66. Dank mijn helden

66. Dank mijn helden. 

Veel mensen vragen vaak: hoe hou je het vol. Met wat ik schrijf  suggereer ik wellicht soms dat er een hoop kommer en kwel is. Ik schrijf natuurlijk vooral als er nieuws is en het meeste nieuws is niet zo positief.

Toch is het geen kommer en kwel en het is belangrijk dat te noemen. Mijn dagen slijt ik niet met verdriet, boosheid en frustratie. De meeste dagen zijn opgewekt, blij, vrolijk en ronduit fantastisch. Ondanks slecht nieuws, ondanks de donderwolk, ondanks alles wat ons te wachten staat. Ik geloof namelijk heel erg in de kracht van het leven, het willen leven en ik heb wellicht het geluk dat ik de meeste tijd energie voor 10 heb.

Een ongelooflijke drive voor het leven, dat is denk ik wat het is. Geloof het of niet, ik vind het leven, of mijn leven, ontzettend leuk. Een stuk daarvan is gewoon goede genen, ik ben van nature positief en heb gewoon altijd zin in de dag. Maar het zou te makkelijk zijn als ik zou zeggen dat mijn karakter maakt dat ik dit draag.  

Om te beginnen heb ik geweldige ouders die van kind af aan hebben meegeven dat er in elke dag wat moois zit. Als kind ben ik eindeloos veel ziek geweest en lag ik lang in het ziekenhuis. Mijn herinnering hieraan is dat mijn moeder mijn wereld groot maakte in het ziekenhuis. Ze nam een stukje buiten wereld mee naar mijn kleine wereld daar en bleef op die manier zeggen; er is meer dan dit. Zo vertelde ze elke dag wat voor weer het was, nam ze een stukje seizoen mee en praatte we veel over thuis, school en het leven buiten. Ook zorgde ze ervoor dat het ziekenhuis normaal bleef. Ze bleef opvoeden, ondanks dat ik ziek was. Nee was nee en ik kreeg ook als ziek kind niet mijn zin. Dat had ze goed begrepen. Tevens bleef ze zoeken naar uitdagingen. Spelletjes, bakken, spelen met de barbies, niets was haar te gek. Wat ze hiermee deed was de belangrijkste les voor mij in het leven; ziek zijn doe je erbij. Je bent je ziekte niet. Het staat naast jou als persoon. Mijn hele leven ben ik ziek geweest, maar nooit heb ik me ziek gevoeld. Zij zorgde dat ik naast patient gewoon Anneloes was. Een persoon die ertoe doet. Ik mocht mezelf blijven ontwikkelen naast mijn ziekte. Deze basis is de beste basis die ze me kon geven en ik ben mijn beide ouders erg dankbaar voor hoe zij dit hebben aangepakt.

In het hier en nu is mijn gezin de basis door wie het leven zo fantastisch is. Mijn man is mijn rots, mijn basis, mijn thuis. Of zoals ik wel eens zeg: mijn huis. Met deze basis is het opstaan elke dag een makkie. De dag doorkomen net zo goed. Wat voor dag het ook is, welk vervelend onderzoek ik ook heb, ik weet, ik kom altijd thuis. Thuis wordt er gelachen, is er humor, gezelligheid en een speelsheid die we hebben weten te behouden als volwassenen. Humor moet je nooit kwijt raken. Een stukje kind behouden is belangrijk, zeker als je ziek bent. En trouwens, net zo goed als je niet ziek bent. Het leven is al veel te serieus. 

Tot slot zijn de mensen om ons heen, familie, maar ook kennissen en vrienden van groot belang geweest het afgelopen jaar. Hun geduld en vooral toewijding is hoger dan de hoogste berg. Het zijn helden. 

Zij die me nemen zoals ik nu ben, het geduld opbrengen om te luisteren, maar ook durven zeggen dat ze me even niet verstaan. Zij die op de hoogte blijven van alle ontwikkelingen en dat zijn er een hoop! Zij die me het huis uit trekken, me erbij betrekken, zij maken het me zoveel makkelijker. Want hoe makkelijk is het om te zeggen: praten en eten lukt niet meer, dus laat me maar alleen. Als je dan zegt tegen me: we vinden wel een manier, kom maar gewoon mee. Helden zijn jullie nogmaals.

Mijn leven is fantastisch op het moment. En weet je waarom dat zo fijn is? Kwaliteit van leven betekend willen blijven leven. De moed en kracht hebben om bij elke tegenslag door te gaan, vooruit te kijken en op te staan. En iedereen lijkt te denken dat ik dit zelf doe. Niets is minder waar. Jullie geven mij kwaliteit van leven. En dat maakt dat ik op sta en doorga. 

Mijn dank is groot.