij nog meer dan anders beseffen wat voor troep mijn lichaam in ging. Niet alleen de kanker, maar mij hele lichaam werd afgebroken om de kanker daarin mee te nemen. Mijn lichaam zou sterker zijn dan de kanker, daar had ik wel vertrouwen in.
Wil je Lydia's kant van het verhaal? Klik hier!
Ik was begonnen met de opleiding tot docent dierverzorging, ondanks mijn behandeling. Ik had zielig kunnen spelen en van vrije tijd kunnen 'genieten', maar dat wilde ik niet. Ik weet niet of ik dat besloten had om te bewijzen dat kanker mij niet klein zou krijgen, of dat ik kanker zo weinig mogelijk tot mijn realiteit wilde laten behoren. Desondanks moest ik aan het begin van mijn eerste jaar mijn klas in bijzijn van mijn studiebegeleider wel op de hoogte brengen van mijn situatie. 'Ik ben in behandeling voor Hodgkin, een kanker aan de lymfeklieren.' Mijn klas van enkel meiden keek mij met grote ogen aan. 'Ik zou door de behandeling last van haaruitval kunnen krijgen en ik zal om de week een paar dagen afwezig zijn. Ik kan ook een masker dragen omdat mijn weerstand klappen krijgt.' Het was even stil. Toen kwamen er tegelijkertijd meerdere reacties los zoals 'Wat erg voor je!' en 'Als ik iets voor je kan betekenen, laat het weten!'. Ik glimlachte vriendelijk in reactie, maar mijn ongemak zal wel van mij afgestraald hebben. Het was de standaard reactie van mensen. Ze zeiden voor mijn gevoel wat sociaal wenselijk was. Het was vast ook wel ergens gemeend, maar zulke reacties waren niets nieuws. Toch voelde ik mij ook meer gewenst door hen dan door mijn vrienden die mij in de steek hadden gelaten. 'Dank je wel allemaal, ik waardeer het.' Ik besloot de zwangerschap van Lydia nog maar even achterwege te laten. Toen ik dacht dat het ongemakkelijke moment voorbij was, werden de dames in mijn groep ineens openhartig over situaties uit hun eigen levens waar zij het moeilijk mee hadden en tranen gingen vloeien. Behalve bij mij en mijn docent dan. De ervaring die hij eerst uitstraalde bleek niet genoeg voor het omgaan met deze situatie en hij moest alles uit de kast halen om de boel op een zo natuurlijk mogelijke wijze te sturen. Ik keek een beetje schaapachtig rond en probeerde mij non-verbaal zo meelevend mogelijk op te stellen. Ik voelde ergens ook wel met hen mee, maar de situatie confronteerde mij weer eens dat ik weinig emoties voelde over mijn eigen situatie. Kanker brengt mensen blijkbaar ook bij elkaar... Ik had nog nooit zo'n hechte klas gehad.
Ik had mijn masker op tijdens het werken met de microscoop. Ik deed het gedurende de dag op en af. Ik was bang voor hoe andere mensen mij zagen. Straks dachten zij dat ik smetvrees had, net als sommige Aziatische toeristen lijken te hebben. Vooral in het openbaar vervoer keken mensen mij nog wel eens na. Het zag er ergens ook uit alsof ik een 'bad guy' was uit een superhelden film. Ik vond de mysterie die daardoor om mij heen hing ook wel wat hebben. Was dat masker wel echt nodig? De internist zei dat bij vermindering van mijn weerstand het een hulpmiddel kon zijn om ziek worden te voorkomen. Ik werd er misschien minder snel ziek van, maar ik voelde mij op de meeste momenten er erg ongemakkelijk in. Een jongen uit een andere klas kwam binnen lopen en zag het masker en lachte schaamteloos naar mij. Ik voelde mij licht geïrriteerd en gaf hem een vuile blik. 'Ik heb kanker.' Zijn grijns veranderde in een geschokte blik. 'Oh, sorry! Ik dacht dat dat masker een grapje was! Sorry!' Ik betrapte mezelf op leedvermaak en grijnsde terug naar hem. 'Het is al goed.' Ik kon het hem ook niet helemaal kwalijk nemen. Ik zat in een lab en de aanwezigheid van een masker is daar niet ongewoon. Waarom zou ik er niet een voor de grap opzetten?
Ik legde mijn haar onder de microscoop. Het was de bedoeling dat ik een mooie ronde haarwortel zag. In plaats daarvan zag ik bij mijn haren zwarte, verschrompelde prutjes in plaats van mooie haarwortels. Ik vroeg of ik de haar van mijn buurvrouw even mocht bekijken: Een mooie ronde haarwortel. Op dat moment voelde ik mij enkel moe van de behandeling, maar dit onderzoekje deed mij nog meer dan anders beseffen wat voor troep mijn lichaam in ging. Niet alleen de kanker, maar mij hele lichaam werd afgebroken om de kanker daarin mee te nemen. Mijn lichaam zou sterker zijn dan de kanker, daar had ik wel vertrouwen in.
Wil je Lydia's kant van het verhaal? Klik hier!
2 reacties