Werkperikelen

Al ruim anderhalf jaar zit ik inmiddels volledig in de ziektewet en heb ik te maken met de Wet verbetering poortwachter. Ik snap dat zo'n wet er is om mensen weer aan het werk te krijgen, waarbij er regels zijn voor zowel werkgever als werknemer. Met ook de nodige uitzonderingen, we hebben het nog altijd over Nederland. In principe betaalt je werkgever je twee jaar door als je ziek bent en dan kunnen ze je ontslaan en volgt de route van uitkeringen. 

Ik roep al een tijdje dat twee jaar voor kankerpatiënten simpelweg te kort is. Het eerste jaar was ik al volledig kwijt aan alle behandelingen. Waar het kon, heb ik op therapeutische basis nog wel wat gewerkt. Na de behandelingen heb je tijd nodig voor herstel en verwerking. Ok, maar laat me maar een paar uurtjes in de week werken om aansluiting te houden, dagritme te hebben en een begin te maken met reïntegratie. Toen volgde voor mij het revalidatie traject. Drie tot vier maanden verder. Inmiddels helemaal niet meer aan het werk om eerst mijn leven maar eens op te bouwen. 

Dan blijven er nog een maand of vier tot vijf over. Als het goed gaat, kun je dan gaan reintegreren en het werk weer oppakken. In zo'n korte tijd van niets naar weer fulltime in je eigen functie. Dat komt neer op iedere week 2 uur erbij. Beetje te snel. Gelukkig hoef ik maar terug naar 32 uur, aanpassing voor iedereen met ingang van dit jaar. Dat zou nog 1,5 uur per week opbouwen inhouden. Dat is toch praktisch niet eens haalbaar? Dan staat er toch een ongelofelijke druk op een kankerpatiënt om weer te gaan werken? Ik vind het niet gek dat velen die wel onder druk worden gezet en veel gaan werken na een tijdje weer uitvallen met terugkomende klachten of een burnout.

In de tussentijd zijn er wel dingen rondom werk om je mee bezig te houden zoals een plan van aanpak, evaluatie, gesprekken met de arbo arts. De meeste praktische zaken liggen op het bord van de werkgever. Die moet het plan van aanpak opstellen en bijstellen, uiteraard in samenspraak met de werknemer en de adviezen van de arbo arts. Van de werknemed wordt verwacht dat ze meewerken en er alles aan doen om weer aan het werk te komen. Oh, en er moet natuurlijk regelmatig contact zijn tussen beide partijen. 

Bij mij ligt er 1 plan van aanpak, daterend van circa mijn tiende ziekteweek toen ik nog midden in alle behandelingen zat. Ik ben wel bij het UWV gemeld als langdurig zieke. Maar een aanpassing op het plan van aanpak of een eerste jaars evaluatie en al wat meer hebben bij mij niet plaats gevonden. Veelal omdat ik nog behandeld werd en het nog geen nut had en de aanname steeds is geweest dat ik in mijn eigen functie kon terug keren. 

Die laatste aanname staat sinds begin maart voor mij op de tocht. Daar ergens kwam het besef dat mijn mentale energie en daarmee mijn belastbaarheid heel laag is. Geen doen als je werk voor 95% uit mentale werkzaamheden bestaat. Sinds die tijd werk ik niet meer en richt ik mij op de revalidatie en het opbouwen van mijn persoonlijke leven. Dat heb ik ook aan mijn baas gemeld met de boodschap dat ik het idee kreeg dat terug keren in mijn functie me niet zou gaan lukken. Kort gesprek en daarna helemaal niets meer gehoord. Beetje eenzijdig contact zo langzamerhand. 

Ik heb het allemaal maar even laten varen. Vandaag de arbo arts weer gesproken om de voortgang te bespreken. Een en ander verteld. Maar ik kom er nog geen stap verder mee. Hij wil toch eerst de revalidatie afwachten, waar ik nog geen einddatum heb. Het zal wel eind mei worden. Eerste spoor hoef ik niets aan te doen zolang ik aan het revalideren ben. Daardoor is tweede spoor ook niet mogelijk. Volgende gesprek is begin juni. Dan moet de WIA aanvraag worden opgestart, want dan zit ik zo'n beetje aan de laatste drie maanden. 

Waar ik vandaag gehoopt had duidelijkheid te krijgen, is die er nog steeds niet. Ik ga er dus maar vanuit dat ik over een half jaar een uitkering ga krijgen. Ik geloof dat ik dan terug val naar 70% van mijn huidige loon. Ik ontvang nog altijd 100% loon. Maar dat is best een groot verschil in inkomsten. Als alleenstaande toch wel handig om rekening mee te houden, want alle rekeningen lopen gewoon door en het leven wordt er niet goedkoper op. 

Maar hoe het dan verder gaat om wel weer aan het werk te komen, totaal geen idee. Ik heb simpelweg meer tijd nodig om te herstellen en mijn belastbaarheid te vergroten. Om mijn leven weer vorm te geven en te zien wat voor werk ik straks dan wel weer aan kan. Er komt dus het nodige uitzoekwerk mijn kant op. Kon er ook nog wel bij. Volgende week geloof ik weer een gesprek met de arbeidsrevalidatie, die kan me wel op weg helpen. 

En of ik alles hier nu helemaal goed heb uitgelegd weet ik ook niet. Ik ben totaal geen expert op dit gebied. Maar ik zal me er toch in moeten gaan verdiepen. 

Waar ik nog het meeste van baal is dat mijn werk me nu ook nog afgepakt wordt door kanker. Jaren hard gewerkt om te komen waar ik was: leuk werk, lekker uitdagend, goed salaris, leuke collega's. Ik zat prima op mijn plek. Was waar ik wou zijn in mijn leven. En nu mag ik letterlijk alles weer opnieuw uitzoeken. Alsof ik daar de energie voor heb. 

Ik had verwacht vandaag verdrietig te zijn. Maar aangezien alles nog steeds op de lange baan is geschoven, voel ik me alleen nog maar meer gefrustreerd. Voorlopig maar weer proberen los te laten en me blijven richten op de revalidatie. Het komt goed, ooit en ergens.