Nu afwachten...

Er is weer een CT-scan geweest, de massa in de long is weer kleiner geworden (de eerste CT liet ongeveer 75% afname zien en de tweede zo'n 50%) maar reageerde er niet zo goed op als bij de eerste twee kuren. Na vier kuren is nu de chemo klaar. Dat is wel een raar idee, dat er nu niets meer gedaan wordt. Preventieve bestraling adviseert de longarts niet, omdat mijn moeder al zo vergeetachtig is. Ze krijgt wel een bloedtransfusie omdat haar hb 4.5 is.

Omdat ze af en toe een soort aanvalletjes van heftig trillen in de benen heeft, ik heb het zelf ook gezien, krijgt ze een mri-scan van de hersenen, ik heb een beetje aangedrongen, omdat ik het op epilepsie vond lijken. Als er iets in de hersenen is, kan het misschien nog gericht bestraald worden en heeft het ook niet zo'n effect op haar cognitieve functies, ik heb gelezen dat bij meer dan 3 plekjes heel de schedel bestraald wordt. 

Het was wel weer een confronterende dag. Dit is zo'n fase dat we moeten wachten wanneer ze weer symptomen krijgt. Ze kan dan eventueel weer chemo krijgen, maar dan zal het een stuk minder effectief zijn en daar heb ik wel bij stilgestaan en dat liet me niet onberoerd. Volgende week is de scan, dus afwachten maar weer.

Het is extra moeilijk, omdat mijn moeder gelooft in genezing, ze had van andere mensen gehoord, waarschijnlijk met een ander soort kanker met uitzaaiingen, die er nog zijn. Ze praat niet over de mogelijkheid dat ze zou kunnen sterven. Van anderen hoor ik ook dat ze zegt dat er geen sprake meer is van een korte levensverwachting. Dat is wel zorgwekkend. Ze komt niet meer echt verward meer over, maar soms krijg ik het idee dat ze geen goed ziekte-inzicht meer kan hebben en dat ze een hoop dingen is vergeten. Ik besef daarentegen wel dat ze er over drie maanden misschien niet meer is, gebaseerd op wat ik van andere patienten heb gehoord die in dezelfde situatie verkeerden en dat komt hard aan.