De uitslag..

Uitslag...

De ochtend van de uitslag was ik best zenuwachtig. Met twee dokters en een verpleegkundige in de familiekamer. Mijn moeder en ik nemen plaats op de bank en de longarts gaat met een stoel recht voor mijn moeder zitten, leunt naar haar toe en zegt dat hij geen goed nieuws heeft. Hij vertelt dat in haar hersenen uitzaaiingen zichtbaar zijn (minstens drie) en de longfoto laat groei van het tumorweefsel zien. Hij vertelde dat chemotherapie geen zin meer heeft, omdat de kans heel klein is dat de kanker daar op reageert en ze daar veel zieker van zal worden. Bestraling op het hoofd kan de uitzaaiingen niet doen verdwijnen, maar wel kan het de symptomen verlichten. Mijn moeder neemt het klakkeloos aan, ze zegt: "als u het zegt neem ik dat aan." Ik slik. Hij vraagt haar hoe ze haar laatste maanden zou willen doorbrengen, noemt de hospice en spreekt over thuisblijven. Ik vraag hem of ze voor een hospice in aanmerking kan komen. Hij knikt en zegt: "Uw levensverwachting, het klinkt hard, maar ik verwacht niet dat het meer dan die drie maanden zal zijn, eerder minder, u komt zeker in aanmerking voor de hospice." Weer slik ik, en probeer mijn tranen weg te knipperen. Mijn moeder zit naast me, zo bewegingsloos, als zij niet huilt, wil ik het zeker niet in haar bijzijn doen. Ik kan geen emoties op haar gezicht lezen. De dokter legt nog het een en ander wat beter uit en als we geen vragen hebben verlaat hij de kamer. De verpleegkundige vertelt dat ze het hospice wat ik noem kent en vertelt er wat over. We vragen nog aan haar of er mensen zijn die toch voor chemo kiezen. Ze vertelt dat het meestal jongere mensen zijn die bijvoorbeeld nog kleine kinderen hebben of mensen die iedere kans wilden aangrijpen, maar die er tijdens de behandeling toch spijt van krijgen. Na het gesprek wil mijn moeder het liefst terug naar haar kamer, ze wil geen emotionele toestanden denk ik, dus praten we over ditjes en datjes

Het was zo'n onwezelijke dag en ik kon het nare gevoel niet van me afschudden. De dagen erna werd het wel weer wat minder moeilijk. De dag erna  's morgens liep ik in het ziekenhuis haar kamer binnen, ze had een bult in de vorm van een coladop aan de zijkant van haar hoofd en ik vroeg haar waar die bult van was. Ze vertelde dat ze in het toilet was gevallen en die buil had opgelopen. Voor ik het wist werd ze met bed en al weggereden voor een CT-scan van haar hoofd, omdat ze vanwege de bloedverdunners bang waren voor een bloeding. Gelukkig was dat niet zo. Aan het einde van de dag kwam ik weer langs en lag ze weer aan de zuurstof, had inmiddels een flink blauw ei op haar hoofd, ze had haar pruik niet op en haar eigen haar wat inmiddels 8 mm lang was was zichtbaar. Ze pruttelde en zag er moe uit, wat zag ze er slecht uit. De dag daarna heb ik ze naar het hospice gebracht, het viel niet mee om haar in en uit de auto te krijgen zo verzwakt. In de hospice was het beter dan verwacht, alles kon, alles mocht, behalve roken of open vuur, in verband met de zuurstof, maar dat mocht wel in de tuin. Mensen worden daar ontzettend in de watten gelegd en ik niets dan lof te melden. Ik was enorm gerustgesteld dat mijn moeder daar mocht verblijven en dat er goed voor haar gezorgd zal worden.

Ik ben bezorgd wat haar allemaal nog kan overkomen, maar als het niet meer gaat; we hebben het gezien bij mijn vader dat ze niet hoeft te lijden, dat palliatieve sedatie een goede oplossing kan zijn en dat is geruststellend. Mijn moeder wil absoluut geen euthanasie, maar omdat onderzoeken hebben uitgewezen dat palliatieve sedatie je leven niet bekort is het een goede aanvaardbare oplossing en dat is geruststellend, want ik moet er niet aan denken haar te zien lijden.