Zoeken naar balans
Na de bestralingen was er even een gat. De gevoelde passiviteit na de intensieve en actieve fase van de bestralingen moest even wennen. Gelukkig bleek het gevreesde lange wachten op een positief resultaat van het bloedonderzoek mee te vallen, want een meting in december liet zien dat op dat moment het PSA alweer onmeetbaar laag was. Blijkbaar hadden de eerste bestralingen in september al meteen goed werk gedaan en de gewenste klap met de hamer gegeven.
De dagelijkse gang naar Groningen bleek dus niet vergeefs te zijn geweest. Dat was een goed gevoel. Tegelijkertijd relativeert de herinnering aan vorig jaar de euforie. Na de radicale prostatectomie was mijn PSA óók onmeetbaar laag, maar die vreugde was slechts van korte duur. Drie maanden later was de stijging al ingezet. Hoe zou dat nu gaan? Uitgezaaide prostaatkanker laat zich niet genezen, of misschien toch wel? Lastig zo balanceren tussen hoop en vrees.
Reflecteren op de ziekte vraagt ook om zo'n balans-act. Uit contact met lotgenoten weet ik hoe anders dingen kunnen zijn. In december volgde ik online de uitvaart van een collega die lotgenoot was. Pas 54 jaar, maar de kanker was bij hem pas ontdekt toen alles al uitgezaaid was. Of een lotgenoot, ook 62, die na operatie worstelt met incontinentie, dagelijks in de weer met inleggers etc. Dan ben ik goed weggekomen met weer onmeetbaar PSA en verder ‘alleen’ seksuele disfunctionaliteit. Moet ik daar dan maar ‘blij’ mee zijn? Nou, dacht het niet.
Dat zoeken naar balans is nu dagelijks de rode draad. Ook wat betreft het werk. Het lukt me nog niet om met hetzelfde enthousiasme aan de slag te zijn als vroeger. Ik twijfel of ik het nog wel kan, merk dat ik slecht concentreer, motivatie ontbreekt. Zijn het de 62 jaren, is het de ziekte, stel ik me aan, is dit normaal?
Dat nu alles in je eentje achter de laptop gepresteerd moet worden helpt daar niet bij. Geen praatje bij de koffiemachine, geen gesprek tijdens de lunch, niet inhaken op een gesprek op de achtergrond in het kantoor. Ik mis daarmee het referentiekader en de stimulans voor mijn functioneren. De hele dag dezelfde omgeving, weinig prikkels. Een groot contrast, normaal zat ik tussen 25000 studenten en 2200 collega's, hoe levendig wil je het hebben?
Aan de andere kant geniet ik ook van de vrijheid van het thuiswerken hoor. Zelf tijd indelen, efficiënt overleggen. Even tussendoor een fris hoofd halen, stukje fietsen, met de hond wandelen etc. Het is niet allemaal dof, maar het is zoeken naar dat evenwicht. Het is er nog niet.