Niet meer werken.

Vandaag werd ik gebeld door het UWV vanwege de Eerstejaars-Ziektewet- beoordeling. Net voor de bestralingen in juli had ik ook al een gesprek met dezelfde medewerker. Ik heb mijn situatie zo goed mogelijk proberen weer te geven. Mijn been is door het oedeem en de bestraling onherstelbaar beschadigd. Ik sleep met het rechterbeen want de knie kan ik moeilijk buigen. De zenuwen van het been en de voet werken niet goed meer, het voelt heel raar alsof het been verdoofd is. De fysiotherapeute heeft gezegd dat het niet meer goed komt, behandelingen zijn symptoombestrijding of bijvoorbeeld om de pijn te verminderen, niet meer om genezing te bewerkstelligen. En zo zijn er meer problemen. Werken kan alleen als ze heel veel geduld met me hebben en de helft van het werk geven die een ander normaal doet. Werk waarbij ik moet lopen e.d. is uitgesloten. Ik mag in deze situatie nog blij zijn dat ik mijn huishouden kan doen, mijn boodschappen kan doen en rustig een stukje kan wandelen. Het UWV zal afwachten en ziet voor mij nu geen mogelijkheden. Maar verbetering in mijn situatie is niet waarschijnlijk.

Ik ben nu 61 en word over twee maanden 62 jaar en ben ik nu al uitgewerkt? Voor mij geen bloemen en toespraak op mijn laatste werkdag, geen speldje van de vakbond wegens 40 jaar trouw lidmaatschap. Het schijnt iets te zijn om niet meer te hoeven werken. Maar er zit ook een andere kant aan, natuurlijk; financieel is het niet zo'n gewenste situatie en ik val in hetzelfde gat als een echte pensionado. Het idee dat ik niet meer zal werken is heel vreemd. Hoeveel tijd heb ik nog? Zolang als de melanoom het toestaat. Ik heb geen emmer vol met briefjes waarop ik grote wensen geschreven heb en dingen die ik altijd nog zou willen doen. Tijd is heel belangrijk om te genieten van de kleine dingen.