Het ging zo snel....

Sinds de vrijdag dat ik haar naar het hospice bracht ging ze zo snel achteruit. Elke dag zag ik verslechtering. In het ziekenhuis kon ze nog redelijk staan, anders had ik ze de auto niet in en uit kunnen hijsen. Maar een paar dagen erna kon ze niet meer staan, ze werd snel zwakker. Ze zag enorm dubbel en kon niet goed meer een glas aanpakken of neerzetten, ze was regelmatig duizelig. We vroegen haar of ze nog een keer graag ergens heen wilde. Ze wilde graag met ons naar Blijdorp, de woensdag waren mijn man en ik vrij en ze gaven stralend mooi weer op, dus daar gingen we. Het had geen dag later moeten zijn, dan had het echt niet gekund. We hebben het allemaal naar ons zin gehad, het was een hele leuke dag. De dagen erna kon ze niet meer uit bed en begon veel te slapen. Eten en drinken werd minder. Op een dag na was ze nu 14 dagen in het hospice. Die donderdag, zat ik op de bank te eten, ik moest bijna naar mijn werk. Mijn mobiel rinkelde, het was mijn moeder, ze brabbelde en hing op. Ik belde naar het hospice en ze bleek ook mijn broer en mijn man gebeld te hebben. Op mijn werk maakte ik de belangrijkste dingen af en ging naar mijn moeder, mijn man was er al, die kon makkelijker weg. Het was voor ons een teken dat we moesten gaan waken. Ze kon zich niet meer verstaanbaar maken. Haar ogen begonnen er dof uit te zien en haar ogen waren niet gecentreerd.

's Middags is de huisarts geweest, ze had ook meer pijn. Een 7 op de schaal van 0 naar 10. Ze kreeg een morfine-injectie en hij zou voor 's nachts Dormicum regelen. 's Nachts ben ik bij haar gebleven, paar uurtjes kunnen slapen nadat ze weer morfine en dormicum kreeg. De huisarts had een verkeerde datum genoteerd, zodat ze 's nachts geen morfine en Dormicum hadden en we moesten het via de huisartsenpost regelen. Ze kreeg weer pijn om 22.00 en het was uiteindelijk geregeld om 2.00 's nachts. Dit was niet nodig geweest. De dag erna kreeg ze een morfinepompje en toen is ze ook niet meer bij bewustzijn geweest. Die nacht ben ik ook weer bij haar blijven slapen op haar kamer. Heb nog af en toe een uurtje geslapen. 's Morgens, zaterdag, begon ze hikkend adem te halen en begon ze bij iedere hikkende ademhaling meer of minder kreunend uit te ademen. De verpleegkundige zei dat ze langs haar stembanden ademende, dat klonk wel aannemelijk, maar mijn broer was er niet gerust op en wilde dat de morfine opgehoogd werd, heb ook gezegd dat we dat dan gingen vragen. Nadat de morfine opgehoogd werd stopte het kreunende uitademen, dat was voor ons een bevestiging dat ze toch pijn had gehad. Ze kreeg nu sinds vrijdagochtend ook af en toe Dormicum, nu zou ook geregeld worden dat ze dat ook via een pomp zou krijgen. 's Middags begon ze moeilijker te ademen, het kon gewoon niet lang meer duren, haar handen kleurden vanaf 's morgens al wat blauwig en ze werden kouder. Haar pols werd sneller en zwakker.

Om 20.30 's avonds is ze overleden, mijn broer, mijn dochter en ik waren erbij en ik zal het nooit meer vergeten. Haar lichaam vocht om te blijven ademen, maar het ging gewoon niet meer, na de laatste pogingen gaf haar lichaam het op en daar ging ze, een traan rolde over haar wang, wat ons erg ontroerde. Haar lijden was voorbij. Ik vond het zo moeilijk haar zo ziek te zien, dat vond ik moeilijker dan de dagen na haar overlijden. Mijn moeder is op 25 mei 2019 overleden, plm. zes weken na mijn vaders begrafenis. De dag na zijn begrafenis op 17 april was de ziekte nog helemaal stabiel (alleen longfoto en bloedprikken) en drie weken later was het mis, uitval in haar rechter been, vanwege hersenuitzaaiingen en progressie van de tumor in het linker long. Drie weken later was ze er niet meer. Het is nog zo onwerkelijk allemaal. Ik heb het gevoel of het nog niet helemaal tot me door is gedrongen. Alles is zo snel gegaan. Mijn broer heeft dat gevoel ook. Het is zo onwerkelijk, iemand die bijna 49 jaar deel van mijn leven is geweest, is er niet meer.....