Eigen belang

Sinds we de kindertekeningen en gekleide pennenbakjes ontgroeid zijn, doen we thuis niet meer aan Moederdag cadeaus. Ontbijtje op bed, rond lunchtijd, lijkt de afgelopen jaren het hoogste haalbare. Dit jaar hebben de bijna volwassen zonen opeens een Cadeau. Er gaan tikkies over en weer, ze zijn duidelijk in hun nopjes met hun aankoop. 

Ik vind het zó lief. Ze weten dat ik afgelopen week eindelijk mijn gesprek met het UWV heb en dat daar nogal wat van af zou hangen. Ik kom niet blij thuis. De arts constateert dat ik 100% arbeidsgeschikt ben. Dat is het goede nieuws. Het afgelopen half jaar ben ik vooral gewezen op wat ik níet kan. Ik was bang dat mijn emoties, - “je hebt het er nog moeilijk mee hè?”-, opnieuw zouden worden gelabeld als arbeidsongeschikt, in plaats van reële uitingen van de emotionele rollercoaster waar ik uit kom. 

Ondanks dat ik soms doodmoe ben en veel vergeet, net als mijn vriendinnen in  de overgang, wil ik graag werken. Het geeft me energie, zingeving en plezier. En een broodnodig inkomen. Als alleenstaande moeder is de druk om mezelf naast mentaal en fysiek ook financieel weer gezond te maken aanzienlijk. Ik ben dus blij weer 24 van de 28 uur in eigen functie te kunnen werken, en blij met het oordeel van de UWV arts. Op naar alsnog 100% betermelding, dacht ik, streep eronder en door. Veilig onder de vleugels van mijn organisatie, weg van de WIA. 

Het slechte nieuws heet de wet Amber. Omdat ik de wachttijd van twee jaar ziekte met een maand overschreven ben, gaan de komende vijf jaar, bij ziekte die langer duurt dan een maand, niet opnieuw de twee jaar ziekteverlof in, maar kom ik meteen in de WIA. 70% loon van 28 uur zou al een hele grote uitdaging zijn. Nu werkte ik het jaar voordat ik ziek werd tijdelijk minder vanwege een zakelijk project dat is stopgezet. Daardoor is het aantal uur voor de WIA nu vastgesteld op 20 in plaats  van 28 uur. Van 70% van 20 uur kan ik niet rondkomen. Kortom, als de kanker terugkomt, heb ik ook financieel een groot probleem. Ik mag niet opnieuw ziek worden. 

Mijn re-integratie gaat in nauw en persoonlijk overleg met mijn betrokken leidinggevende en de HR adviseur van mijn organisatie. Ik maak me al een half jaar zorgen, dus ik bestookte hen met vragen. Over mijn belang van de WIA aanvraag, over functies, termijnen, percentages. Over dat ik me in februari al 100%  beter wilde melden, wat niet kon omdat ik toen nog niet in eigen functie re-integreerde. Over hoe het zat met die twee jaar. Kanker krijgen is ingewikkeld, re-integreren na kanker blijkt ook niet eenvoudig. 

Vandaag word ik op Moederdag met een hoop gegniffel door de nog thuiswonende, en etende, zonen geblinddoekt naar het Cadeau geleid. Het is een Airfryer. Voor al die jaren dat ik hun kookboeken cadeau gaf op hun verjaardagen, waar ik dan vervolgens uit ging koken. Ik kan er smakelijk om lachen. De categorie lingerie krijgen van je man. Je weet dat de gever er minstens net zo blij van wordt als jijzelf, en alleen daarom al is het een goed cadeau. Het dient een gezamenlijk belang. 

Niemand heeft me tijdens mijn hele re-integratie traject iets verteld over de wet  Amber. Niemand die met me meedacht dat re-integratie buiten mijn eigen functie deze gevolgen zou hebben. Niet voor even, maar voor de helft van mijn nog werkende leven moet ik dealen met een financiëel zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Alsof de angst voor terugkeer van kanker alleen niet genoeg is. 

Ik moest vooral goed op mezelf passen. De WIA aanvragen zou vooral ook in mijn belang zijn. Sinds afgelopen donderdag realiseer ik me dat dit hele proces in niemands anders belang is verlopen dan in het belang van mijn werkgever. Eigen belang verpakt als een altruïstische daad. Ik neem het mezelf niet kwalijk dat mijn zakelijk inzicht en alertheid het afgelopen jaar niet zo scherp waren. Kanker maakte me zachter, niet scherper. Ik voel me naïef en moedeloos. Maar hoe oneerlijk het ook voelt, juridisch is er geen speld tussen te krijgen. 

Met lichte tegenzin maak ik een plek vrij op het aanrecht voor dit toch echt wel heel lelijke apparaat. Ik kijk vast hoe ik morgen broccoli kan klaarmaken, ik mag tenslotte niet opnieuw ziek worden. De zonen “koken”, we vieren Moederdag met bitterballen en een potje darten in de tuin. Dat is mooi. Die Amber wet is ruk. Daarnaast is het zowel in hun als mijn eigen belang dat ik blijf inzien wat voor rijk leven ik heb.