Regie

“Wanneer ga je accepteren wat er is gebeurd?” Ik zit bij mijn verpleegkundig specialist omdat zowel ikzelf als mijn fysiotherapeut een verharding in mijn borst voelen die anders is dan de weken daarvoor. De jaarlijkse controle is pas in oktober en ik maak me zorgen. Bij haar tweede vraag, “kom je nog bij de psycholoog?”, zie ik mezelf door haar ogen. Een patiënt die komt vragen om een tussentijdse echo. En tussentijdse echo’s alleen omdat een patiënt zich zorgen maakt, dat is tegen haar principes. Dan kan ze wel bezig blijven. Ze komt me uiteindelijk tegemoet door de geplande mammografie te verplaatsen van oktober naar begin juli.

Op het moment dat ik deze blog verder wil schrijven, bereikt me het nieuws van Freek van Susan. Het raakt me. Ik wou een blog schrijven over hoe ik weer probeer regie te nemen over mijn leven. Over hoe ik niet, zoals mijn VP impliceert, blijf hangen in gedachten over het verleden of de toekomst en dat die verharding in mijn borst niet in mijn hoofd zit. Over hoe ik geen film meer afdraai in mijn hoofd maar de regie terugpak en zelf de film maak. Ik denk aan die twee jonge mensen en val stil.  

We zijn ons pas bewust van hoe we onszelf een hoofdrol toedichten die we zelf kunnen invullen als er iets groters gebeurt dan we kunnen bevatten. Leed dat verder reikt dan je eigen situatie maakt je in een klap figurant. Je staat erbij en je kijkt ernaar. Het maakt machteloos en tegelijkertijd dankbaar voor welke rol je nog mag vervullen. Het perspectief verandert continu van de ander naar jezelf en de wereld om je heen en weer terug. Wanneer ik waar moet staan, ik heb vaak geen flauw idee. 

Het zijn de regisseurs die dat bepalen. Het zijn alleen de hele goede regisseurs die daarnaast afwijkende camerastandpunten schijnbaar moeiteloos mooi kunnen integreren in het totaalplaatje. Stanley Cubrick, Francis Ford Coppola, Boeddha. Zij zijn meesters in het aanschouwen hoe het licht en donker valt. Ze spelen ermee en passen er hun positie op aan. Ze smeden verschillende invalshoeken tot een geheel dat alleen maar mooier lijkt te worden van de afwisseling tussen licht en duister. Maar dat is in de film. 

Van stralend in de schijnwerpers naar verslagen in het donker zet je in een klap in de hoofdrol terwijl je alle regie uit handen moet geven. In het echte leven vertroebelt het donker onze lens. In het echte leven  betekent regie pakken de tijd nemen om weer te kunnen zien, onze ogen laten wennen aan het donker. Pas als we weer kunnen zien, kunnen we doen wat er gedaan moet worden.

Met een beetje mazzel voelen we wanneer we in de hoofdrol kunnen kruipen of wanneer een bijrolletje passender is. Of we beter even achter de schermen kunnen blijven. Het maakt niet uit welke plek je op de aftiteling hebt, je naam staat er altijd. Als je af en toe de tijd neemt de film terug te kijken, zie je wat je doet. Want plaats nemen in de regiestoel, is helaas niet altijd een gegeven.