Diagnosedag

Het is 20 augustus 2021. Een vrijdag. De laatste dag van de vakantie. Bijna weekend.  Laatst ben ik met mijn man mee geweest naar de huisarts, want zijn eten blijft vastzitten. Hij was al eerder naar de huisarts geweest en heeft toen een antibioticakuur gehad van een maand. Dit heeft niet geholpen. Inmiddels vliegen de kilo's eraf, omdat hij steeds minder eet. De teller staat al op 16 kilo. Normaal iets waar je trots op zou zijn, maar niet als je dit binnen een maand verliest omdat je niet kan eten. Vanwege de ernst ging ik dus mee naar de huisarts. Hier hebben we een doorverwijzing gekregen naar het Groene Hart ziekenhuis voor een gastroscopie. Ik heb moeten googlen wat dit is, die medische termen zeggen me niks. Maar ik merkte wel dat de huisarts er spoed achter zette. Hij wilde dat we zo snel mogelijk terecht konden. Geen goed teken. 
We komen het ziekenhuis binnen en lopen naar de balie. We zijn hier beiden niet bekend dus er moet nog een pasje aangemaakt worden. De mevrouw achter de balie gaat er vanuit dat de afspraak voor mij is, aangezien ik zes maanden zwanger ben. Maar nee... 

Eenmaal op de afdeling vragen we of ik er bij mag zijn als hij de uitslag krijgt. Vanwege corona mag dit niet. De gastroscopie zelf gaat snel. Mijn man komt lijkbleek terug. Er is alleen een plaatselijke verdoving gedaan, geen algehele narcose. De verpleegster zegt: "we komen jullie zo halen voor de uitslag." Jullie? JULLIE?! Dit is niet goed. 
We worden inderdaad even later allebei gehaald en naar een klein kamertje geleid. Een heel sober, eenvoudig kamertje, zonder ramen volgens mij. Een uithoekje. Het eerste wat er wordt gezegd: "het ziet er niet goed uit. We hebben een sterk vermoeden van slokdarmkanker." 

Bam. Grond weg. Toekomst weg. Stap maar in de achtbaan! Er wordt nog bloed geprikt. Vervolgafspraken ingepland. Dinsdag 31 augustus zullen alle resultaten besproken worden. Die avond hebben we moeite met in slaap vallen, onwetend wat de toekomst verder brengt. We huilen, bespreken wat er gaat en moet gebeuren. Uiteindelijk vallen we in slaap, pinkies verstrengeld.